'Clubber zijn' officieel erkend als geloof?

Van onze collega’s bij partyscene: een redacteur van Beatport ergerde zich aan de manier waarop dance door ‘de maatschappij’ nog steeds als ondergeschoven kindje wordt behandeld, ondanks de miljoenen aanhangers die het muziekgenre heeft. Zijn oplossing: proberen dance officieel te laten erkennen als een ‘geloof’...Pardon?

Beartport-redacteur Terry Church (what’s in a name?) werd geïnspireerd door de publieke discussie in de Ibiziaanse krant Diario de Ibizia; over het terugdringen van het aantal afterparties op het eiland, omdat dit een lagere kwaliteit toeristen zou aantrekken. Church is van mening dat als dit grenst aan discriminatie van 'de clubber' en dat de positieve kracht van dance (het verenigt mensen wereldwijd ongeacht religie, ras, seksuele voorkeur etc.) enorm wordt miskend.

Hij vond dat er maar eens actie ondernomen moest worden. Volgens hem is ‘clubber zijn’ een persoonlijke levensstijl, vergelijkbaar met het christendom of de islam. Via een petitie kun je zijn initiatief steunen. Maar alleen roepen dat iets een geloof is, is natuurlijk niet genoeg. Voldoet dance eigenlijk aan de criteria van een geloof?

Aangezien de Dikke Van Dale bij ‘religie’ naar’ godsdienst’ verwijst en vice versa, doen we het maar even uit de losse pols. Bij elk zichzelf respecterend geloof hoort natuurlijk een goed boek, zoals de Bijbel, de Koran of de Thora. Church komt in eerste instantie niet verder dan een manifest met zeven punten, waarin tolerantie, genieten van het leven en persoonlijke vrijheid centraal staan.

Een beetje mager, maar op zich nog geen probleem, want er zijn voldoende boeken gepubliceerd en documentaires gemaakt over de geschiedenis van de dance, zodat daar wel één overzichtswerk van te maken zou zijn. De doelstelling om in het algemeen een goed, vredelievend persoon te zijn sluit bovendien aan bij de doelstellingen van alle erkende religies.

Ook plekken om samen te komen en het 'dancegeloof' te uiten zijn er genoeg, soms zelfs in voormalige kerkgebouwen. En hoewel de verschillende genres uiteenlopende gedragscodes hebben, lijkt er wel sprake te zijn van één grote homogene liefde onder clubbers voor uitgaan en muziek, zodat ook deze twee vergelijkingen wel hout snijden. We kijken zelfs uit naar de nieuwe verplichte feestdagen, waarop je vrij krijgt rond belangrijke optredens of festivals.

Moeilijker wordt het als we ons in het veld van ‘de leer’ begeven. Het aanwijzen van één opperwezen binnen de dance slaat natuurlijk nergens op, maar er kunnen eventueel een soort van ‘profeten’ of ‘apostelen’ worden aangewezen. Sven Vath zou in aanmerking kunnen komen: hij draait al vanaf het begin mee en we zagen hem twee jaar geleden immers al in een halve Messiaspose op het podium bij I Love Techno staan, het enorme gejoel en geklap in ontvangst nemend zonder ook nog maar één plaat te hebben aangeraakt.

Verder is kritiek op oude helden als bijvoorbeeld Carl Craig zeer zeldzaam en worden tegendraadse opmerkingen over deze Amerikaan door de meerderheid van de danceliefhebbers weggehoond. Zijn releases zouden, gezien zijn grote aanhang, kunnen gelden als een soort creatieve standaard, die alle producers moeten proberen te bereiken en alle clubbers tenminste één keer hun leven moeten hebben gehoord.

Maar daar ligt ook meteen het grootste probleem van deze nieuwe (en eigenlijk elke) religie: alleen al met deze twee kleine voorbeelden zullen veel 'geloofsbelijders' het niet eens zijn. Ook binnen deze religie zullen zich dus al snel afsplitsingen vormen als de ‘Ferry Corstens-adventisten’ of de ‘Vrijgemaakte Roog-congregatie’. Sterker nog: deze verdeeldheid bestaat al en is dagelijks te volgen op de diverse dancefora.

Om één officieel geloof te kunnen vormen, zouden de aanhangers het toch op zijn minst eens moeten zijn op de belangrijkste punten van de leer, maar de dance lijkt daar inmiddels al veel te versplinterd voor te zijn. En de 'erkenning' zou tot nog veel meer tegenstellingen kunnen leiden: Hoeveel feesten moet je per jaar bijwonen om als actief lid van de dancegemeenschap te worden beschouwd? Waar eindigt dance en begint een andere muziekstroming? Is commerciële meuk ook dance of mist dat de juiste intentie?

En waarom zou eigenlijk alleen het ‘clubber zijn’ moeten worden erkend? Wat te denken van de mensen die intens genieten van rock, klassieke muziek of Marianne Weber? Er is bovendien al genoeg narigheid in de wereld door veel van die andere erkende religies, dus wij stellen het volgende:

Laat dance maar gewoon een fijne muziekstroming zijn en houd het ‘geloof’ erbuiten.

Vind jij dit idee ook nogal overdreven, of 'geloof' jij wel in dance en ga je de petitie zeker ondertekenen? Laat het ons weten in het forum!