Album review: Cloud Nine van Kygo

Kimiko Bohle | 29 mei 2016
music

Eindelijk Here for You

Kygo’s eerste album werd eigenlijk al in februari verwacht. Inmiddels is het nu na lang wachten uitgekomen. Drie maanden later dan gepland, maar voor de echte Kygo-fans was deze vrijdag de 13e helemaal geen ongeluksdag. Het album hoesje oogt lekker simpel, niet te veel poespas. Een witte achtergrond met natuurlijk Kygo’s significante logo, daaronder een lik verf (wat overigens ook echt als een lik verf voelt). Toen ik het album opensloeg was ik even verbaasd, geen cd te bekennen. Gelukkig werd gelijk duidelijk dat zich in de uiteinden van het hoesje een cd of albumboekje bevond.

Ondanks de teleurstelling van een uitgesteld album, heeft Kygo op social media flink wat previews en teasers gereleast. Vooral de laatste paar dagen voor de officiële release. Toen postte hij op Facebook zo’n beetje dagelijks een filmpje van hem achter de piano, de melodie spelend van één van zijn nieuwe nummers.

Hits

Terwijl ik de tracklist doorneem komt me gelijk een aantal nummers bekend voor. Kygo’s grootste hits als ‘Firestone’, ‘Stay’ en ‘Stole the Show’ konden uiteraard niet ontbreken. Zonder deze wereldhits was een debuutalbum misschien nog helemaal niet aan de orde geweest voor Kyrre Gorvell-Dahl, die in het begin vooral nog bekendheid wierf vanwege zijn opvallende remixes.

Featuring

Wat me vooral opviel, is dat 14 van de 15 tracks een samenwerking zijn. Bij het doorlezen van de tracklist kreeg ik al gauw het idee dat de zang een belangrijk element zou zijn op dit album.  Op zich waren het ook niet de minste zangers en zangeressen met wie Kygo de studio is ingedoken. De bekendste namen zijn Kodaline (‘Raging’), John Legend (‘Happy Birthday’) , Foxes (‘Oasis’), Matt Corby (‘Serious’) en Labrinth (‘Fragile’). Van dit lijstje vond ik dat Kodaline en Matt Corby met hun nummer echt een toffe bijdrage hebben geleverd. Hun stemmen pasten precies goed bij de Kygo-sound en ik zou bijna willen zeggen dat hun zang de nummers naar een hoger niveau heeft getild. Van de onbekendere namen was ik het meest onder de indruk van James Vincent McMorrow en Julia Michaels.

Unieke sound

Ik hoor de grootste hits van Kygo dagelijks op de radio, en dan vind ik het super tof hoe hij beroemd is geworden met een nieuwe sound die hij zelf gecreëerd heeft. Deze sound is overduidelijk aanwezig in de hits die op het album staan. Verder vond ik het muzikaal nogal tam en een beetje eentonig. Ik vind niet dat er een echte uitblinker zit tussen de nummers, en bij sommige nummers vind ik zelfs dat de zang de muziek overheerst. De jingles waarmee de grote hits groot zijn geworden, waren niet met dezelfde kracht terug te vinden in de nieuwe nummers. Wanneer ik het typerende tropical house-geluid hoorde, was dit een opbouw die niet ergens in resulteerde, en soms was het allemaal een beetje veel van hetzelfde.

Kygo's  muzikaliteit is overigens ook goed terug te vinden in de pianostukken die onderbouwend zijn voor sommige nummers. Normaal gesproken ben ik zeker wel gecharmeerd van een goed stukje piano van Kygo, maar op dit album vond ik het wat braaf en ingehouden. Jammer, want ik denk dat Kygo met zijn muzikaliteit en het goed beheersen van producing skills, meer zou kunnen doen met de unieke sound die hij zelf heeft ontwikkeld. Ik vind de nummers niet slecht, maar ik heb wel de hele tijd het gevoel dat er meer uit gehaald had kunnen worden.

Nieuwe nummers die naar mijn mening uitblonken waren ‘Raging, ft. Kodaline’ ‘I’m in love ft. James Vincent McMorrow' en ‘Serious, ft. Matt Corby’. Dit kwam vooral omdat ik de stemmen goed vond uitgezocht bij de muziek. Het nummer dat wat mij betreft wel weggelaten had kunnen worden is het laatste nummer: ‘For what it’s worth ft. Angus Stone & Julia Stone'. Het begint met een mooie pianomelodie, maar ik vond het pianospel in combinatie met de zang niet zo lekker samengaan.

Conclusie

Al met al vind ik Kygo een toffe gast, die zichzelf op de kaart heeft gezet met een eigen sound. Ook vind ik het super dat hij bij het maken van dit album dicht bij zichzelf gebleven is, en meer kanten van zichzelf heeft laten zien buiten de hitmachine. Ik vond de nummers soms wat pit missen, al zaten er zeker wel goede nummers tussen, maar vaak overheerste de zang de muziek. Ik had wat meer van het album verwacht; een hardere tropical sound en in die sound wat meer diversiteit. Ook heb ik het gevoel dat alles nogal netjes binnen de lijntjes is gebleven. Toch kan de Noorse DJ trots zijn: op jonge leeftijd een wereldtournee (met voor het grootste deel uitverkochte zalen) en een eigen album, dat doen niet veel artiesten hem na. Verder verwacht ik dat Kygo de kwaliteiten heeft om zich nog verder te ontwikkelen, misschien tot wel een volgend album.

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws