Marsmobil - Take the other side (G Stone)

Partyscene Redactie | 11 mei 2010
music

Goldfrapp, The Beatles en E.L.O. in een Italiaanse blender

Intro: Roberto di Gioia groeide op met The Beatles toen die midden jaren zestig het hoogtepunt van hun carrière beleefden. Veertig jaar later mengt hij die sound van de populaire formatie uit Liverpool in zijn eigen muziek.

Genre: Electropop, Downtempo, Pop, Synthpop

Roberto di Gioia groeide op met The Beatles toen die midden jaren zestig het hoogtepunt van hun carrière beleefden. Veertig jaar later mengt hij die sound van de populaire formatie uit Liverpool in zijn eigen muziek.Bijzonderheden: Nu is ondergetekende absoluut geen Beatles-fan, maar Roberto di Gioia - ondanks eens soms irritant klagerige stem - weet er zijn eigen draai aan te geven. Toch maakt ‘Why don't you take the other side?’ een wat licht contrasterende maar even goed originele indruk. ‘Insane’ is een lekker lentenummer en ‘Patience Reprise’ een beklemmend, zwoel New Order-achtig nummer (met een beetje pesto).

De gitaar, de violen, en de ingetogen maar ritmische drumpartijen doen ook zeker aan de Beatles denken, maar het heeft allemaal wat meer pit. Roberto's goede vriend Peter Kruder (inderdaad, van Kruder & Dorfmeister) heeft ook behoorlijk wat invloed, evenals de Duitse producer Christian Prommer.

Graag had ik Martine Rojina wat meer gehoord, een vocaal talent dat in de buurt komt van de stem van Goldfrapp (het nummer ‘Berchidda’ doet ook zeer aan Goldfrapp denken), maar het is meer een bluesy, jazzy geluid. ‘Ordinary Boy’ is een knipoog (vooral het intro) naar ‘Love to love you baby’ van Donna Summer met een heerlijk sarcastische tekst “Lazy, dazy, crazy pictures always in his mind thinking the next bird getting all but he's just blind”

In de jaren tachtig-achtige experimentele nummers zoals het openingsnummer ‘Patience’ en ‘Berchidda’ munt di Gioia uit. Meer vrouwelijke vocalen en s.v.p. Minder Beatlesesque vocale arrangementen.

Hoogtepunt: ‘Berchidda’ is een prachtige, dromerige, synth-pop ballad met de fenomenale stem van Martine Rojina die er als zwart fluweel overheen stroomt.  Het fanfareachtige tromgeroffel halverwege stoort niet eens.

Dieptepunt: ‘Crazy Coloured Light’ maakt gebruik van het inmiddels uitgeputte Mark Ronson/Duffy/Winehouse/Adele handklapje en Phil Spector-achtige geluid. Way too much Beatles memory.

Twijfelgeval, aanrader, of bagger: Aanrader! Melancholiek en vrolijk, hippieachtig maar strak, dit is een mooi huwelijk wat een stralende toekomst tegemoet ziet.

Oordeel zelf: luisteren naar (Why don't you) Take the other side?

Luister ook eens naar: Christian Prommer en Fauna Flash

Marsmobil live

 

Marsmobil

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws