Zwitserse melancholie

Intro: Raphaël Ripperton, één van Zwitersland's meest vooraanstaande dj's, verdiende in de late jaren negentig zijn sporen in de hippe clubs Rêve d'O en D! Club in Genève, richtte zijn eigen label Lovearth in 2004 op en wordt door jongens als Carl Craig en Laurent Garnier alom gerespecteerd. ‘Niwa’, dat uitkomt op het label van Joris Voorn en Edwin Oosterwal, is zijn debuutalbum.

Genre: Minimal techno

Bijzonderheden: Het gebeurt niet vaak dat een (minimal) techno-dj een zeer elegante en indrukwekkende plaat aflevert, die ook nog eens afwisselend en zeer origineel is. De helderheid van het geluid, en de rust die niet als opbouw functioneert, maar de hele cd lang voortkabbelt, is uiterst aangenaam en stimulerend voor het gehoor. Meer dan een ‘warming-up-soundtrack’ in een club, is dit ook een verbluffend eindresultaat van alle jaren dat Ripperton als dj en producer actief is. Hij gebruikt een Kaapverdisch gitaartje in het etnisch aandoende nummer ‘The Sandbox’ met een vertederend kinderkoortje en brengt een Weens, negentiende-eeuws sfeertje à la Ultravox naar voren in ‘Echocity’. Ripperton is niet bang om vernieuwend te zijn en is een volleerd programmeur. Een tijdloze kwaliteit, durf ik bijna wel te zeggen.

Hoogtepunt: ‘At Peace’ met Christina Wheeler (weinig over terug te vinden helaas, zus van Caron Wheeler - ook zelf DJ) , met een prachtige, simpele djembeh en een kristalhelder belletje gehuld in een warme mantel van vroege Detroit-techno. Een soort Juan Atkins die een bad neemt in chocolademelk. Erg mooi.

Dieptepunt: ‘Farra’ is het enige tegenvallende nummer, wat een achteruitgespoelde versie lijkt van ‘Window Licker’ van Aphex Twin, of een wat lieve versie. Werkt niet.

Twijfelgeval, aanrader, of bagger: Aanrader!

Oordeel zelf: luisteren naar Niwa

Luister ook eens naar: Luciano, Gui Boratto, en John Tejada

Ripperton