Legendarische technoproducer terug op het oude nest

Intro: Luke Slater laat op zijn nieuwe album horen waarin hij goed is: het produceren van basic 4 to the floor techno.

Genre: techno.

Bijzonderheden: Eigenlijk wil Luke Slater een jaar of tien geleden afscheid nemen van al die pseudoniemen, waarmee hij in de jaren negentig de elektronische muziekwereld verrast met prachtige, zeer gevarieerde albums. Hij wil op dat moment een ster worden: alleen onder zijn eigen naam muziek uitbrengen. Dat resulteert in 2002 in de grootste misstap uit zijn carrière; het electropop-niemendalletje ‘Alright on Top’ op het Mute-label. Op plaat al vreselijk, maar live op de planken - inclusief vals zingende Sex Pistols-wannabe Ricky Barrow, al helemaal een ramp.

Gedurende de jaren die volgen, mijdt Slater de studio als de pest, om zich op zijn dj-carrière te richten. Wel stelt hij twee, inmiddels legendarische, mixalbums samen: Fear and Loathing 1 & 2, waarop de Brit zijn vele gezichten als dj toont.  

Tot 2009 is het op productioneel vlak stil rondom Slater. Tot het Ostgut Ton-label, gelieerd aan de gelijknamige Berlijnse club, bekendmaakt een nieuwe langspeler van Luke Slater sinds jaren uit te brengen: ‘Temporary Suspension’, nota bene onder zijn Planetary Assault Systems-alias. Met zes tracks is eigenlijk slechts sprake van een ep. Toch betekent die release de terugkeer van een legendarische producer, die de oude garde technoliefhebbers eind 2011 verblijdt met een dijk van een technoalbum: ‘The Messenger’. En de boodschap is duidelijk: niets minimal, niets IDM, niets electropop. Deze plaat bestaat louter uit loodzware 4 to the floor technobommen, die dj’s als Dave Clarke, Jeff Mills en Robert Hood meebrengen naar hun Awakenings-boeking. Het is die energieke technosound, waar in slaap gedanste minimal-kids al jaren op wachten en gepensioneerde clubbers nog eens voor naar een feest gaan. Als Slater (live als Planetary Assault Systems of als dj) geen hoofd-act is op de komende editie van I Love Techno, weten wij het ook niet meer.

Rip The Cut

Hoogtepunt: de stoere heipalendreunen, gecombineerd met van die sensuele handclaps op ‘Rip The Cut’. Wat een technogeweld!

Dieptepunt: Het introducerende ‘Railer’, met prachtige soundscapes, maar zonder enige basdrum, gaat behoorlijk de diepte in.

Aanrader, twijfelgeval of bagger: één van de beste technoalbums van 2011.

Oordeel zelf: luisteren naar The Messenger

Luister ook eens naar: Fear & Lothing