Laurent Garnier

The Cloud Making Machine

Laurent Garnier heeft geen introductie nodig. Als een van de bekendste Franse technoartiesten is hij een fenomeen als dj, producer en platenbaas van het toonaangevende label F Communications. Na drie dansvloergeorienteerde studioalbums te hebben uitgebracht, dacht Garnier het even anders te doen. Zijn vierde plaat 'The Cloud Making Machine' is een cineastisch opgezette luisterplaat die je uit evenwicht brengt en net zo prikkelend als ondoordringbaar is. Love2party sprak met hem over dit nieuwe album, waarmee hij naar eigen zeggen een groot risico neemt.

Tekst: Menno

Laurent Garnier zit er ontspannen bij en kijkt met een vriendelijke, afwachtende blik rond. In een grote luie stoel zit hij als een 'grand old man' van de techno geduldig te wachten tot de volgende journalist aan hem wordt voorgesteld. Het zou zo uit een film kunnen komen. En film is iets wat Laurent Garnier heeft geinspireerd tot het maken van deze plaat. "Deze plaat is vooral het resultaat van de muziek die ik heb gemaakt voor een aantal korte films in de afgelopen vier jaar. Ook het boek dat ik samen met David Lambert (Electrochoc, red.) heb geschreven is een belangrijke invloed geweest." Welke film zou bij dit album passen? "Dat is natuurlijk moeilijk te zeggen. Toch zou een combinatie van Mulholland Drive, Requiem For A Dream en Memento best leuk zijn. Drie behoorlijke tegengestelde films."

Een grote stap
'The Cloud Making Machine' is veruit de meest uitdagende plaat in de carriere van Garnier. Met succesvolle technoplaten als 'Raw Works' en 'Unreasonable Behaviour' vestigde hij zijn naam als producer en met zijn dj-sets werd hij een grote onder de techno-dj's. Maar in de afgelopen vier jaar heeft hij een hoop nieuwe dingen gedaan die hem uiteindelijk inspireerden tot de productie van 'The Cloud Making Machine'. Snel wordt duidelijk dat dit album behoorlijk wat concentratie vergt. Geen funky technotracks, wel sfeerstukken met druilerige ondertonen. Over de verpakking van de cd is duidelijk nagedacht: veel tekst en artwork sieren de verpakking. Waarom vond Garnier het nodig om zo zorgvuldig met de tekst en het artwork om te springen? "Omdat ik heel goed kan begrijpen dat dit album nogal destabiliserend kan werken op mensen. Luisteraars zullen dit een hele grote stap vinden, 'The Cloud Making Machine' is geen gemakkelijke plaat. Daarom wilde ik de luisteraars via het artwork en de tekst zoveel mogelijk sleutels en handvatten geven. Maar het is ook de bedoeling dat de luisteraar vragen stelt en zich concentreert op de muziek. Er was geen doel of achterliggend concept, het was iets wat ik gemaakt heb en het geeft heel persoonlijke dingen weer."

Het feit dat je vandaag de dag een club kan binnenlopen en een dj kan zien die van begin tot eind four-to-the-floor techno draait, zorgt ervoor dat de techno langzaam doodgaat

Garnier licht maar een tipje van de sluier op. Met reden. "Ik deel iets met deze plaat en daarbij wil ik veel ruimte voor interpretatie openlaten bij de luisteraar. Hoe meer ik over de muziek praat hoe minder ruimte ik jou geef. Een van de nummers waar ik wel wat over wil zeggen is 'First Reaction (V2)'. Die track kwam tot stand toen Le Pen van Front Nationale bij Chirac langszij kwam in de tweede stemronde tijdens de Franse presidentsverkiezingen in 2002. Ik was erg boos, net als vele andere Fransen. In plaats van de straat op te gaan, dook ik de studio in en maakte deze track. Weet je waarom? Omdat ik wilde dat hij de volgende dag op de radio te horen zou zijn. Het maakte niet uit of het goed of slecht klonk, het was iets wat ik kwijt wilde." Garnier heeft zijn nieuwe album niet helemaal alleen gemaakt. Hij werkte samen met een aantal (jazz)muzikanten, zoals Bugge Wesseltoft en Dhafer Youssef. "Dat ging heel goed. Ik had de tracks eigenlijk al klaar, ik had een strikt kader waarbinnen zij hun ding konden doen. Alles was dus al op de tracks aanwezig. Ze zijn ontzettend goede muzikanten, daar kan ik gewoon niet aan tippen. Ik zou me heel ongemakkelijk voelen als ik heel moeilijk een melodielijntje inspeel, terwijl Bugge als volleerd pianovirtuoos er veel meer leven in kan blazen." Garnier beeldt het uit door moeilijk met twee vingers op het tafelkleed te drukken en kwakende geluiden te maken, om vervolgens rap met alle tien de vingers het talent van de gastmuzikanten uit te beelden.

