Boards Of Canada - The Campfire Headphase (Warp)

week en mijmerend

Luisteren naar The Campfire Headphase

Intro: Het is al weer 3 jaar geleden dat men voor het laatst iets van Boards Of Canada vernam met 'Geogaddi'. Wie weet wat ze in de tussentijd hebben gedaan, misschien hebben ze wel naar artiesten als Xela en Bibio geluisterd, of de talloze andere artiesten die beinvloed zijn door hun geluid. Als er na 3 jaar weer een album uitkomt is het verleidelijk om hard van stapel te lopen, The Campfire Headphase is namelijk 'typisch' Boards Of Canada, met korrelige melodieen en beschadigde geluiden als handelsmerken. Toch heeft ook dit album z'n zwakke punten.

Tekst: Menno

Genre: mijmerelektronica voor bij het kampvuur
Bijzonderheden: Dat Boards Of Canada haar geluid verder wil ontwikkelen is natuurlijk lovenswaardig, hoewel ze met moeite onder de lange schaduw van hun debuut uit 1998 vandaan komen. 'Geogaddi' uit 2002 was duister en surreel, met talloze verwijzingen en symbolieken, tot het absurde af. Audio-palindromen, de gulden snede, de Branch Davidians, de plaat zat propvol 'spooky' dingen die op zichzelf weinig muzikaals boden, maar wel bakken met sfeer aanleverden. Hoe anders is de aanpak van 'The Campfire Headphase'.

Het zwaartepunt ligt meer dan ooit op muzikaliteit: het geluid is transparanter, dynamischer, de nummers hebben een wat traditionelere (pop-georienteerde) opbouw, het onovertroffen gevoel voor sfeer en melancholie is er nog steeds. Tot zover lijkt er niets aan de hand. Maar toch zit er iets niet lekker. Ondanks de absolute weldaad aan sfeer waar het duo garant voor staat wordt de mijmerelektronica hier wel erg lang uitgesponnen en herhaald. Natuurlijk, het klinkt ontzettend mooi, maar waarin onderscheiden 'Satellite Anthem Icarus', 'Saturday Sun' en 'Peacock Tail' zich nou echt van elkaar? De laatstgenoemde is weliswaar een van de uitschieters van het album, evenals 'Slow This Bird Down', maar met je gitaar pingelen in ongewone akkoorden is al eerder en beter gedaan door bijvoorbeeld, ironisch genoeg, Boards-epigonen Xela en Bibio.
The Campfire Headphase als geheel is een tikkeltje saai. Te week, te mijmerend. Dit album draait om individuele tracks, die tezamen niet lekker werken. Zelfs het prachtige laatste kwart kan het album als geheel niet meer redden. The Campfire Headphase is te gelijkmatig en te constant in het oproepen van melancholie en nostalgie en klinkt daardoor wel erg week en kabbelend. Misschien dat de heren beter een EP hadden kunnen uitbrengen in plaats van een langspeler. Maar dat gezegd hebbende: The Campfire Headphase is nog steeds een van de betere platen die je in 2005 zal tegenkomen, alleen al voor het fenomenale gevoel voor melodie.
Hoogtepunt: Slow This Bird Down, Sherbert Head
Dieptepunt: Niet noemenswaardig
Twijfelgeval, aanrader of bagger? Aanrader, toch wel.
Oordeel: 7.5
Luister ook eens naar: Bibio - Fi, Ten And Tracer - Companion, Xela - Tangled Wool, Susumu Yokota / Goldmund , Dijf Sanders - To Be A Bob , Secede - Tryshasla

Meer info:
Boards Of Canada
Warp
Afgestoft: Music Has The Right To Children