I scored a hattrick!

In de twintig jaar dat hij meedraait, is Derrick May geen spat veranderd. Zowel op het podium als daarbuiten is de godfather van de Detroit-techno één brok zinderende energie. Iemand die - als hij het werkelijk op zijn heupen heeft - elke andere dj in het stof doet bijten. Op 4 augustus is hij een van de headliners van het Welcome to the future festival. Een gesprek over muziek, vrouwen, ware liefde, Miles Davis, Detroit en, je raadt het al, vrouwen.

Tekst: Gert van Veen

Bij een godfather stel je je iets voor van een rustige, oude en wijze man. Iemand die alles gezien heeft en alles meegemaakt en in al zijn wijsheid door de jongere generatie op een voetstuk wordt geplaatst. Toch? Wat moeten we dan met de godfather of techno, Derrick May, een van de muzikale godenzonen aan wie we een groot deel van onze huidige dancecultuur te danken hebben? Hij is inmiddels de veertig gepasseerd, maar eigenlijk nog altijd dezelfde jonge rebel als hij was rond de tijd dat hij zijn eerste platen maakte. Zo’n onverbeterlijk enfant terrible, een straatschoffie met een grote mond en een klein hartje. En iemand die, hoe serieus het gesprek ook is, dat toch onmiddellijk onderbreekt op het moment dat er een mooi meisje langsloopt (‘Did you see her? She’s hot!’).

De laatste keer dat we elkaar ontmoetten, anderhalf jaar geleden op ‘I love techno’, was typerend. ‘Hey man, I need your help!’, stormde hij op me af. ‘Er wachten drie Parijse dames in mijn hotelkamer, één vanille, één chocolade en één aardbeien, en ik kan het onmogelijk in mijn eentje af...’

Niet dat hij willekeurig iedereen zo zou aanspreken (hopen we in ieder geval), maar we kennen elkaar ook al achttien jaar. Vanaf het moment dat hij voor het eerst in Amsterdam was om - op uitnodiging van Eddy de Clercq - te draaien in de RoXY. Elke keer dat we elkaar sindsdien zagen, hadden we de grootste lol. Zelfs al probeerde hij bijna zonder uitzondering om het meisje met wie ik op dat moment was, te versieren. Maar, zucht, we hebben het hier wel over Derrick May. Iemand die overigens ook weer zo charmant, hartverwarmend en grappig is, dat je nooit lang boos op hem kunt zijn. We bellen hem, terwijl hij juist een uitgebreide lunch geniet in een restaurant in Detroit.

Hi Derrick. Hoe is het?

“Hey man!!! Wazzzup?! Alles okay hier - je kent me, onkruid vergaat niet.”

Wil toch nog even weten hoe het is afgelopen met die drie Parijse meisjes in je hotelkamer in Gent.

“Hahaha. Wil je het echt weten? Je liet me in de steek, man. Maar ik heb het er goed van af gebracht. I scored a hattrick!”

Had niet anders verwacht. En wat ben je momenteel zoal aan het doen?

“Ik heb dit jaar als een gek rondgereisd, ik denk dat ik in de afgelopen periode in zo’n zeventig of tachtig landen ben geweest. Echt belachelijk. Ben elk weekend onderweg. En zo gaat het nu al vier jaar. Er zijn een aantal minder leuke aspecten aan reizen - de lange reistijden, de vliegvelden, het wachten - maar ik probeer me te focussen op alles wat er geweldig aan is: de nieuwe plaatsen waar ik kom, de nieuwe mensen die ik ontmoet.”

Nieuwe meisjes…

“Mwah, daar ben ik niet meer zo mee bezig. Heel af en toe een kleine verrassing misschien, hahaha, maar ik richt me nu vooral op andere dingen. Ik heb een dochter van drie, ze is geweldig. Ik begrijp nu pas hoe het is om werkelijk van iemand te houden. Mijn dochter heeft mijn hart gestolen. Dat is het enige vervelende van zoveel reizen, dat ik zo vaak van haar weg ben.”

En hoe staat het met de muziek?

“Ik ben op dit moment bezig met het samenstellen van een speciaal compilatiealbum, ter gelegenheid van twintig jaar Transmat. Met een selectie van het beste dat het label in al die jaren heeft gedaan, aangevuld met nooit eerder op plaat verschenen werk.”

Je hebt een muzikale schatkist geopend.

“Die muziek is nooit eerder uitgebracht, omdat ik op een gegeven moment niets meer wilde doen. Ik had het helemaal gehad met de platenindustrie, wilde er niets meer mee te maken hebben.”

Je hebt sinds het begin van de jaren negentig ook nauwelijks meer nieuwe muziek uitgebracht. Terwijl je in de periode 87-91 het ene na het andere juweeltje uit je mouw schudde. Wat hield je tegen om sinds die gouden periode nieuwe muziek uit te brengen?

“Eerst wilde ik niets meer doen, omdat ik walgde van de hele industrie. Een aantal jaren later zei ik tegen mezelf: ‘weet je, je kunt dit best wel. Je bent per slot van rekening een van de godfathers van de techno, dus laten we daar even serieus geld uit slaan.’ Maar dan dacht ik weer: ‘nee, zo iemand ben ik niet, ik heb nooit muziek gemaakt om er geld mee te verdienen, dus dat gaat niet gebeuren.’

