King Of Woolworths - L'Illustration Musicale (Mantra)

Terug naar de basis van de elektronische muziek

King Of Woolworth's, ook bekend als Jon Brooks, gaat terug naar de basis van de elektronische muziek. Duidelijk geinspireerd door de jaren 60, 70 en 80 en mensen zoals Delia Derbyshire en Serge Gainsbourg, heeft King Of Woolworth's met zijn L'Illustration Musicale een gevarieerd en prettig in het gehoor liggend album te gemaakt. Je kan het ook makkelijk opvatten als hommage aan al zijn muzikale helden van de jaren zeventig en tachtig. Zie hier de terugkeer van Kate Bush vocalen, xylofoons, moogers.

Tekst: Menno

Sommige albums zijn conceptuele juweeltjes, albums die vanwege de achterliggende gedachte alleen al de moeite van het beluisteren waard zijn. Zo ook 'L'Illustration Musicale' van King Of Woolworth's. Maak met de huidige tijdsgeest verse, hedendaagse muziek met apparatuur die op z'n minst dertig jaar oud is en geef zo een nieuwe draai aan de muziek van toen. Het is briljant bedacht en er zijn inderdaad veel tracks die erg theatraal en atmosferisch aandoen: vol Moogers, hammonds en retro-achtig aandoende melodieen glijdt het album je oor in en je kunt niets anders dan je afvragen hoe King Of Woolworth's het geflikt heeft. Het begint al bij 'G-plan' dat begint met een melodie die doet denken aan een serie zoals 'The Saint', na een klein minuutje komt het funky ritme erin en pakt het je. Het werkt gewoon, je ziet Roger Moore echt in een wilde achtervolging door hartje Londen rennen.

Bij de volgende track waan je jezelf langs de oever van de Seine in Parijs, je staat zo naast die arme Serge. Met bijna alleen maar Moogers en een rijke orkestratie is 'Montparnasse' zeker wel een van de theatraalste tracks. Dan gaat KoW's een hele andere kant met 'Sell Me Back My Soul'. Deze track deed mij denken aan Kate Bush, die in een wit jurkje al huppelend door een decor van zwarte gordijnen en laaghangende rook aan het piepen is. Alleen is dit keer Dot Allison die de vocalen verzorgd. Een heel zweverige stem die langzaam wegsterft in de druipende wanhoopsmelodieen die zo karakteristiek waren voor de hoogtijdagen van Kate Bush.

Meer info: Mantra Records

Maar dan gebeurt er iets vreemds: het album als geheel lijkt een beetje de weg kwijt te raken. Niet dat de vierde track 'Hub 100' slecht is, maar het staat zo in schril contrast met de eerste drie tracks, en 'Evelsong' verergerd de boel alleen nog maar. En dat is zo ontzettend jammer, zo wordt het concept geweld aangedaan en reduceer je de boel tot een simpele verzameling tracks, waar de volgorde er niet toe lijkt te doen. Ook dat staat in schril contrast met het achterliggende concept. Vanaf hier is het ergens toch moeilijk om de draad weer op te pakken en dat is gewoon een tikkeltje zonde, want tracks als 'Brillo's Beat' en 'Nuada' zijn echt fantastische tracks. 'Nuada' is in feite gewoon een popliedje, maar wel eentje waar ook ik, liefhebber van ernstige muziek, bij moest glimlachen. L'Illustration Musicale is een geweldig album, dat alleen te lijden heeft van een slecht doordachte trackvolgorde ('Evelsong' had beter weggelaten kunnen worden en 'Hub 100' past gewoon niet) en daardoor een beetje vreemd smaakje krijgt. En dat is zonde, want het concept is geniaal, de muziek is bij vlagen geniaal en ook Dot Allison en Emma Pollack zijn geniaal.

King Of Woolworths