Nathan Fake - Drowning in a Sea of Love (Border Com)

Een gemiste kans

Luisteren naar Drowning in a Sea of Love

Intro: Sinds hij op twintigjarige leeftijd doorbrak met de spraakmakende Outhouse-ep kan de carriere van Nathan Fake niet meer stuk. Optredens over de hele wereld, bewondering van grote deejays en producers, een schare fans waar zelfs de meest doorgewinterde popster nog jaloers van wordt; geen wonder dat de verwachtingen voor zijn debuutalbum hoog waren. Misschien is dat wel de reden dat 'Drowning in a Sea of Love' tegen valt.

Tekst: Paul

Genre: Shoegazerige luisterelektronica
Bijzonderheden: Nathan Fake een muzikale kameleon noemen gaat misschien wat ver, maar wie zijn releases een beetje heeft bijgehouden, weet dat hij veel in zijn mars heeft. Tracks als 'Peary Land' en 'Coheed', afkomstig van de ep's 'Watlington Street' en 'Dinamo', bewogen zich op het grensvlak van melodische luisterelektronica en subtiele tech-house, 'The Sky was Pink' was een vingeroefening in gruizige geluidstapijten. Met 'Drowning in a Sea of Love' gaat Fake veel verder. Liefhebbers van zijn pompende dansvloerwerk zullen van een koude kermis thuiskomen: we hebben hier namelijk te maken met luisterelektronica van de bovenste plank.

Nathan Fake

Op de elf tracks (en 42 minuten) die het album kort is, legt Fake zijn melodieen op dikke lagen ruis, korrelige geluidsvlagen en veel, heel veel, overstuurde baslijnen. Experimenteel? Ach, we hebben wel ingewikkeldere muziek gehoord. Beter ook helaas. Het lukt Fake maar niet om spanning en dynamiek in zijn muziek te brengen, wat tegenvalt van iemand die bewezen heeft lange tracks te kunnen maken die juist telkens aan spanning doen toenemen ('Outhouse' en 'Dinamo' bijvoorbeeld). 'Drowning in a Sea of Love' moet het vooral hebben van ingetogen melodieen die eindeloos lang worden uitgesponnen, totdat Fake het genoeg vindt, de beats aandikt, de distortionknop vol open zet en een wolk aan overstuurd geluid op de luisteraar afvuurt. Lekker gefreakt en lekker 'shoegazerig', ware het niet dat de opbouw naar die overstuurde uitbarstingen telkens ontbreekt. Het is alsof Fake blauwdrukken in handen heeft voor de meest fantastische tracks, maar zich niet de tijd heeft gegund die fatsoenlijk uit te werken. Jammer genoeg zijn de betere tracks, waar hij van de distortionknop afblijft en de ingetogen melodieen voor zichzelf laat spreken, al eens beter gemaakt door bijvoorbeeld Ulrich Schnauss of Boards of Canada. Kortom, aan gevoel en sfeer ontbreekt het op 'Drowning in a Sea of Love' zeker niet, de opbouw en uitwerking laten wel te wensen over. Had Fake zichzelf meer tijd gegeven, dan hadden we nu een langer, evenwichtiger en vooral spannender album gehad. Een gemiste kans.
Hoogtepunt: 'Stops', 'Charlie's House', 'The Sky was Pink', 'You Are Here'
Dieptepunt: Het album maakt de hooggespannen verwachtingen niet waar.
Twijfelgeval, aanrader of bagger? Aanrader, dat dan weer wel.
Oordeel: 7
Luister ook eens naar:
Boards of Canada - The Campfire Headphase
Vector Lovers - Capsule for One
James Holden - At the Controls

Interview Nathan Fake
Nathan Fake
Border Community