Zijn blanke danceproducers verdwaalde toeristen?

Gedonder in de scene: Theo Parrish kreeg één beladen vraag over de rol van ras in de muziekindustrie voorgelegd. Hij antwoordde daarop met een venijnig en generaliserend antwoord van maar liefst 1300 woorden, dat voor de gemiddelde blanke muziekliefhebber moeilijk te verteren zal zijn. Of heeft hij gelijk?

De bewuste uitspraken van Parrish verschenen deze week op de blogsite Moodmat, naar aanleiding van de vraag of dance inmiddels ook ten prooi was gevallen aan het ‘geldende principe dat de blanken de vruchten plukken van de oorspronkelijk zwarte muziekstromingen’. Parrish fileert in eerste instantie diverse muziekstromingen, met een verbazingwekkend hoog ‘wij/zij-gehalte’ en zelfs verwijzingen naar de slavernij. Ook heeft hij het over de stelselmatige uitbuiting van zwarte artiesten door blanke platenmaatschappijen.

Met betrekking tot de dance gaat hij in op het onderwerp ‘kopiëren en stelen’. Zwarte producers zouden onderling meer respect voor elkaar tonen en doen daarom echt hun best om met originele sounds te komen. Maar de dieven, ‘meestal blanken’, maken zich maar raak schuldig aan het kopiëren, zonder daarbij voldoende eer te bewijzen aan de ‘zwarte bron’. Ze proberen zo de markt te overtuigen dat ze net zo getalenteerd zijn als de zwarte artiesten. Bij de verkoop schromen ze vervolgens niet om stereotiepe beelden uit de zwarte gemeenschap te gebruiken op hoezen en flyers, zoals vrouwen of kinderen met afro’s.

Wereldwijd werden op de diverse fora ook de wenkbrauwen gefronst bij de volgende zin: “Het gordijn waarachter dit allemaal verborgen wordt gehouden, is de bullshit illusie dat er in de dance geen problemen zijn met ras of geslacht en dat het één groot utopisch feestje is. Dat concept kwam pas bovendrijven, toen blanken het gevoel kregen dat ze welkom waren op feestjes waar ze helemaal niet hoorden te zijn (…)” Ook: “Dat zij (blanke artiesten) net als Elvis en Eminem eigenlijk toeristen zijn, maar dat ze toch de ‘DJ Superstar’ willen uithangen”, zal menig toegewijde blanke producer in het verkeerd keelgat geschoten zijn.

Nu is Theo Parrish niet de eerste artiest die een broertje dood heeft aan blanke muzikanten. Ook Kenny Dixon Jr. alias Moodymann kan er wat van. De producer die zich op zijn platenhoezen J.A.N. (Just Anotha Nigga) noemt, geeft niet vaak interviews. Maar als hij op de praatstoel zit, omringd door persmuskieten, dan ligt hij zijn standpunt graag nader toe: ‘Blanke muzikanten hebben de soul van zwarte muzikanten uit Detroit gestolen.’ De geruchten gaan dat Dixon Jr. - overigens aanstaande zaterdag te bewonderen in de strandtent Whoosah in Scheveningen - tijdens een jazzfestival in Frankrijk ‘collega producer’ St. Germain een hoek heeft verkocht, omdat de Fransman een remix die Moodymann voor hem had gemaakt afkeurde. Een daad verricht uit pure woede tegen de blanke muziekdieven? Who knows.

Het is heel terecht dat een zwarte artiest trots is op het zwarte muzikale erfgoed en wij weten ook wel dat er zonder die artiesten geen jazz, blues, rock & roll, country, swing, disco, reggae en dance zou zijn. Maar Theo schiet hier toch wel heel erg door en gaat voorbij aan de oprechte liefde die vele bleekneusjes voor deze muziekstromingen voelen. En natuurlijk zijn er veel zwarte artiesten uitgebuit door blanke platenmaatschappijen, maar er zijn ook ontelbare blanke artiesten die net zo belachelijk zijn uitgebuit en ook hard hebben moeten werken om succes te hebben in de muziek.

Met pijn in het hart - want we vinden zijn muziek nog altijd geweldig - stellen we dan ook het volgende:

Theo Parrish discrimineert blanke artiesten en muziekliefhebbers!