Slam - Year Zero (Soma)

Graag terug naar af

Intro: Het derde album van de directie van het Slam-label liet een stuk minder lang op zich wachten dan zijn voorganger. Stuart McMillan en Orde Meikle hadden een duidelijk idee over de richting waar ze heen wilden. Terug naar de start van hun samenwerking. Naar de tijd dat housemuziek nog niet in duidelijke hokjes was ingedeeld. Terug naar het, jawel, eclectisme van vroeger. Het avontuur. Terug dus naar...het 'Year Zero'

Tekst: John

Genre: Electro-tech-house.
Bijzonderheden: Tijd voor Slam om uit hun underground kelderruimte te kruipen. Tijd om te laten zien dat deze muziek nog lichtjaren verwijderd is van het zwarte gat, dat 'Every trend must end' heet. Tijd om het mooiste van vroeger aan de sound van nu toe te voegen. En om het spannend te houden, natuurlijk ook wat broodnodig experiment. Na er op het vorige album al voorzichtig mee geoefend te hebben is het nu onmiskenbaar aanwezig. De meerderheid, zes van de tien tracks, hebben een heel duidelijke hoofdrol gereserveerd voor de vocalen. Het album is door de verschillende gastzangers en -zangeressen, en de voor hun op maat gemaakte muziek, flink gevarieerd geworden. Slechts twee nummers herinneren nog aan de donkere, dreunende funky technosound van weleer.

Meer info: Slam

De eerstvolgende single, 'This world' klinkt zelfs als een technobroertje van Bronski Beats 'Smalltown Boy'. Poppier als in dit crossovernummer wordt het gelukkig niet. Na een zweverig epistel over pijnstillers,(of zijn het toch drugs?), met Massive Attack-zangeres Dot Allison, gaat de beuk er weer in. Zanger Envoy steunt en kreunt dan vooral over electrotech-vloervuller 'Fast lane'. Op 'Metropolitan cosmopolitan' mengen de mannen Frank de Wulfs 'B-sides' met Patrick Cowleys 'Mindwarp' en razen met een Kraftwerkiaanse snelheid langs Yello-esque zang van Elbee Bad. How eighties can you get? 'Blow your mind' klinkt helaas als een nogal overbodige Oud-Duitse electronicarevival. Hoogtepunt is het door Ann Saunderson gezongen 'Lie to me'. De eerste single van het album, en meteen ook een sfeervol techno-house-nummer dat wel een voetje of wat los van de dansvloer moet kunnen krijgen. Het wat onderkoeld gezongen 'Bright lights fading' heeft dan wel de lekker coole zang van Billy Ray Martin aan boord, maar weet door de niet zo spannende muziek niet echt te overtuigen. 'Ghost electric' is best aardig, maar het echte vuurwerk barst pas weer los op oldstyle Slamplaat
'Human'. Samen met 'Known pleasures' de enige 2 platen die je de nog originele Slamsound terug laten horen.
Hoogtepunt: 'Lie to me'
Dieptepunt: 'Blow your mind'
Twijfelgeval, aanrader of bagger? Aanrader. Hoewel niet alle nummers even geslaagd zijn, is het merendeel toch goed te verteren. En de verwachting, ofwel de lat, lag hier natuurlijk ook wel wat hoger!
Als je dit goed vindt luister dan ook eens naar: Check het Soma label. Gevarieerd, en kwalitatief hoogwaardig.
Oordeel: 7,5

Love2party essentials:
Slam - Alien Radio
Soma 2003
Slam - Past Lessons, Future, Theories