Luke Slater

"Ik heb altijd in dance geloofd, of in ieder geval in de ritmes, de beats!"

Terwijl baanbrekende albums als Freekfunk en Wireless verschijnen, loopt het hoofd van Luke Slater over van de ideeen. Maar het komt er maar niet van om ze uit te werken. De tijd is er nog niet rijp voor. Slater zelf is er nog niet rijp voor. 8 april verschijnt dan toch 'Allright On Top'. Het is het album geworden dat de Engelse dj/producer al jaren wilde maken. Met een prominente rol voor vocalen en hevig beinvloed door de jaren tachtig. De periode waarin Slater muzikaal gevormd werd.

Al vanaf eind jaren tachtig staat hij achter de draaitafels. Maar in tegenstelling tot de gemiddelde dj verscheen er pas 1 mixalbum van zijn hand. September vorig jaar verscheen het mixalbum 'Fear & Loathing' waarop Slater voor het eerst zijn draaikunsten aan twee schijven toevertrouwde. Veel meer zullen het er niet worden. "Begrijp me niet verkeerd, ik houd echt van het dj-en, spelen met de beats, het draaien van mijn favoriete platen. Ik heb er echt lol in, maar heb me nooit een echte dj gevoeld. Ik voel me ook niet meer op mijn gemak bij de status die het hele dj-en heeft gekregen, haast bovennatuurlijk. Het slaat nergens meer op."

Tekst: Nico
Foto's: Jos & Kelly Brown

Luke Slater is meer producer dan dj. Toch kan hij niet zonder publiek. Bij voorkeur staat hij er als de artiest die zijn muziek live ten gehore brengt. "Optreden is voor mij het belangrijkste van alles, het publiek, spelen met je eigen muziek en de kick die je krijgt van de reacties van dat publiek. Terwijl ik als dj juist vrij weinig mijn eigen platen draai."

Op 1 mei krijgen we de kans om Slater live weer aan het werk te zien. Hij staat dan in de Melkweg om zijn nieuwste album te promoten. Hij staat er niet alleen. Op het podium krijgt hij dit keer gezelschap van zijn vaste studiomaat, geluidstechnicus Alan Finlow en voormalig The Aloof zanger Ricky Barrow. Het zijn de mensen met wie Slater zijn nieuwste album 'Allright On Top' het afgelopen jaar opnam. 'Allright On Top' ligt vanaf 8 april in de winkel, voorafgegaan door de eerste single 'Nothing Att All' die reeds verkrijgbaar is. Een aantal weken geleden spraken we Luke Slater in een Amsterdams hotel op een persdag ter gelegenheid van de komende release van 'Allright On Top'. De inmiddels onafscheidelijke zonnebril op zijn neus, constant sigaretten bietsend en echt super relaxt. Want Slater is een gelukkig man. "Dit is het album dat ik al jaren wilde maken. Alles wat ik hiervoor heb gedaan, hoor je in stukken terug op dit album. De strings van 'The Four Cornered Room', de diepe, duistere kanten van 'My Yellow Wise Rug', de funk van 'Freek Funk' en de electro van 'Wireless'."

Hij realiseert zich dondersgoed dat juist dit album wel eens als een volslagen verrassing zou kunnen komen voor de fans. Voor 'Allright On Top' liet Slater zich namelijk inspireren door de synthesizerwave en electropop van Engelse artiesten als Ultravox, Visage en The Human League. Zelfs het massieve geluid van The Sex Pistols diende als belangrijke inspiratiebron. Maar de grootste verrassing zit hem toch wel in de behoorlijk eigenzinnige vocalen, het specifieke stemgeluid van Ricky Barrow, voormalig zanger bij de Engelse crossover band The Aloof.

L2P: Veel onafhankelijke platenlabels vieren deze periode hun tienjarig bestaan. Als je terugkijkt, hoe kijk je dan aan tegen tien jaar dance?

Slater: "Het begon allemaal zo kleinschalig. Maar het is ongelooflijk hoe groot dance is geworden in die tien jaar. Ik draai toch al een tijd mee, maar toch heb ik steeds het gevoel dat het iedere keer weer opnieuw begint. In het begin was dansmuziek vooral gevarieerd, met verschillende ritmes uit verschillende landen. Het werd allemaal gedraaid onder de noemer house. Dat was de situatie eind jaren tachtig, toen ik begon. Daarna kreeg je allerlei afsplitsingen en verschillende identiteiten. Nu is het echt enorm geworden, dansritmes zijn niet meer weg te denken, indiebands gebruiken dansritmes, of op zijn minst toch wel hip hop ritmes in plaats van de gebruikelijke rockbeat. Ik heb altijd in dance geloofd, of in ieder geval in de ritmes, de beats. Maar ik verbaas me er constant over hoe groot en mainstream dance wereldwijd is geworden."

L2P: Hoe kijk je terug op je eigen ontwikkeling in deze tien jaar als muzikant?

