Party-report: Pacha Festival

Wat: Pacha Festival
Waar: Java-eiland Amsterdam
Wanneer: zaterdag 18 mei
Party-reporters: Bobby de Vries en Yanne de Haan

Pacha. Een club die vrijwel elke feestganger kent of wel eens heeft bezocht. Vorig jaar vond het eerste Pacha Festival plaats ook hier in Amsterdam met het idee om het Ibiza-gevoel naar Amsterdam te halen. Je kan zeker zeggen dat, dat doel aardig bereikt is. Het Pacha festival doet zeker zijn eer aan de naam Pacha.

Plan van aanpak

Als echte festivalliefhebbers (en ik als kleine Bakermatfan, die als eerste draaide) wilden we zo vroeg mogelijk aanwezig zijn, wat uiteindelijk 13.30 uur was. Al vanaf Centraal Station werd duidelijk aangegeven waar de festivalgangers heen moesten om Pacha te bereiken. Aangekomen bij de Jan Schaeferbrug, hoorde je in de verte de eerste heerlijke deuntjes al klinken. Met het idee dat perslijsten nog wel eens gedoe leverden of organisatorisch soms mislopen, waren we aangenaam verrast binnen twee minuten binnen te staan.

Ons plan van aanpak was al snel besloten. Nu het nog rustig was wilden we zo snel mogelijk het hele terrein verkennen en alles noteren wat als eerste opviel. Als kleine kinderen renden we over het terrein genietend hoe alles eruit zag. Met drie verschillende stages, een boot, een picknickterrein, een mini River Island-winkel en meerdere lounges wisten we al zeker dat deze dag te kort zou zijn.

Voor ieder wat wils

Op het terrein waren drie stages te vinden: Pacha Open Air (main stage), Techno en Deep. Op de main stage begon Bakermat met draaien. Als hij de eerste dj was, dan moeten de andere dj’s geweldig zijn. Dat was ook zo. Bij de main stage was genoeg entertainment voor het publiek. Van energieke dj’s tot exotische dansers en van vlammen tot gigantische ballonnen die het publiek ingegooid werden. Na all out dansen bij de main stage, losgaan bij Techno en genieten bij Deep, kwamen wij uit bij de Flower Power-boot. Om drie, zes en negen uur zou deze een uur lang varen om het eiland heen. De boot was van binnen gekleed in hippiestijl met uiteraard hippiemuziek op de achtergrond.

Naast de diverse muzieksoorten was er ook goed nagedacht over het eten. De moeilijkste eter kon hier zelfs iets lekkers vinden. Van pizza tot pannenkoeken, van patat tot loempia’s, er was van alles aanwezig. Voor het decadente volk (wat er genoeg rondliep) was er een Moët-tent en een oesterkraam. De onmisbare Ola-kraam was een klein beetje verstopt, maar gewoon aanwezig.

Elke festivalganger heeft zijn ‘even geen muziek’- of ‘even niet dansen’-momentje. Verderop het terrein waren er lounges gemaakt met fatboys waar je heerlijk op kon neerploffen om even te genieten van de mensen om je heen. Aan het eind van de middag zijn er meerdere fatboys weggehaald, omdat er enkele waren gesneuveld en het leek alsof er plaatselijke sneeuwbuien hadden plaatsgevonden. Om het Ibiza-gevoel op te wekken, was er een kleine hippiemarkt opgezet met allerlei spulletjes en hebbedingetjes en vraag me niet waarom, maar er was een River Island-winkeltje. “Wie gaat er nou winkelen op een festival?”, waren mijn woorden. Een uurtje later lopen wij richting ons kluis om een goed gevulde River Island tas op te bergen.

Hoewel er zoveel te doen was en er heel wat mensen rondliepen, was alles erg overzichtelijk en goed te vinden. Na een rondje gedaan te hebben over het eiland, wist je vrijwel alles meteen te vinden voor de rest van de dag.

Persoonlijk vond ik het erg fijn dat de muziek niet te hard stond. Overal kon je normaal met elkaar praten, zonder je longen eruit te moeten gillen en elkaar nog niet te verstaan, maar de muziek van de verschillende stages stoorde elkaar ook niet. Liep je van de ene naar de andere stage, dan was de overgang perfect.

