'De Binnenweg just skipped a beat'

Twintig jaar nadat het eerste singletje over de toonbank ging, verdwijnt Basic Beat uit de Rotterdamse Nieuwe Binnenweg. Dalende vinylverkopen door de toenemende populariteit van het downloaden en de moordende concurrentie van online muziekwinkels, hebben de platenzaak de das omgedaan. Ex-medewerker Harry Lemon blikt terug: “Het is mijn eerste dag in Tinseltown. De winkel is paars geverfd en ook nog een beetje groen..."

Willem heeft een grote knuppel achter de toonbank. Nog niet al te lang geleden had hij er nog iemand mee geslagen toen de onverlaat een hiphop-cd trachtte te stelen. Hij had hem de halve Nieuwe Binnenweg achterna gejaagd en hem nog een paar keer weten te raken. Ik nip aan m’n koffie en zie het ding staan; een houten baseball bat. Niet meer in de meest fraaie staat. Er zitten deuken in en krassen. "Het heeft heel wat hiphop-losers geraakt", zegt Willem lachend.

Het is mijn eerste dag in Tinseltown. De platenwinkel van Ron Hofland en Nighttown-held Ronald Molendijk. De winkel is paars geverfd en ook nog een beetje groen. Achter een klein deurtje, schuin tegenover de toonbank en kassa, is het onmetelijk kleine kantoortje. Het meet zo'n anderhalf bij vijf meter en heeft een tafel, een computer die toen al uit het jaar nul was, en een koffiezetapparaat.

In het midden van de winkel is een groot gat met een trap die naar beneden leidt. ‘Koopjes kelder’, staat erboven. Niet veel later komt er een studio bij en wat afluisterhokjes. Willem is de bedrijfsleider. Net als Ronald heeft hij lang krullend haar, waar veel mee wordt gezwiept en uiteindelijk in een staart gedragen. En dat gold voor de meeste verkopers. Eigenaar Ron Hofland had een staart (meer ook niet, er was niet meer), Martin had een staart (wat vettiger) en Eric (Denz da Denz) had ook lang haar. Ronald had het meeste haar. Het mijne was kort en stekelig, maar dat deerde niet.

Tinseltown was dé platenwinkel van Rotterdam. Ronald maakte furore in Nighttown én in de top 40 met 'De Rode Schoentjes' met het net opgestarte Basic Beat-label. En iedereen wist dat Tinseltown 'zijn' platenzaak was en kwam er dan ook om die laatste Nighttown-hit op te halen. Of om als groupie in de etalage te zitten in de hoop Ronald of een andere bekende dj in het echt te zien.

Schuin tegenover de winkel bevond zich de concurrent; Midtown Records. Wij vonden dat geen echte concurrentie trouwens. Daar hadden ze net dat stomme gabber uitgevonden met 'Poing'. En de mensen met wansmaak gingen daar heen om muziek te kopen. Vaak stuurden we mensen met slechte smaak naar Midtown. Dat vonden we leuk. "Parkzicht muziek? Ga maar naar de overkant naar Paul en Mac de Hijpaal". Wij waren de elite en de spil van de driehoek Nighttown - Tinseltown - Full Moon.

In dat jaar, 1992, maakte ik mijn eerste plaat 'Model8' in de muffe kelder van Tinseltown. Niet veel later verhuisden we een stukje verderop naar nummer 19 boven Rotown en naast het Nighttown-kantoor. De naam werd veranderd in Basic Beat en er werd ook nieuw personeel aangetrokken, waaronder een lokaal bekende dj uit Breda met een belachelijke naam: Tiësto. Wij mochten Tijs zeggen.

Dat is natuurlijk maar één naam. Eerder had ik zelf al een zekere Miss Monica gevraagd om opwarmsets voor me te draaien op mijn eigen vrijdagavond in Nighttown. Ik had haar nog nooit horen draaien, maar ik vond dat ze goede smaak had. Tijs mocht voor weinig een nieuwe cd-serie mixen en ik vroeg hem om een opwarmset te draaien voor mijn Techno Basement. Ik zie 'm nog staan: Nerveus en mixend met een hoofdtelefoon op die er niet af ging. Zoals zovelen had hij moeite met de Nighttown-delay. Hij heeft geloof ik welgeteld maar vijf keer schuchter opgekeken tijdens de hele set.

Stilletjes aan begon Basic Beat zich te besmetten met types die wij voorheen 'losers' trachtten te noemen. Willem met de knuppel was inmiddels weg en in de plaats kwamen 'overlopers' van Midtown, Bluetiek Inn en de Danssalon. En inmiddels kwamen types als 2 O'clock Ron, Nick K., Jeroen Verheij en een skinny tienerknaapje genaamd Benny met grote regelmaat over de vloer.

Er was sowieso veel kruisbestuiving gaande in die tijd. Stiekem gingen alle dj’s op een vrijdag bij elkaar langs en dat gaf een flinke drukte. Er waren immers vele platenzaken op de Binnenweg en het leek wel of er steeds meer bijkwamen. Iedere shop had ook z’n eigen scene, eigen clubs, eigen helden. Er werd veel geroddeld en vaak kon je geen twee meter lopen zonder iemand tegen te komen die wel iets te vertellen had. Tasjes met platen werden dan geopend en kritisch bekeken en later afgeluisterd bij de toonbank van welke shop dan ook.

