Mental Theo is nog altijd gek op de kick

Theo Nabuurs (echte naam) is onlosmakelijk verbonden met de jaren ’90. Wonderful Days, The Music Factory, happy hardcore – het zijn slechts enkele termen die je direct doen denken aan Mental Theo en de jaren waarin dance groot werd in Nederland. Afgelopen zomer, eind juli, kwam de goedlachse Brabander langs bij Clublife Magazine voor een persoonlijk gesprek over vroeger, heden en toekomst.

‘Wat voor dag is het vandaag? Maandag?’, begint Mental Theo. Hij heeft een druk weekend achter de rug. ‘Van donderdag tot en met zondag draaien, en vanavond wéér. Ergens in de buurt van Veghel, op een kermis. En morgen weer terug naar Spanje, waar ik woon. Echt het festivalseizoen, dus!’ Dat lijkt een drukke agenda, maar ‘vroeger’ was het een nog groter gekkenhuis in Theo’s dj-bestaan. ‘Toen pakte ik in de zomer zeven dagen per week party’s. Iedere dag in het vliegtuig, alle feesten afstruinen. Tegenwoordig wil ik een max houden van twintig boekingen per maand en ik wil ook minder vliegen, daar ben ik een beetje klaar mee.’ Theo kijkt dan ook met bewondering naar ‘de nieuwe generatie’, die dagelijks net zoveel vliegvelden als hotelkamers om de oren krijgen geslagen. ‘Respect daarvoor, maar mij niet gezien!’

Minderen

Theo is van mening dat hij zou moeten minderen. ‘Met alles, ik wil iets meer op de achtergrond treden. Zo ben ik een boekingsbureau begonnen, een managementbureau voor dj’s én een platenlabel: Rebelpark Records. Televisie bijvoorbeeld, dat ga ik niet meer doen. Dat vind ik zo nep.’ Dat is vreemd, want eind jaren ’90 was Mental Theo niet van de beeldbuis af te slaan met programma’s als Mental Theo on the Road en The Basement. ‘Ik heb toentertijd hele pure tv gemaakt, heel plat eigenlijk. Tegenwoordig is dat soort televisie de normaalste zaak van de wereld. Het was een beetje de voorloper van reality tv zoals je dat nu ziet. Echt laten zien wat er in de clubs gebeurt. Lang leve de lol.’

Hé DJ!

Maar minstens zo bekend van zijn tv-carrière is Theo als dj. Je hoeft maar de eerste tonen van ‘Stars’ of ‘Wonderful Days’ te horen en je legt de link met Mental Theo en zijn beste vriend Charly Lownoise. Op relatief late leeftijd verwierf Theo landelijke bekendheid met zijn producties, midden jaren ’90 was hij de dertig al gepasseerd. Maar pakweg tien jaar daarvoor was hij al bevangen door house. Theo vertelt: ‘Ik werkte als huismeester op het Instituut voor Doven, daar haalde ik de vuile was op. In mijn vrije tijd was ik met Ramon (echte naam van Charly Lownoise) non-stop in de weer met muziek. Mijn collega’s lachten me altijd uit. ‘Hé DJ!’, riepen ze dan gekscherend. Ik werd eigenlijk gekleineerd. Maar het motiveerde me om juist steeds meer met Ramon op te trekken en zoveel mogelijk te produceren om die collega’s het tegendeel te bewijzen. Ik had zo’n vreselijke drang!’

Turn Up The Bass

We schrijven eind jaren ’80 wanneer Mental Theo voorzichtig naam maakt in het dan nog jonge dance-wereldje. ‘Ik draaide voor de Turn Up The Bass On Tour-show (naar de dance-compilaties uitgebracht op Arcade Records, red.). De creative director van Arcade kwam ik op een zeker moment tegen en die wilde met me in zee. “Kom een keer praten.” Ik dacht: Fuck it, let’s do it. Vanaf dat moment is het snel gegaan. Ik betrok Ramon er al gauw bij. We deden samen het creatieve gedeelte en ik nam het zakelijke gedeelte op me. Hij was een pietje precies, een echte producer. Dan dacht ik dat we een track af hadden, maar dan belde hij me ’s avonds laat op: “Ik heb nog wat veranderd!” Een prachtige tijd.’

Wonderful Days

Theo vervolgt: ‘Ik was al een beetje bekend in het wereldje, mede door Arcade. Mensen zeiden tegen me: “Jullie moeten een opvolger hebben!” Dus ik ging in mijn collectie op zoek naar oude platen. Ik zette een oude lp op, op 45 toeren, en hoorde een riedeltje, waardoor ik het fundament van ‘Wonderful Days’ ineens in mijn hoofd kreeg. Kippenvel! Ik rende naar boven naar mijn vriendin, die lag allang te slapen. “Ik heb een joekel van een hit!” Ik stopte een oud sample’tje in een oude Yamaha-sampler, voegde er wat acid-geluidjes en high hatjes en snare’tjes aan toe. Kickje eronder, en het stond. De volgende ochtend als een speer naar Ramon toe en die was net zo enthousiast als ik.’ De jonge honden brachten de track uit en scoorden een kneiter van een hit. ‘Binnen de kortste keren verkochten we tachtigduizend stuks.’ Het was inmiddels 1995 en dat was het moment waarop het balletje ging rollen. Dat wil zeggen: Charly Lownoise & Mental Theo belandden in één groot gekkenhuis.

