Susumu Yokota - Symbol / Goldmund - Corduroy Road

Ambient meets classical

Intro: Het aantal releases van de Japanner Susumu Yokota is amper bij te houden en al vanaf 1992 laat hij keer op keer horen dat kwaliteit niet hoeft te lijden onder kwantiteit. De uit Boston afkomstige Keith Kenniff debuteerde in 2004 op Merck Records met het positief ontvangen album 'Unomia' en vergt op de opvolger 'Corduroy Road' gelijk veel inbeeldingsvermogen van de luisteraar. De klassieke piano lijkt de enige schakel tussen deze twee albums. Of het moet de melancholie zijn die bij beiden weemoedig uit de speakers druppelt.

Tekst: Nico

Susumu Yokota - Symbol (Lo Recordings)

Genre: Ambient / electronica
Bijzonderheden: Het is de 25e release van de Japanner die er al vanaf 1992 een strak tempo op na houdt. Met 'Symbol' balanceert de electronicaproducer Susumu Yokota op een dunne lijn tussen ambienteske klankcomposities en weelderige klassieke muziek. Klassieke stukken van o.a. Debussy, Mahler en Beethoven vormden het vertrekpunt voor een nieuw abstract staaltje kippenvel-electronica. De klassieke composities sneed hij in dikke plakken, knipte, plakte, samplede en speelde opnieuw in en liet de muzikale penseelstreken uiteindelijk als muzikaal bed dienen voor de langgerekte, ietwat mysterieuze, meditatieve vocalen van de Amerikaanse zangeres Meredith Monk. Net als de sprookjesachtige, soms dromerige, dan weer uitbundig zwierige klankpartijen op Symbol: mysterieus, en vaak meditatief.
Hoogtepunt: Heel veel, maar het even opzwepende als mysterieuze 'Flaming Love and Destiny' is echt wonderschoon, en dan komt 'The Dying Black Swan' ook nog en..en..
Dieptepunt: Nee
Oordeel: 8.5

Meer info: Susumu Yokota

Goldmund - Corduroy Road (Type Recordings)

Genre: Akoestisch / ambient
Bijzonderheden: Heel wat meer inbeeldingkracht vraagt Keith Kenniff van de luisteraar op Corduroy Road. Een album dat volledig is opgebouwd uit het zeer behoedzaam aanraken van toetsen, het bijna liefdevol strelen van de piano. In een gekke bui voegt Kennif er het al even ingetogen getokkel op een gitaar aan toe. Meer is het niet. Meer heeft het niet nodig. Het gaat erom dat je met je eigen gedachten de ruimte tussen in de lucht hangende pianoakkoorden invult. En meer van dat soort vage gelul. Maar mooi is het allemaal wel! Voor Corudory Road moet je helemaal in de stemming zijn, zo melancholiek als de pest, het liefst de zoute tranen van een verbroken liefde wegpinkend, troost zoekend in deze desolate pianoakkoorden. Kennif streelt de toetsen, beroert de pedalen en legt zoveel mogelijk passie in zo min mogelijk muziek waarbij hij de ijle lucht bezwangert met emoties. Jouw emoties.
Hoogtepunt: Als je geliefde je geliefde niet meer is, en het was niet jouw beslissing.
Dieptepunt: Als je alvast in de stemming wilt komen voor een nieuwe editie van Awakenings.
Oordeel: 7

Meer info, meer moois en meer melancholieks: Type Records