Vorige week hoorde ik van Paul Hazendonk dat Basic Beat definitief de deuren gaat sluiten. Ik keek daar niet van op en verwonderde mij al geruime tijd over het feit dat inmiddels niet alle platenzaken waren verdwenen. Maar niet veel later kreeg ik allerlei paniekerige telefoontjes en mailtjes van mensen die het blijkbaar dus echt niet aan hadden zien komen.

Toevallig was de dag van het nieuws rond het sluiten van Basic Beat ook de dag van de première van 'De Beats van de Binnenweg'. Wat mij persoonlijk stoorde, los van het feit van het uitblijven van een uitnodiging, is dat er een 'Bluetiek Inn-sfeertje' werd gerecreëerd, alwaar Paul Elstak en Michel de Hey in die stijl zouden draaien. Nu is daar op zichzelf niks op tegen; zowel Paul en Michel hebben een belangrijke rol gespeeld in de Binnenweg-scene. Maar ik vind het toch wel een tikkeltje eenzijdig gekozen.

En daarmee raken we ook gelijk een teer punt als we het over de 'Binnenweg-scene' hebben. Want hoewel het aantal platenzaken en de loslopende producers en dj-celebs van een ongekende hoeveelheid waren, was er geen echte verbondenheid, zoals je die bijvoorbeeld in Detroit wel had (en nog steeds hebt). Onderdeel van de Binnenweg-scene bestond namelijk voor een groot deel uit haat en nijd, jaloezie, roddel, achterklap en ‘backstabberij’. Op het oog zag je dat niet zo en het is natuurlijk vrij normaal en hoort er ook gewoon bij. Je kent dat experiment wel waarbij ratten elkaar opvreten zodra er teveel in één ruimte wordt gepropt.

Zelf stoorde ik me er trouwens niet aan. Het maakte de boel zelfs opwindend. Ik genoot af en toe van die strijd; Nighttown vs Parkzicht, Bluetiek Inn vs Danssalon, Elstak vs Molendijk, Poing vs Rode Schoentjes. En dan natuurlijk al die dj's die elkaar elke vrijdag om de nek hingen, om vervolgens op een later tijdstip dezelfde nek trachtten om te draaien. Niks mis mee hoor. Het hoorde er gewoon bij. Als je een biografie leest van een Amerikaanse jazzmuzikant uit de vijftig, of voor mijn part iemand uit de rap-scene, zie je dezelfde taferelen. En omdat het in principe om concurrentie gaat, zie je dat het niveau stijgt. Zowel met clubs, in muzikale output en met de kwaliteit van de dj's.

Deze column is te kort om een volledig en juist beeld te geven van de Binnenweg Beats. Dat afstudeerproject in de vorm van een documentaire is daar ook te kort voor en beiden worden dan al snel éénzijdig. Ik vind het belangrijk dat een verhaal als de dance-legacy van de Nieuwe Binnenweg juist verteld wordt. Zeker nu het stervende is. En al helemaal omdat ik vind dat de Binnenweg en alle betrokkenen een leidende rol hebben gespeeld in de geschiedenis van de dance.

Met het verdwijnen van Basic Beat wordt een hoofdstuk van de Binnenweg Beats afgesloten. Ik herinner me Tijs' liefdesverdriet en toen 'ie z'n eerste echte auto kocht. Ik herinner me hoe alle dj's zichzelf als aasgieren elke vrijdag op de nieuwe platen stortten. Ik herinner me hoe Benny Rodriques door de verwarming heen zakte bij z'n vierde Big Mac en ik herinner me nog dat ik midden in de zomer Ferry Corsten in de winkel zag en dat 'ie een Sinterklaas-cd aan het opnemen was. En dat ik 'm toen vroeg om een radioprogramma welke ik voor Veronica maakte, over te nemen. 'Ik kan niet draaien' zei 'ie nog. Ik herinner het me goed. Hoe Tijs trachtte die afschuwelijke trance te verkopen en dat 'ie zei ooit nog eens de nummer één dj van de wereld te worden.

Ik denk aan bedrijfslijder Maarten met z'n smetvrees en z'n dagelijkse rantsoen bananen. Aan eigenaar Ron, die iedereen altijd vertelde wat ze moesten doen op het moment dat ze dat al deden. Ik denk terug aan mijn eerste plaat 'Model8' en 'The Bells Of Revolution', allemaal daar gemaakt. En hoe elke artiest verbitterd bij Basic beat wegging na weer een aanvaring of dispuut. En ik denk aan Paul Hazendonk, de laatste der Mohikanen.

Ook namens Tiësto, Nick K., Rank 1, Miss Monica, Benny Rodriques, Promiss, Ferry Corsten, Dick de Groot, Ted Langenbach, Paul Hazendonk, Nighttown, MTC, Plus8, Bedrock en ondergetekende.

Basic Beat vaarwel

'de Binnenweg just skipped a beat'

Harry Lemon aka Lemon8

Lemon8 Productions

Lemon8 @ MySpace

Lemon8 Classics