‘We gingen Duitsland in en zaten met de grootsten der aarde in de kleedkamer. Hotel-party’s… We wisten niet wat ons overkwam.’ De vraag of ze daar – terugkijkend - moeite mee hadden, vindt Theo moeilijk om te beantwoorden. ‘Je moet je voorstellen: we hebben vijf jaar van ons leven alleen maar opgetreden en gereisd, bijna dagelijks. Ik was er vrij makkelijk in. Biertje erin, wodkaatje erin, komt goed!’ Ramon daarentegen kon er minder goed mee omgaan. Sterker: hij ging weleens onderuit, letterlijk op het podium, tot afvoering naar het ziekenhuis aan toe. ‘Het was een rollercoaster van succes.’

De mist in

‘Ik ging ook gewoon de mist in op het gebied van vrouwen. Ik had een vriendin en alles ging mis. Je werd gewoon een varken. Ik zat midden in het succes en kreeg zelfs een zoon, maar ik kon niet terug. Ramon wilde pertinent rustiger aan doen, maar vergeet niet: platenfirma’s willen juist méér. Die eisen nog grotere hits. Naar Miami vliegen en even een clip schieten. Terug naar Rotterdam voor een show. Paar interviews tussendoor. Bij succesvolle dj’s wordt er een beroep gedaan op het fysieke én het mentale, met de  gevolgen die daarbij horen. Daarmee om kunnen gaan is heel zwaar. Mensen vergeten dat weleens.’

In tegenstelling tot zijn beste vriend kon Theo er juist wel goed mee omgaan. Dat wil zeggen: met het circus. Hij wist zich te vermannen, zogezegd. ‘Ik verbloemde het, was mezelf niet. Ik speelde de artiest en daar was ik héél goed in. Maar als ik nu beelden van mezelf terug zie: dan kots ik van mezelf. Alles draaide om succes en scoren. Ik was teveel bezig met de artiest spelen, je wordt gewoon een ander mens.’

Televisie

In 2000 hakte Ramon de knoop door en stopte met de muziek, maar Theo was nog lang niet klaar en wilde ‘iets’ met televisie doen. ‘Ik dacht: wat is er nou nog niet gemaakt? Nou, een reality-programma over het uitgaan. Dus ik stapte heel brutaal op Lex Harding (destijds de manager van TMF, red.) en hij zei: laat maar eens zien dan. Ik stelde als voorwaarde dat ik zelf alles zou doen, het enige wat ik ervoor terug wilde hebben, waren sponsors. En Lex vond het allemaal prima: “Als het goed is, dan gaan we het zo doen.”’

En zo was Mental Theo On The Road geboren, het programma waar Theo simpelweg alle kroegen en discotheken, van Emmen tot Salou, afstruinde om ter plekke het party publiek vast te leggen. ‘De absolute klapper bij TMF. We gingen over de miljoen kijkers. What the fuck gebeurde er? De omzet op jaarbasis was huge. Het ging zo hard, maar ook dat ging eigenlijk té hard. Ik was te bekend geworden, ik werd er gek van. Dus dat was mijn moment dat ik er klaar mee was, zoals Ramon dat al jaren ervoor ervaarde.’

Radio

In 2008 werd Theo door ID&T gevraagd om het gezicht van SLAM!FM te worden en dook hij een nieuw avontuur in. ‘Het begin was zo slecht’, zegt hij lachend. ‘Ik wist niks van radio. Die eerste shows waren één grote puinhoop. Mensen kregen landelijke radio van iemand die helemaal geen radio kon maken. Ik liep alleen maar slap te ouwehoeren, maar dat scoorde vreselijk goed.’ Theo kreeg niet alleen maar positieve geluiden, zo gaf radio 538 het nodige tegengas. Ze vonden dat Theo te commercieel draaide en te lang zelf aan het woord was. ‘Maar: if you can’t beat them, buy them. Dus zodoende ben ik nog een tijdje voor 538 blijven werken.’    

Heden

Tegenwoordig is Theo drukker dan ooit, hoewel hij wel meer rust gevonden lijkt te hebben. ‘Ik wil gewoon weer leuke dingen doen.’ In 2014 richtte hij zijn eigenlijk platenlabel op, genaamd Rebelpark Records. ‘Aanvankelijk wilde ik platen uitbrengen bij Spinnin’ of Cloud9. Eelko (van Kooten, ceo Spinnin’ Records, red.) zei dat hij al teveel artiesten had. Cloud9 was wel enthousiast en wilde samen met mij een label opzetten.’ Inmiddels heeft Theo met Rebelpark al dertien releases uitgebracht, onder meer met Carnage en Thomas Gold. Ook met zijn eigen muziek gaat het lekker, mede dankzij zijn eigen label is Theo weer volop live aan het draaien. ‘Ik moet tegenwoordig weer keihard keuzes maken. Die wel en die niet. Tegenwoordig heb ik een fucking luxeprobleem, maar dan op een leuke manier.’

‘Ik roep al tien jaar lang: wanneer houdt het op? Vroeger wilde je als jongetje piloot of brandweerman worden. Nu is dat dj. Het is een serieus vak geworden.’ Theo kwam er in 1989 achter wat hij wilde worden en werd daar toentertijd om uitgelachen. ‘Maar ik wist toen al: dat dj’en kan nog weleens iets groots worden.’ En dat hij daar gelijk in heeft gekregen, behoeft geen verdere uitleg.

Beeld door Gerard Henninger.