Tim Wright - Thirst (Novamute)

The Wright step

Intro: De muziekcarriere van Tim Wright is een typisch voorbeeld van het ontbreken van een gezicht in de dansmuziek. Een overmaat aan pseudoniemen en labels en te weinig aanknopingspunten. Wright heeft een staat van dienst om u tegen te zeggen, al moet je er een graafmachine voor inhuren om zijn naam te vinden in de belachelijke hoeveelheid pseudoniemen en labels waarvoor hij muziek uitbracht. Na ook nog eens veel geouwehoer met het failliete GPR label (early Black Dog, Beaumon Hannant), waar hij onder de naam Germ zijn werk uitbracht, nam hij er nog maar een paar pseudo's bij om muziek uit te blijven brengen. Het Engelse Novamute herkende er genoeg in om Wright onder haar hoede te nemen. Nu is het zover dat hij daar debuteert onder zijn eigen naam. Het geeft de muzikale draaikolk in zijn brein in ieder geval een gezicht.

Tekst: Iddo / Nico

Genre: Techno, jungle, breakbeats, hiphop.
Bijzonderheden: Tim Wright heeft een hekel aan gemakzucht. Wat hem betreft moet iedere muzikant het uiterste uit zich halen om ervoor te zorgen dat de wereld verrijkt wordt met iets unieks. Uniek is zijn muziek op zich niet, dat gaat meer op voor de verzameling van stijlen en genres die dwars door elkaar lopen en over elkaar heen buitelen op zijn debuut op Novamute. De eerste keer dat we zijn album op de redactie, stuiterden we werkelijk alle kanten op. Het begint gelijk al met 'Kick The Door In' met een monsterlijke basdrum in breakbeatstijl, waarover een grommende en snerpende acidbas wordt gelegd en al even grommende junglebassen de subwoofers laten klapperen. Een dwingende track die iedere dansvloer in vuur en vlam zet! Wright kiest voor meedogenloze ritmes, zagende bassen die hun oorsprong vinden in de rave/jungle explosie begin jaren negentig en wakkert de boel aan met gejaagde, duistere veelal angstaanjagende sounds. De kale, monotone drums van technotrack 'Oxygen' krijgen gezelschap van een piepstemmetje dat iets teveel lachgas heeft geconsumeerd. Niks piepen op 'The Ride' maar doorleefde raggavocalen op een stevig UK Garage / 2 step ritme, terwijl de bleeptechno van 'Flatliners' met z'n zware bassen aan het vroege LFO doet denken.


Op titeltrack 'Thirst' is het The-Fresh-Prince-of-Bell-Air-getinkel met UK hiphop / raps en weer die smerige bassen, al worden ze aardig in toom gehouden deze keer. Op 'Control Freak' gaat het tempo weer aardig omhoog en bliept, knettert en sist de techno er weer doemgeestig op los. Even ademhalen kan op de iets meer ingetogen clickhouse van 'Dust' om daarna weer ruw naar de donkere kanten van Wright's brein te worden gesmeten met de opzwepende jungletrack 'Killergod'. En een heel andere kant toont hij van zichzelf ineens op de 'verborgen' jazzbonus na de bekende maar o zo irritante minuten stilte. Wright verkent de donkere hoeken van de danswereld met meedogenloze ritmes en zagende en schurende bassen als constante. Wij lieten ons als makke schapen meevoeren.
Hoogtepunt: Die komen vanzelf als je je aan de bas overgeeft
Dieptepunt: Voor de hokjesgeest stapt Wright wellicht met te grote stappen
Twijfelgeval, aanrader of bagger? Volume op de hoogste stand en reken maar dat je buren binnen no time op de stoep staan. Of ze zweten driftig met je mee, of je bent je goede buur voor altijd kwijt.
Als je dit goed vindt luister dan ook eens naar: Mix de oude Orbital, dark jungle duo Source Direct en LFO eens door elkaar. Of zoiets.
Oordeel: 8+

Meer info: Tim Wright