Intro: De afgelopen jaren verbaasde en verraste het alom gerespecteerde label en producerscollectief Music for Speakers uit Eindhoven ons met haast on-Nederlands mooie muziek. Met de roots diepgeworteld in de electronische dansmuziek verkende het label met succes de grenzen ervan, en waaierde uit in de richting van nu-jazz, funk, pop en vervreemdende elektronica. Maar na de turbulente toetreding in 2003 van Harco Pront tot het label stagneerde de output. De stilte wordt nu verbroken door Music for Speakers Amplified, een project van M4S krachten Sandor Caron en Richard van Kruysdijk (Sonar Lodge), drie muzikanten en zangeres Marie-Claudine Vanvlemen. Een combinatie waar op papier een grote belofte in schuil gaat.
Tekst: Nico
Genre: jazzy poppy postrock elektronica
Bijzonderheden: In de zo voor Music for Speakers kenmerkende weemoedige, melancholieke stijl komen ingetogen jazzy ritmes, droevige gitaarakkoorden, donkergekleurde analoge synths, mistige blaaspartijen en de karakteristieke stem van Marie-Claudine Vanvlemen elkaar regelmatig tegen. Muzikale grenzen worden beslecht, jazz vloeit gebroederlijk samen met krakende clicks & cuts en zwaarmoedige post-rock en ambient. De kracht ervan zit hem in het kleine, de subtiliteit. Wie het werk van Sandor Caron en Sonar Lodge op Music for Speakers kent, weet dat het bij deze mannen niet om de grote gebaren gaat. Vakkundig geregisseerde ingetogenheid die broeit, prikkelt en langzaamaan onder je huid kruipt. Maar broeien doet
Popular Music Must End helaas weinig. Het onbetwiste vakmanschap heeft in de studio tot een vlekkeloos resultaat geleid. Maar daardoor ook voor een nogal afstandelijk resultaat. Iedere (analoge) synth valt keurig op z'n plek, iedere spooky gitaaraanslag van Jeroen Kimman vindt de juiste weg en elke treurige blaaspartij van Edward Capel ijlt prettig na. Als luisteraar kun je niet anders dan bij iedere luisterbeurt beamen dat het allemaal mooi is gemaakt, dat het knap vormgegeven "andere" popsongs zijn. Maar ook dat het kippenvel uitblijft. De afsluiter van het album, de live opname 'De Hennies', laat horen dat de emotie live er wel degelijk is. Helaas blijkt die in de studio ergens tussen de talrijke ideeen en het vakmanschap te zijn blijven steken.
Hoogtepunt: De Hennies, Moody Day
Dieptepunt: Zeker niet, maar de broeierige warmte waarmee het eigen werk van Caron en Van Kruysdijk de luisteraar omarmt ontbreekt.
Aanrader, twijfelgeval of bagger? Twijfelgeval
Oordeel: 6