"Techno heeft geen regels" Op The Cloud Making Machine' zijn de jazzinvloeden duidelijk aanwezig. Sommige solo's op deze plaat zijn niets anders dan digitale jazzimprovisaties. "Jazz is een beetje zoals elektronische muziek. Er is eenzelfde denkkader. Met jazzmuzikanten maakt het niet hoe strikt het kader is dat je ze geeft. Ze zullen het altijd naar een ander niveau tillen. Daarbij komt dat jazz eigenlijk overal is. Als kind heb ik de vinylversie van Deep Purple's 'Live In Japan' helemaal grijsgedraaid. Ik was er wild van. Vorig jaar kocht ik een cd-versie, maar luisterde die niet meteen omdat ik de plaat al zo goed kende. Op een gegeven moment heb ik de cd opgezet, en ik ontdekte een compleet andere plaat. Het was gewoon een jazzplaat. Eigenlijk is jazz een landschap van totale vrijheid, van totaal experimenteren. Techno heeft geen regels, hoewel veel mensen dat niet weten, of niet zullen accepteren."

Historisch besef
Langzaam voert het gesprek naar de hedendaagse technoscene. Garnier is er lang niet positief over. Hij vertelt over zijn tour met Jeff Mills, waarbij ze soms werden uitgescholden door technopuristen die iets anders hadden verwacht dan de rock, disco, hiphop en soul die het tweetal voorschotelde. "Voor die mensen voelde het alsof Jeff en ik hen bedrogen. Ze begrepen niet waarom we het deden. Sommige mensen beseffen niet dat techno een historie heeft. Als je dat begrijpt, besef je de veelzijdigheid van techno. En als je jezelf niet verdiept in de historie, dan verliest het zijn scherpe randjes en is de weg voor kleingeestigheid vrij. Het feit dat je vandaag de dag een club kan binnenlopen en een dj kan zien die van begin tot eind four-to-the-floor techno draait, zorgt ervoor dat de techno langzaam doodgaat. Veel dj's zijn niet echt geinteresseerd in de muziek waar ze zoveel om geven. Tegenwoordig kan je twee groepen mensen onderscheiden, veel meer dan vroeger. Aan de ene kant heb je de mensen die het feit dat deze muziek een historie heeft, compleet negeren. En dat is normaal. Als je achttien bent, heb je daar natuurlijk nog geen weet van. Aan de andere kant heb je mensen die graag wat anders willen. Mensen die willen luisteren naar wat ik met ze te delen heb. Daarbij komt dat we tegenwoordig dingen kunnen doen die vijf jaar terug niet mogelijk waren. Vijf jaar geleden waren we nog historie aan het schrijven, tegenwoordig is het veel gemakkelijker om wat breder te draaien. We staan nu veel meer open voor nieuwe dingen."

Shot in the dark

30

Unreasonable Behaviour

Luisterend naar de 'The Cloudmaking Machine' beginnen langzaam maar zeker de dingen op de plaats te vallen. Er is geen plaats voor naiviteit, nergens maakt Garnier zich er gemakkelijk vanaf. Zo ongeveer halverwege het album beginnen de tracks minder strak op elkaar aan te sluiten. Zijn de eerste tracks nog doordacht achter elkaar gezet, met nadruk op de introspectieve kanten, de tweede helft is een divers ritje door de muziekgenres. Met overal die donkere sluier er overheen. 'Act 1 Minotaure Ex.' is een sfeerdrama met vioolpartijen in mineur, dan is er het eerdergenoemde 'First Reaction (V2)' en daarna wordt een kabbelende housetrack opgedist (terugkijken is Garnier immers niet vreemd) en krijgt rock de ruimte op '(I Wanna Be) Waiting For My Plane'. Garnier had deze zware plaat niet beter kunnen uitleiden met het geluid van spelende en pratende kinderen. Als de berustende tonen van 'Jeux D'Enfants' te horen zijn, heeft de luisteraar er drie kwartier aan zieleroerselen op zitten. En dan te bedenken dat tegenwoordig een album van begin tot eind beluisteren al een uitzondering is voor veel mensen.

Supermotherfucking lucky
"Ik weet dat ik een groot risico neem met dit album. Het zal nog geen kwart verkopen van bijvoorbeeld 'Unreasonable Behaviour'. Maar het geeft ook aan dat ik dit niet om het geld doe. Ik moet mezelf blijven. Als ik mezelf de vraag stel hoe ik in deze positie terecht ben gekomen, is het antwoord dat ik nooit tegen mijn publiek heb gelogen. Misschien is dat de reden wel dat ik hier nog steeds ben. Ach, misschien ben ik wel gewoon 'supermotherfucking lucky'."

Meer info: Laurent Garnier

The Cloud Making Machine (F Communications) is nu verkrijgbaar