Prodigy - Always Outnumbered Never Outgunned (XL)

Prodigy Outgunned

Intro: Zeven jaar hebben we er op moeten wachten. Het nieuwe album van The Prodigy. Na de lange tour van het album 'Fat Of The Land' uit 1997 kwam Liam Howlett, het muzikale brein van de Prodigy, in een creativiteitscrisis die uiteindelijk resulteerde in de geflopte single 'Baby's Got A Temper' uit 2002. Hij sloeg een andere weg in en nu is het nieuwe album er dan eindelijk. Op 'Always Outnumbered, Never Outgunned' is er geen spoor te bekennen van Keith Flint, Leeroy en Maxim, maar wel van onder andere Juliette Lewis en Liam Gallagher.

Tekst: Menno

Genre: Big beats doortrokken van punk en electro
Bijzonderheden: Het is duidelijk dat een nieuw album van misschien wel de meest uitgesproken groep van de jaren negentig enorme verwachtingen met zich meebrengt. Het is niet veel acts gelukt om zich zo diep in de tijdsgeest van toen te kerven. Hoe kan dit nieuwe album na zeven lange jaren ooit voldoen aan deze nalatenschap? Laat ik het hoge woord er maar meteen uitgooien: niet. En dus laten we het verleden even voor wat het is. Maar zelfs zonder het verleden laat dit nieuwe album veel te wensen over. "Terug naar de beats", zegt Liam Howlett zelf over 'Always Outnumbered, Never Outgunned'. En dat is duidelijk te horen op dit ritme gedreven album. The Prodigy is nog steeds rigoreus in het beuk-departement. Onverstoorbaar ramt meneer Howlett er grote beats doorheen die op je oren uiteenspatten. 'Spitfire' is de opener van AONO, met Juliette Lewis als zieke Femme Fatale die agressief de nieuwe Prodigy uit de speakers spuugt. Dit doet ze nog een keer over op het punky 'Hot Girl'. Grommende elektro is te horen op 'Action Radar' en 'Girls' en Micheal Jackson zal op zijn kinderbed geschokt luisteren naar de verknipte sample op 'The Way It Is'. De afsluiter 'Shoot Down' is dan alweer de zoveelste punktrack met grote beats en de distortion vol open. Erg vies en overstuurd allemaal, maar zorgt al dit geweld nou ook voor kippenvel? Hoe Liam Howlett ook probeert de 'fuck 'm all'-houding erin te rammen, hij schiet gewoon te kort. De tracks zijn voorspelbaar in hun verloop en telkens worden weer dezelfde truukjes uit de kast gehaald, zoals fragmentarische melodieen die bestaan uit opgepompte zaagtanden, snerpende piepjes, overstuurde samples en telkens weer die spuugvocalen. De diversiteit in de tracks is kleiner, er zijn weinig tempowisselingen, etc. Het palette is zoveel smaller als op bijvoorbeeld 'Music For A Jilted Generation'. Dit album zal niet z'n plaats in deze tijd kunnen opeisen omdat anderen veel beter passen in de rol van antagonisten uit de 21ste eeuw. Het is vergane glorie, een groep die haar tegendraadsheid, haar raison d'etre, toch verloren heeft door de zoveelste 'larger-than-life' beat.
Hoogtepunt: 'Medusa's Path'
Dieptepunt: De realisatie dat The Prodigy een ondermaats album aflevert
Twijfelgeval, aanrader of bagger? Bagger is het niet, wel twijfelachtig
Als je dit goed vindt luister dan ook eens naar: hun voorgaande albums Experience, Music For The Jilted Generation en The Fat Of The Land
Oordeel: 5.

Meer info: The Prodigy