Atmo.Brtschitsch - Change Your life (Silke Maurer)

Trippy ambient pop

Intro: Change Your Life is het eerste kindje van de samenwerking tussen de Iranier, in Frankfurt opgegroeide Amir Abadi aka Dr. Atmo en Paul Brtschitsch, en dat is nog zijn echte naam ook. De een, Dr. Atmo, maakt al heel wat jaartjes goede sier met ambientreleases op ambient en elektronika labels als Fax en Mille Plateau. De ander is mede-oprichter van het Duitse Taksi Records en bracht een aantal (techno)releases uit op labels als Frisbee en Ongaku. Wat ik van een samenwerking van deze twee ook had verwacht, zo verrassend en sterk als Change Your Life had ik het zeker niet durven inschatten.

Tekst: Nico

Genre: Triphop, downbeat, elektronika
Bijzonderheden: In Change Your Life lijken Atmo en Paul (voor het gemak) het beste van zichzelf te hebben verenigd. Al kregen ze er ook wat hulp bij van tekstschrijvers, muzikanten en vocalisten. Zoals Juliee Cruise, die op de opener 'Everyday' nog net zo mysterieus klinkt alsof ze door de bossen van Twin Peaks zweeft. Atmo en Paul zetten dan ook hoog in. Op het niveau van Massive Attack zo ongeveer. Trippy funky beats, loodzware bassen en de stem van Cruise die zich mag wentelen in de wellustige elektronika van de twee techneuten. Maar waar Massive Attack de triphop voornamelijk voedt met Jamaicaanse invloeden doen Atmo en Paul het met een jarenlange fascinatie voor elektronika, synthpop, minimalisme en techno en spaarzamer met dub en reggae invloeden. Dat hoor je op het daarop volgende 'Morning Sun' en track vier 'Green Plane' met de vocalen van Sascha Beck, die qua klank en zeggingskracht met een 'beetje' fantasie en verbeelding te vergelijken valt met Martin L. Gore van Depeche Mode. Ingetogen maar niet minder sfeervol. Atmo en Paul breien betoverend mooie soundscapes aan elkaar, prikkelen met speelse melodieen, stemsamples en allerlei live instrumentaria. Ze zwepen de boel soms behoorlijk op, zoals op 'Sittin' het geval is. De bevallige stem van Sandy Muschalowski, who the hell she may be, de funky, maar nadrukkelijk aanwezige claps en opnieuw die dromerige ambient soundscapes die het geheel met warmte omarmen. Ieder nummer is een belevenis op zich. Het is triphop, het is ambient(pop), er zijn gitaren, drums, radiofragmenten, piano's, saxofoons en heel veel prachtige vocalen. Zoals Billy Corgan mijmerend in het duistere en gejaagde 'Rockstar' of Sandy nog een keer op het onheilspellende 'Lucky People'. Een prachtplaat.
Hoogtepunt: Het dubby en hypnotiserende 'Black Seed' met Dereck Jarman en het al even dubby maar nog wat diepere 'Stop Taking'.
Dieptepunt: nou nee
Twijfelgeval, aanrader of bagger? Aanrader
Als je dit goed vindt luister dan ook eens naar: Ik wou dat ik het wist
Oordeel: 9+

Meer info: Atmo.Brtschitsch