Carl Cox - Global (Trust The Dj)

Is Coxy zijn gage nog steeds waard?

Zwaargewicht-dj in de technoklasse Carl Cox is zonder twijfel de meest overschatte dj/producer die de mondiale dancescene rijk is. Zijn sterrenstatus reikt tot aan de hemel, overal ter wereld waar de Brit voet aan land zet, worden zijn tenen gekust. En iedereen doet daar vrolijk aan mee. De clubbers, de technoliefhebbers, de clubpromotors, zijn collega's en, met voorsprong: de media. En waarom? Wellicht omdat hij in het bezit is van een enorm charisma, met name achter de draaitafels. Dat enorme, zwetende gelaat, het schattige spleetje tussen zijn tanden en het continuerende spel met het publiek. Zijn publiek! En ongeacht het feit dat de man in het bezit is van veel kwaliteiten, geeft het hem niet het recht om zakken met geld te eisen voor een twee uur durende dj-gig. Laten we ervan uitgaan dat een organisator voor een setje Cox hedendaags dik een halve Euroton moet neertellen! Dat zijn dus 120 duizend ouderwetse pietermannen! En dit terwijl er nog zoveel ander talent op deze aardkloot rondhuppelt met minimaal hetzelfde talent, waaraan bovendien een aanmerkelijk lager prijskaartje bungelt!

Natuurlijk geldt ook op de dansmarkt het logische systeem van vraag en aanbod. Uiteindelijk betaalt het publiek, en omdat het publiek ome Cox wil, krijgt de Brit zijn financiele zin. Maar wat heeft de goede man in het verleden eigenlijk allemaal gepresteerd? Eerlijk is eerlijk, de eerste twee Fact mixverzamelalbums zijn twee dj klassiekers in het technogenre. Maar de twee studioalbums die vervolgens van zijn hand kwamen (At The End Of The Cliche, '96 & Phuture 2000, '99), zijn twee matige langspelers waarop blijkt dat Cox een dj is, geen producer. Daarom moet hij voorafgaande aan de maak van zijn nieuwe album het volgende gedacht hebben: "Ik ga het anders doen. Ik nodig topproducers als Kevin Saunderson, Josh Wink, Roni Size, Fatboy Slim, Erick Morillo en Cristian Smith uit om me in de studio te vergezellen, de rest gaat dan vanzelf." Voor Carl Cox

Luisterlink: Carl Cox

misschien wel de enige manier om een succesvol album te produceren. En natuurlijk, een album waaraan zoveel talent heeft gewerkt, moet een parel van een lp zijn. Het getuigt echter de zwakte van Carl Cox.

Op zijn nieuwbakken mixdubbelaar maakt Cox in ieder geval weinig indruk. Oke, de mixen verlopen vloeiend, maar de platenkeus is wel zo gedateerd, dat we ons afvragen of hij nog wel eens een platenzaak bezoekt of nog steeds genoeg nieuwe muziek beluistert. Die Adam Beyer remix van 'ReManipulated' (Ben Sims) blijft moddervet, maar we kennen hem nu onderhand wel. Hetzelfde geldt voor grijsgedraaide tracks van Jamie Anderson, Roger Sanchez en X-Press 2. Daarnaast is de romp van cd 1 zo saai, dat het zogenaamde skipgehalte niet gering is. Snel schijf 2 in de speler, misschien dat het beter wordt, en gelukkig is dat ook het geval. Vooral op het laatste gedeelte van zijn mix zorgt de welbekende, dreigende Cox-sound voor een bescheiden climax, en merk je even, heel even, waarom hij zo groot geworden is. Ik wil niet weten wat de goede man voor het samenstellen en mixen van deze mixdubbelaar heeft mogen ontvangen, maar of hij zijn geld waard was, valt zeer te betwijfelen...

Tekst: Marcel