Arandel - In D (InFine)

Partyscene Redactie | 1 september 2010
music

Groots en meeslepend; innovatief en melancholisch

Intro: Arandel is een mysterie. Op de website van zijn muziekmaatschappij wordt hij in de press release omschreven als een “multi-instrumentalist”. Het pompeuze verhaal dat volgt, heeft ondergetekende expres niet gelezen, omdat hij deze recensie niet wil laten beïnvloeden door semi-intellectuele bespiegelingen.

Op het eerste gehoor moet Arandel een tovenaar zijn; met zo'n naam zou me dat niets verbazen. Genre: Klassiek, elektronica, minimal techno, soundtrack.

Bijzonderheden: Op het eerste gehoor moet Arandel een tovenaar zijn; met zo'n naam zou me dat niets verbazen. Met een totaal van misschien twaalf instrumenten, een koor, ja zelfs insectengeluiden en een MIDI-recorder maakt hij soundscapes: landschappen van geluid die op het ene moment over je heen rollen als een Beethoviaanse symfonie en het andere moment je laten rennen voor een wagen vol feestende mensen uit een donker woud. IJle nare Morricone-achtige koortjes worden afgewisseld met dreigend hoorngeschal en melancholieke vioolarrangementen. Het is tuimelen en rollen door atmosferen en sensaties.

Hoogtepunt: In d #5 is voor mij het hoogtepunt van het album, omdat  het veel wegheeft van een herinterpretatie van “The Exorcist 2, The Heretic” soundtrack van Ennio Morricone; absoluut niet een van zijn beste werken, maar doordat die zo experimenteel is, sluit deze “remix” er naadloos op aan. Het koor, kermende, jammerende stemmen lijkt zelfs wel letterlijk gesampled uit  “Great Bird in the Sky” van diezelfde soundtrack. Verontrustend, op zijn zachtst gezegd. En indrukwekkend.

Dieptepunt: Geen!

Twijfelgeval, aanrader, of bagger: Absolute aanrader, al was het alleen maar omdat talenten die zulke innovatieve en uitdagende albums produceren, gelauwerd moeten worden!

Oordeel zelf: luisteren naar In D

Luister ook eens naar: Anders Ilar

Arandel - In D#1

 

Arandel

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws