De bittere bijsmaak

Michael Jackson, Amy Winehouse, Britney, Suge Knight; de wereld van de muziek kent ontzettend veel gevallen helden. Maar in hoeverre heeft dit eigenlijk invloed op onze beleving van hun muziek? Staat de kwaliteit van een track los van het privégedrag van een artiest, of moeten ontspoorde artiesten compleet geboycot worden?

Er was veel aandacht voor de muziek van Michael Jackson deze week, ter ere van zijn vijftigste verjaardag. Zijn imago is, na vele jaren van speculatie over kindermisbruik en verslaving aan pijnstillers, blijkbaar weer clean genoeg voor de gemiddelde mainstream radiozender. Toch beleef je de tracks inmiddels heel anders dan ten tijde van de release van enorme mega-hitalbums als ‘Thriller’ en ‘Bad’.

Hoewel de aantijgingen nooit echt bewezen zijn, vraag je je bij het beluisteren van zinnen als ‘I just wanna lay next to you for a while’ en ‘The way you make me feel’ nu toch ongewild af of hij dit ook in het oortje van de toen 13-jarige Jordy Chandler heeft gefluisterd. Verwarrend! Moet je hem nu toch respecteren vanwege de onmiskenbare invloed die hij op de elektronische muziek heeft gehad? Of leidt het blijven draaien van zijn tracks op de radio ertoe, dat hij door de vele royalties de gelegenheid krijgt om - al dan niet opnieuw - kindjes uit te nodigen op zijn geïsoleerde ranch?

Een ander bekend voorbeeld van een ontspoorde artiest, die erg vaak negatief in het nieuws is, is Amy Winehouse. Dat ze soul en talent heeft en haar teksten vanuit haar tenen komen, is wel duidelijk. Maar een live-uitzending van de BBC vanaf Glastonbury bracht opnieuw verwarring. Duizenden vrolijke mensen stonden vol enthousiasme een totaal uitgemergelde Amy toe te juichen, terwijl ze de helft van haar teksten vergat en er af en toe nog een kermend ‘Va..uh..rie’ (Valerie) uit wist te persen. 

Wonder boven wonder stortte ze niet ter plekke in elkaar op het podium. Het lijkt haar fans niet veel uit te maken dat ze, door het kopen van haar platen en het bezoeken van haar concerten, de bankrekening van mevrouw Winehouse zodanig spekken, dat ze zonder zorgen op haar - volgens ingewijden - derde overdosis kan afstevenen en haar destructieve gedrag kan voortzetten. En Amy is natuurlijk niet de enige zwaar populaire artiest die ten onder dreigt te gaan aan een verslaving.

Dan zijn er ook nog artiesten die erg uitgesproken zijn over hun politieke en maatschappelijke opvattingen. Theo Parrish was onlangs nog onderwerp van discussie door zijn ongenuanceerde uitspraken over ‘the black man’ en de muziekindustrie. Ook Moodymann steekt zijn voorkeur voor de zwarte medemens niet onder stoelen of banken. Johnny Lydon van The Sex Pistols (die op Lowlands nog een volle zaal trok) zou de donkere zanger van Bloc Party met racistische motieven in elkaar hebben laten meppen en het aantal rappers dat ervan beschuldigd wordt racistisch te zijn is ontelbaar. 

Maakt dit erg nare bijsmaakje de tracks van Parrish, Moodymann en het erfgoed van The Sex Pistols minder invloedrijk? Zit je helemaal fout als je hun releases koopt, ervan geniet en ze daarmee in gelegenheid stelt om hun ‘ontspoorde’ gedrag vol overgave voort te zetten? Of staat de kwaliteit van de muziek los van hun privégedrag? Wij stellen het volgende:

Als artiesten privé ontspoord zijn, moet je hun muziek boycotten!