Weer later besloot ik van: ‘laat ik muziek gaan maken, want de mensen verwachten het, en het is al zo lang geleden dat ik een plaat heb gemaakt.’ En daar piekerde ik lange tijd over, maar vervolgens las ik de biografie van Miles Davis, die diepe indruk maakte. De oorspronkelijke techno is eigenlijk ook muziek in de jazztraditie. En toen ik Miles’ levensverhaal las, wist ik zeker: ook platen maken omdat mensen het van je verwachten is geen goede reden om iets nieuws te doen. Er ligt al een heel oeuvre van me - alles wat ik tussen 1987 en 1991 heb gemaakt. En als het niet echt van binnenuit komt, als nieuwe muziek niet écht is, dan is het bullshit. En ik wil mijn reputatie niet ruïneren door iets uit te brengen dat minder goed is en afbreuk zou doen aan de hele geschiedenis van de techno.

Dus de eerstvolgende keer dat ik een nieuwe plaat ga maken is dat omdat ik het werkelijk ontzettend graag wil. Zelfs al duurt het tot ik negentig ben.”

En verder?

“Verder werk ik aan de muziek voor een film over techno en de mensen - Juan (Atkins), Kevin (Saunderson) en ikzelf - die aan de wieg van die stijl hebben gestaan en waar we als mens en muzikant inmiddels terecht zijn gekomen. Ik bemoei me met allerlei aspecten van die film - zelfs de financiële, hahaha. Zit hier nu op een terrasje in Detroit te lunchen met een van mijn advocaten.”

Hoe kijk je zelf terug op de geschiedenis, hoe drie jochies in Detroit een nieuwe draai aan de muziekgeschiedenis gaven door op eigen houtje een compleet nieuwe stijl te bedenken?

“Dat was zo bijzonder aan Detroit. De stad was een belangrijke invloed op de muziek. En niet om alles wat er was, maar juist om wat er niét was. Detroit was een stad die niets te bieden had, niets interessants, niets inspirerends, niets cultureels. Dáárom ontstond techno. We wilden méér. We creëerden iets uit dat niets. Juan, Kevin en ik zaten hele nachten te filosoferen over muziek. Lieten onze fantasie en ons voorstellingsvermogen de vrije loop. En uit dat alles ontstond de muziek die we maakten.”

Kevin Saunderson zien we nog regelmatig in Europa. Maar hoe gaat het eigenlijk met Juan Atkins? (Derrick’s oudere en wijzere voorbeeld, wiens carrière in de afgelopen jaren enigszins in het slop is geraakt.  May houdt zich op de vlakte, maar zijn woorden klinken nogal onheilspellend).

“Juan doet zijn best, he’s trying. Juan is mijn vriend, mijn beste vriend. He’s my brother, I love him. He’s my spirit and guiding light. En Juan is mijn mentor, mijn grote voorbeeld. Maar hij bevindt zich nu op een plek waar hij niet perfect is. Ik zou willen dat het beter met hem ging. Ik wou dat hij weer terug was. Ik heb hem nodig, kan niet zonder hem.”

We vinden het te gek dat je naar Amsterdam komt voor het Welcome to the future festival. Je hebt ook altijd een speciale band gehad met onze hoofdstad.

“Sterker nog: ik heb er midden jaren negentig twee jaar gewoond en had er zelfs mijn hele leven willen blijven. Maar hoewel ik het een geweldige stad vind, was ik hier niet happy. In de scene waar ik in terecht kwam, draaide alles om drugs. Ik voelde me op een gegeven moment ook niet welkom meer. Had het gevoel dat iedereen me liever zag gaan dan komen. Uiteindelijk verliet ik Amsterdam met een gebroken hart.

Ik denk wel dat ik pech gehad met de verkeerde mensen in contact te zijn gekomen. Amsterdam heeft meer te bieden natuurlijk. Maar nu voel ik me eigenlijk wel okay in Detroit, al was het maar omdat mijn dochter er woont.”

Waar ben je verder nog mee bezig?

“Met een paar culturele dingen. Ik heb me ook een aantal jaren bezig gehouden met het Detroit-festival. Verder probeer ik de Red Bull Music Academy naar Detroit te halen. Allemaal verschillende dingen, maar allemaal hebben ze met muziek te maken.

Ik wil ook niet eendimensionaal zijn, alleen een dj en een domme technoartiest zijn, zoals zo veel anderen. Ik gebruik ook geen drugs, ben niet onder de indruk van de status van de ster-dj, er zijn zoveel dj’s zo onverantwoordelijk bezig. De muziek die ze maken, wat ze draaien, hoe ze draaien. En dat is een van de redenen dat ik dit nog steeds doe. Omdat te weinig anderen het goed doen. Het doen, zoals ik denk dat het gedaan zou moeten worden.”

Daarom kijken we er allemaal naar uit om je op het festival aan het werk te zien.

“Ik hoop wel dat we elkaar niet alleen zien op het festival, dat zou jammer zijn. Laten we bij je thuis afspreken en een stel lekkere jonge meiden uitnodigen, hahaha.”

Derrick May draait aanstaande zaterdag tussen 20:00 en 22:00 op stage 3 tijdens het Welcome to the Future-festival.

Derrick May