Slater: "Alles wat ik in het verleden heb gedaan is bijzonder voor mij. Zoals de muziek van 7th Plain, die onder bizarre omstandigheden tot stand is gekomen. Ik woonde toen in Londen en de reden dat het album 'The 4 Cornered Room' heet, komt doordat ik een studio had die ongeveer zo groot was als een bezemkast! Al mijn apparatuur moest er in en daar bivakkeerde ik dan drie maanden, werkend aan dat album. Het maken van 'My Yellow Wise Rug' was nog veel vreemder. Ik had mijn studio toen bij iemand thuis die kamers verhuurde. Maar dat was werkelijk een van de vreemdste figuren die ik ooit heb ontmoet. Een vent van een jaar of vijftig die zich gedroeg als iemand van zestien. Hij wilde niet betalen voor stroom dus tapte hij het ergens af. Maar de godganse dag had ik het gevoel dat ik in een horrorfilm zat! Iedere keer zat ik zonder stroom en kon ik op zoek naar kaarsen. Ineens begon alles te knetteren, kreeg ik weer stroom en kon ik weer muziek maken. Onder die omstandigheden heb ik dat album gemaakt."

L2P: Onder die naam 7th Plain bracht je meer Detroit techno-achtige ambient albums uit op het Engelse label GPR. Het bleef helaas bij de twee albums 'The Four Cornered Room' en 'My Yellow Wise Rug'. Waarom?

Slater: "De albums van 7th Plain verschenen op GPR Records waarmee ik later in een juridische strijd terecht ben gekomen. GPR was maar een klein label, maar ze wilden de dingen groot aanpakken, te groot maar helaas ook te smal. Ik wilde meer doen en ook andere dingen uitbrengen. Ze wilden dat niet en helaas kom je dan in die juridische ellende terecht met advocaten en zo."

L2P: Dergelijke downtempo Detroit en ambient heb je daarna nooit meer uitgebracht?

Slater: "Ik zou nu nooit meer dat soort muziek kunnen uitbrengen. Dat was een bepaalde periode en dat sluit je af. Het gaat om het juiste moment en de emoties. Ook al zou ik het proberen, ik kan gewoon niet meer de muziek maken die ik toen heb gemaakt onder de naam 7th Plain. Zo is het met alle muziek, denk ik. Het gaat om het moment en de omstandigheden die je vastlegt op cd, waarna je niet meer terug kan. Na die twee albums was het genoeg voor mij."

L2P: "In het verleden gebruikte je altijd allerlei pseudoniemen waaronder 7th Plain, Morganistic, Clementine en Planetary Assault System. Waarom deed je dat? Slater: "Het begon allemaal met tracks die ik zelf wilde draaien of naar wilde luisteren. Ik vond het spannend om verschillende werelden te creeren. Ik had er lol in om allerlei verschillende dingen te maken en uit te brengen. Het was gewoon nog te vroeg om er mijn eigen naam onder te zetten." L2P: Waarom was in 1997 de tijd rijp om een album uit te brengen onder je eigen naam? Slater: "Omdat ik vond dat dat album goed genoeg was om mijn eigen naam onder te zetten. 'Freek Funk' was een album dat dingen zou kunnen veranderen. Zo ben ik, altijd een beetje anders, altijd een andere weg kiezen. Dingen doen die over grenzen heen gaan, daar word ik opgewonden van. 'Freek Funk' brak naar mijn mening met de concepten van techno op dat moment."

L2P: Betekent dat ook dat je afscheid hebt genomen van je succesvolle pseudoniem Planetary Assault System?

Slater: "Planetary is altijd speciaal geweest voor Pete van Peacefrog Records. Het is nooit mijn bedoeling geweest om het zo groot te laten worden. Ik ben een paar jaar bij Pete gebleven omdat ik de muziek wilde maken die ik zelf kon draaien in een set of thuis kon beluisteren. Helaas werd Planetary slachtoffer van zijn eigen succes. Het succes was voor de mensen van Peacefrog Records aanleiding om er steeds meer aandacht aan te geven. En dat is nooit mijn bedoeling geweest, ik wilde er ook geen promotie voor doen. Vorig jaar wilde ze dolgraag dat ik een album zou uitbrengen op Peacefrog. Ik was toen net druk bezig met 'Allright On Top' en dat ging niet langer meer samen met Planetary. Ik kreeg namelijk steeds meer het idee dat ik dingen aan het maken was die allang gedaan waren. En dat is dodelijk voor je creativiteit. Hoe jammer ik het ook vond, ik heb toen besloten om te stoppen met Planetary Assault Systems en me helemaal te richten op 'Allright On Top'.

L2P: Nu we het hebben over 'Allright On Top'. De twee albums onder je eigen naam, 'Freek Funk' en 'Wireless' verschenen op Novamute, het dochterlabel van Mute, waarop namen als Speedy J en Richie Hawtin hun albums uitbrengen. Je nieuwste album verschijnt op Mute Records zelf. Waarom?

