Hypocrieten vs. helden

Het ene moment lig je –vermoedelijk zwaar verslaafd aan medicijnen- als verguisde en gevallen wereldster dood te gaan in je bed; het volgende kom je met maar liefst 31 tracks binnen in de Britse top 100... ‘mob mentality is a bitch’.

Terwijl de videoclip van Michael Jacksons ‘Thriller’ voor de 283ste keer voorbij komt op TMF, de media al bijna een week onafgebroken live vanuit L.A. verslag doen en huilende fans zich voor de televisiecamera’s verdringen om licht hysterisch te melden dat ‘hun leven nooit meer hetzelfde zal zijn’, begint het nu toch echt te knagen.

Waar waren deze fans in de afgelopen vijftien jaar, toen de verkoop van Jacksons muziek naar een dieptepunt zakte, hij zwaar in de schulden raakte en in zijn persoonlijke leven totaal ontspoorde? Net de rest van de wereld volgden deze nu zwaar geëmotioneerde ‘fans’ de -breed in de pers uitgemeten- ondergang van de wereldster gretig en zonder al teveel protest. En nu zijn daar de krokodillentranen en het schuldgevoel, want ‘er komt nooit meer iemand als Michael’. Het lijkt bijna een onontkoombaar scenario voor elke artiest die langer dan een paar jaar in de spotlights staat.

Je wordt omarmt, vereerd en gelauwerd, tot de massa verveeld raakt. En dan moet er iets gebeuren... Als je besluit om gewoon dezelfde soort muziek te blijven maken, dan ben je een ’has been’ die niet met zijn tijd meegaat. Maar probeer je jezelf te vernieuwen, dan ben je weer commercieel en ‘heb je hét niet meer’. Je kunt dus niet winnen. Ondertussen duikt de pers als een stelletje aasgieren op je privéleven, op zoek naar persoonlijke misstappen die niets met je muzikale kwaliteiten te maken hebben.

Prima als je daar helemaal niet tegen opgewassen blijkt te zijn; dat levert alleen nog maar meer nasty foto’s, filmpjes en vreemd gedrag op om het vuurtje verder op te stoken. De karaktermoord stopt niet meer, tot je –totaal leeggezogen door fans, pers en de massa- uiteindelijk het loodje legt. En opeens is daar dan weer het respect waar je al die jaren naar zocht, roemt iedereen jouw unieke talent en stijgt je airplay op de radio met 1735%! Zoveel hypocrisie is gewoon bij de beesten af: zelfs in het dierenrijk wacht een 'prooi' nog een meer humaan lot.

Nou is de ‘mob mentality’ rond Michael Jackson, die al vanaf zijn vijfde in de spotlights stond, tot in de kleinste uithoeken van de wereld bekend was en extreem excentriek werd, natuurlijk wel een geval apart. Maar in het hele entertainmentwereldje (en dus ook de wereld van de dance) komen we dit bizarre groepsgedrag van het publiek tegen. Wat te denken van een omstreden figuur als Richie Hawtin; toch één van de meest hartelijke en nuchtere personen die we bij Love2party ooit hebben mogen interviewen. Het leven van deze veteraan staat al 18 jaar compleet in het teken van de promotie van elektronische muziek. Zijn we daar als danceliefhebbers trots op?

Nee, we hebben het liever over zijn 'commerciële' minimal-uitstapje, zijn nieuwe kapsel, zijn Twitter-activiteiten en de suffe Minus-kubus. ‘Richie-bashen’ is namelijk helemaal hot! Ook bij artiesten als Sven Väth, Underworld en (tot voor kort) onze eigen Dimitri draait het al jaren niet meer om hun muziek, maar vooral om de vermeende schandaaltjes in hun persoonlijke leven.

Toch mogen deze artiesten blij zijn dat ze nog aandacht krijgen, want dj’s en producers die al vele jaren –zonder schandalen- een kwalitatief prima output leveren, zijn simpelweg saai en vanzelfsprekend (we noemen een Orlando Voorn, een Steve Rachmad, een Speedy J, een Louie Vega en een Larry Heard).

Probeer nog eens onbevangen naar nieuwe sets of tracks van de grote danceverteranen te luisteren. Misschien ontdek je dan wel weer, WAAROM deze artiesten al zo ontzettend lang het hoofd boven water weten te houden, in deze meedogenloze muziekindustrie. We stellen dan ook:

Steun je muzikale helden, nu het nog kan...