Nouvelle Vague - Nouvelle vague (Peacefrog)

Grafzerken-Bossa

Intro: Toen ik deze cd op een releaselijst zag staan was ik meteen geinteresseerd. Peacefrog, een interessant label toch, dat een cd vol opnieuw ingespeelde New wave classics uit ging brengen. Dus meteen de cd aangevraagd, en ik kreeg hem keurig toegestuurd. Tja, Noblesse Oblige, dan ook maar een stukje er over schrijven.

Tekst: John

Genre: Eigenlijk Bossa Nova vooral (maar dan wel ANDERS).
Bijzonderheden: De eerste draaibeurt was niet zo gelukkig gekozen. Vanwege visite op een laag volume afgespeeld, en, om het hoognodige sociale puntje te scoren, met een half oor geluisterd (dat dan nog steeds wel, ondanks ieders geratel erdoorheen, groter van ontvangst is dan menigeens complete set). Ik herkende de platen allemaal, en het viel me eigenlijk vies tegen. Een vlakke, doorhobbelende brei van vrouwenstemmen over gezapige
bossabeats. Jammer. Het idee was zo leuk. Twee Fransosen die hun favoriete New wave classics op een heel andere manier wilden brengen. De muziek gestript tot de basisakkoorden, en ingezongen door een horde zangeressen, die de originelen zelfs niet kenden. Alles kwam leuk samen in de naam, Nouvelle Vague, Frans voor New Wave, en raad eens wat het woord Bossa Nova betekent...Juist ja, diezelfde Bossa werd dan ook de onderliggende sound.


Dag 2: Maar waarom dan al die ophef over Nouvelle Vague, zo bleef de vraag, en waarom waren de eerste 2 maxis meteen al uitverkocht? Natuurlijk eerst nog maar even wat originelen gedraaid, want ik had toch eigenlijk het idee dat er zoveel aan de nummers gestript was, dat alle scherpe kantjes er ook gelijk vanaf waren. Aha, dus zo klonk dat toen, geinig. En hoppa, in de herkansing dan maar weer. Volumeknop open en dan....(ja hoor!), LEKKERRRRR! NEE, ECHT! Joy Divisions 'Love will tear us apart' raakt hier zijn koude grafzerkenromantiek kwijt, en wordt ineens een nostalgisch gezongen nummer over een onmogelijke liefde, die zich welzeker afspeelde op een plek waar kokosnoten uit palmbomen vallen. Depeche Modes 'Just cant get enough' klinkt alsof een Braziliaans straatorkest bij je thuis staat te spelen. Inclusief een (ego)trippende percussionist. Hun eigen Franse zangjuweeltje, Camille, doet er maar liefst 4 op deze schijf. En hoe, Tuxedomoon, The Clash (met Vof de Kunst-Suzanne-introotje (AAAAAAHHH!!), Dead Kennedys en Xtc's 'Making plans for Nigel', haar cool-sexy stem sleept hun nummers naar een heel andere context. Totaal 8, uiterst competente zangeressen, die verder ook nog PIL - 'This is not a lovesong', The Cure - 'A Forest', Sisters of Mercy, Killing Joke (een beetje TE rumoerig misschien?), Undertones, Modern English en de Specials schitterend, op hun eigen wijze, inzingen. Ongelofelijk eigenlijk, hoe deze mannen van 13 volslagen verschillende stijlen toch nog een coherent, eenduidig project hebben kunnen maken.
Hoogtepunt: Het feit dat je al deze klassiekers zo kan laten klinken, dat het lijkt alsof je hier even je nieuwe groeps-cd aflevert, grote klasse.
Dieptepunt: Killing Jokes Psyche is wel erg uitbundig.
Twijfelgeval, aanrader of bagger? Aanrader. Je moet er wel voor in de mood zijn. Niet echt geschikt als warming-up voor een avondje uit, wel als ultieme sfeerversterker voor een eenzaam avondje alleen-thuis-zijn.
Als je dit goed vindt luister dan ook eens naar: De originelen, en then feel the difference.
Oordeel: 8,5

Luisteren naar: Nouvelle Vague