Slater: "Novamute is een undergroundlabel dat dance uitbrengt. Maar ik wilde meer dan dat en het label zag het niet zitten om een vocaal album uit te brengen, het past gewoon niet bij het concept van Novamute. Aangezien Mute in hetzelfde gebouw zat was de overstap snel gemaakt. Al was er belangstelling voor het album van een aantal majors die hoorde dat ik een vocaal album wilde uitbrengen. Ik had geen contract met Novamute meer na 'Wireless' en was vrij om te gaan. Mute deed me een uitstekend aanbod. Het is een onafhankelijk label en dat is voor mij het belangrijkste om controle te houden over alles. Die positie wilde ik heel graag behouden. Mute heeft altijd veel pop georienteerde dansmuziek uitgebracht en het belangrijkste voor mij is dat het een label is dat volledig achter een release als 'Allright On Top' staat.

L2P: Het album wijkt nogal af van alles dat je hiervoor hebt gedaan. Ben je niet bang voor de reacties?

Slater: "Het is onmogelijk om iedereen tevreden te stellen met de muziek die je maakt. En ik kan gewoon geen muziek maken op verzoek. 'Allright On Top' is een album dat ik al jaren wilde maken. De track 'I Can Complete You' had ik twee jaar geleden al geproduceerd en aan het Engelse magazine Jockey Slut gegeven dat het exclusief als een singletje bij het blad uitbracht. Het was een ruwe versie maar er waren zoveel positieve reacties dat ik het voor het album verder heb uitgewerkt."


L2P: Je werkt op het album samen met zanger Ricky Barrow. Veel van de teksten zijn behoorlijk emotioneel en er zit nogal wat pijn in. Hoe komt dat?

Slater: "Als je zoveel van huis bent maak je het nodige mee in relaties, dat geldt voor zowel Ricky als voor mij. Daarom konden we elkaar zo goed vinden in de teksten. Het is bijna onmogelijk om een relatie of een sociaal leven te onderhouden als je altijd onderweg bent. Of je moet je partner meenemen op je tournees maar ik heb geleerd dat dat gewoon niet werkt. Of je moet veel geluk hebben, en dat gaat maar voor weinigen op. Sex is niet het probleem, dat heb ik allemaal al meegemaakt tijdens mijn tours. Ook dat is niet het antwoord. Er zijn genoeg momenten geweest dat ik er mee wilde stoppen. Maar ik heb uiteindelijk geaccepteerd dat je een keuze moet maken. En dat heb ik gedaan. My social life is what I'm doing! Bovendien levert een beetje drama en pijn je stof op om over te schrijven. Er zijn toch maar weinig tekstschrijvers die altijd gelukkig zijn en er vervolgens ook nog eens iets moois over konden schrijven? Ik ervaar het als een gemis als ik zelf niet de pijn van een verbroken relatie zou hebben meegemaakt. En je kan niet alles hebben, toch?"

L2P: Schreef je de teksten voor het album zelf?

Slater: "Ik had al een aantal van de teksten geschreven voor het album, maar Ricky had al jarenlang ervaring met het schrijven van teksten. Ik vond alleen dat zijn teksten wel wat abstracter mochten zijn. I'm more a bollocks writing guy! De woorden slaan ergens op, een hele zin misschien ook nog wel maar de tekst in zijn geheel hoeft niet perse alles te verklaren. Het gaat net zoveel om de klanken, het gevoel. John Lennon was daar een meester in. Iedereen kan shit schrijven. Maar om de fantasie er mee te prikkelen is toch echt iets heel anders."

L2P: Je hebt je fascinatie voor electro nooit onder stoelen of banken gestoken. Nu noem je ook de Engelse synthesizer wave pop als inspiratiebron. Behoorlijk eighties allemaal. Lift je mee op de revival?

Slater: "Ik ben opgegroeid met drie elektronische bands, Ultravox, Visage en The Human League. Dat waren echt mijn bands. Absoluut grote namen maar vergeleken met veel van de synthbands uit de jaren tachtig waren zij wel zo'n beetje de underground van de mainstream.

Op die manier zie ik 'Allright On Top' op dit moment. Het is geen muziek die je snel in de charts zal tegenkomen, maar het zijn wel songs. Naar mijn mening goede songs die misschien iets kunnen veranderen aan de manier waarop in de dancescene tegen het fenomeen song wordt aangekeken. Er zit energie in, drama. Het is nooit mijn idee geweest om de jaren tachtig te kopieren, om dingen opnieuw te gaan doen. Absoluut niet, er was namelijk veel mis met de muziek uit die tijd, vooral de drums, de ritmes. Maar bepaalde elementen uit die muziek zijn zo fantastisch dat het te verleidelijk was om ze niet te gebruiken. De synths uit die tijd waren zo simpel, maar zo ontzettend effectief. Dat massieve, vrij eentonige geluid wilde ik weer gebruiken. Simpele structuren met een maximaal effect."

'Allright On Top' (Mute/Pias) ligt vanaf 8 april in de winkels. De eerste single 'Nothing At All' is nu verkrijgbaar, met zeer dansvloervriendelijke remixen van King Unique en Sincycle. Beluister ook alvast een fragment van 'Stars and Heroes'

Op 1 mei staat Luke Slater live op het podium van de Melkweg, als onderdeel van een Europese tournee

Nog meer muzikale en persoonlijke ontboezemingen van Luke Slater in het BG Magazine-coverartikel van april en een Slam-gesprek in de juni-editie