Sluit je ogen en voel de sensatie van je eerste XTC-pil

Intro: In 1987 waaide het housevirus van Chicago over naar Europa. Via Ibiza verspreidde het zich naar Engeland, waar het binnen korte tijd uitgroeide tot een ware epidemie. We zijn inmiddels twintig jaar en een fikse portie gehoorbeschadiging verder, en nog steeds dansen we ieder weekend massaal op dezelfde housedreun. Natuurlijk vernieuwt het genre zich nog steeds, maar de basis blijft hetzelfde. Tijd voor iets nieuws? Wie zal het zeggen. Tot die tijd kunnen we terugblikken, en draaien dj's die de veertig ruim gepasseerd zijn voor een leuke gage hun ouwe plaatjes nog maar eens aan elkaar.

Genre: Houseklassiekers.

Bijzonderheden: Twee van de sleutelfiguren in de ontstaansgeschiedenis van house zijn Nicky Holloway en Danny Rampling. Zijn maakten, samen met Paul Oakenfold en Johnny Walker, deel uit van de 'fab four', die na een grotendeels gedrogeerd doorgebrachte vakantie in Ibiza, house naar Engeland brachten. Hoe house in de beginjaren klonk, hoor je op ‘20 years of house’. Sluit je ogen en voel de sensatie van je eerste XTC-pil. Je hoort de fluitjes en ziet de smiley T-shirts weer voor je. Van Raze's ‘Break for Love’ tot Ralphi Rosario ‘You used to hold me’ en van 808 State's ‘Pacific State’ en Adonis ‘No way back’: allen brengen dat gelukzalige gevoel van 15 jaar geleden terug, toen de housescene zich nog in oude kraakpanden afspeelde in plaats van in voetbalstadions.

Leuk hoor, die nostalgie, maar het begint een beetje treurig te worden. De mensen die nu de clubs bevolken, waren veelal nog niet geboren toen Frankie Knuckles aan Jamie Principle vroeg om ‘Your Love’ in te zingen. Twintig jaar later verschijnen er iedere week wel  verzamel-cd’s die samengesteld worden door gepensioneerde dj's en gekocht door dertigers die jeugdherinneringen op willen halen. Waar house ooit begon als een rebelse jongerencultuur, dreigt het te verworden tot een oubollige hitparade van nostalgie.

Louie Vega, wiens schier oneindige reeks compilatie cd's al geruime tijd potsierlijk aandoet, mag ook een paar klassiekers aan elkaar mixen. Het moet gezegd worden: hij doet dat niet onverdienstelijk, al had hij Crystal Waters ‘Gypsy Woman’ achterwege mogen laten. Vooral zijn tweede schijf is om je vingers bij af te likken: Norma Jean Bell's ‘I'm the baddest bitch’ en Kenlou ‘The bounce’ blijven pareltjes. Maar het zijn allemaal platen van meer dan tien jaar oud!

Natuurlijk, goede muziek is tijdloos. Maar wanneer verzinnen de kids van nu eens iets nieuws? Flower Power duurde welbeschouwd een jaar of vijf, de hoogtijdagen van disco niet veel langer, en punk kwam in 1977 op en was in 1980 alweer dood. Waarom staan we na 20 jaar nog steeds te springen op dezelfde housebeat?

Hoogtepunt:Ik krijg nog steeds kippenvel van de intro van ‘Your love’. Maar ik ben inmiddels de 30 ook al gepasseerd...

Dieptepunt: We hebben het allemaal al zo vaak gehoord

Twijfelgeval, aanrader of bagger? Beide zijn aanraders. Maar je zult niets horen wat je de afgelopen 20 jaar niet al veel vaker hebt gehoord.

Oordeel zelf: luisteren naar Louie Vega Back in the Box & 20 Years of House

Luister ook eens naar: DEF Mix & Louie Vega in the House

Nicky Holloway

Danny Rampling

Louie Vega