Personeel

Op het festival liep veel, goed, maar ook vooral vriendelijk personeel rond. Er was geen moment dat je geen beveiligers ergens in de buurt zag die alles goed in de gaten hielden (vooral op drugsgebied) en zo nu en dan een beroerde festivalganger naar buiten exporteerden. Het meest opvallende, maar ook meest geweldige wat ons snel opviel waren de schoonmakers die ervoor zorgden dat je niet stond te dansen tussen de bekertjes. Met prikkers en vuilniszakken raapten ze al het vuilnis op. Dit motiveert de festivalganger, ons in ieder geval, om het zelf ook schoon te houden.

Het barpersoneel was snel, het River Islandpersoneel vriendelijk en behulpzaam, de Ola-ijscoman vriendelijk en in voor een klein gesprek, het promotiepersoneel (voor Coca Cola, Lipton Ice Tea en Glamour) enthousiast. Kortom hebben ze geweldig gescout.

Aan het einde van het festival nadat het vuurwerk was geweest, de muziek uitstond en het veld bijna leeg was, hebben we nog een praatje gemaakt met het personeel bij de kluisjes. Ik was benieuwd hoe zij het ervaren. De dames vonden het prima om hier te werken. Ze konden af en toe een rondje lopen om een kijkje te nemen bij de stages. Ze werden regelmatig afgewisseld, zodat ze niet constant in een hokje staan. “Het is gewoon goed georganiseerd”, zegt één van de twee. Na enkele minuten komt er een bewaker binnen die ons vriendelijk verzoekt ook het terrein te verlaten, zodat ook zij lekker naar huis konden.

Festivalgangers

Nog nooit heb ik zo een divers publiek aan festivalgangers gezien. Zelfs het gigantische Mysteryland tipt niet aan de diversiteit van het Pacha Festival. Allerlei generaties lopen er rond. Niet zo gek aangezien de Pacha Group al 46 jaar bestaat.

Ik weet inmiddels hoe mijn generatie festivals ervaart en was dus erg benieuwd hoe de ‘oudere’ generaties het ervaren. Daarnaast konden ik en Yanne geen enkel negatief punt vinden van het festival en ‘hoopten’ dat iemand anders iets had opgemerkt wat beter had gekund. We zijn op drie dames afgestapt (deze zijn blijkbaar wat sneller in staat om een gesprek te voeren met onbekenden). Ik gok dat de leeftijden tussen de 25 en de 50 zaten. Geen van de dames had iets slechts te melden. Het fijnste vonden ze de schone wc’s. Het waren geen goedkope dixies, maar normale toiletten. Om de zoveel tijd kwam er iemand schoonmaken en dat zie je niet vaak op festivals. Daarnaast werd het variërende muziek, maar ook het diverse publiek erg gewaardeerd. De jongste dame zei met volle overtuiging “dit festival staat zeker in mijn top 5!”. Haar moeder stemde daar ook met volle overtuiging mee in. Het weer vonden ze jammer, maar het kon de pret niet bederven.

Een van onze vriendinnen die ook op het festival was, merkte op dat er veel Engelsen aanwezig waren. Meerdere malen had ze iemand aangesproken en 90% was Engels. Het enige belachelijke vond zij dat het water zo duur is. Algemeen bekend is natuurlijk dat ze dit zo duur maken voor de drugsgebruikers om zo nog een aantal centen aan ze te verdienen. “Maar er zijn ook genoeg mensen die gewoon aan het water willen. Nu betaal je €5.50 voor een flesje water dat je ook niet kan bijvullen bij de wc’s.”.

Hoewel er erge diversiteit heerste onder de festivalgangers, bleef het allemaal erg rustig. Niemand liep elkaar in de weg, iedereen ging los en was aan het genieten, wij hebben geen enkele ruzie gezien en daarnaast nog een groep jongens ontmoet waarmee we de hele avond hebben staan losgaan. Dat blijft het mooie van festivals.

Ik wil dit report afsluiten met een quote van één van deze jongens: “Als een beetje slecht weer een festival kan verpesten, heb je geen goed festival neergezet.”