Party blog: Legacy Festival [zaterdag 20 juni 2015]

Wat: Legacy
Wanneer: zaterdag 20 juni
Waar: Recreatiedomein Zilvermeer (België)
Line-up: Bountyhunter, Eric B, Bart Maes, Double Pleasure en meer
Naam blogger: Wim Neel

België staat wereldwijd bekend als belangrijke voedingsbodem voor de hedendaagse housecultuur, mede dankzij labels als R&S en Bonzaï, maar tevens door de (nu grotendeels vergane) clubcultuur in de jaren ’90.  Dit had uiteraard ook z’n aantrek tot ver over de landsgrenzen. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat juist hier, vlakbij de Nederlandse grens, in 2014 een festival op poten werd gezet dat volledig draait rond de oude muziekstijlen. Het bekende Zilvermeer zou ook in 2015 als locatie dienen en dit jaar zouden we Legacy dan maar eens met een bezoekje vereren.

Feest en muziek

Een eerste pluspunt was dat parkeren gratis was. Dit uiteraard door de eigen parking van het Zilvermeer, waardoor je ook dichtbij de ingang stond en ’s avonds de uittocht vlotjes verliep.  Aan de ingang was het echter minder goed geregeld. Er was namelijk niet aangegeven welke rij bestemd was voor mensen met voorverkooptickets (de meerderheid, blijkbaar) en welke voor de dagkassa. Er werd dan maar een medewerker ingezet om mensen, wanneer het te druk werd, op te vangen en te verdelen over beide rijen. Er leek dus niet meteen een lijn in te zitten, terwijl er verderop nog een kassa was.

Deze bleek echter voor de artiesten en pers te zijn, die zich echter eerst bij nog een andere rij moesten melden. Een geluk dus dat er van een echte overrompeling geen sprake was, dit moet volgend jaar echt beter kunnen. Eenmaal binnen maar snel ‘jetons’ halen (munten, bonnen voor de Nederlanders).  Deze waren schappelijk geprijsd: voor tien euro kreeg je er vier.  Een Desperados of Red Bull kostten overigens 1 bon.  Verder kon je nog Kriek, bubbels en gin-tonic krijgen, maar tonic an sich mocht niet wegens ‘in een flesje’.  Het lijkt ons nochtans geen onoverkomelijk probleem om dit dan gewoon om te gieten in een bekertje, maar dit viel in dovemansoren.

De eerste verschijnselen van een typisch Belgische regeling hadden we dus ook weer gehad.  Verder kon een frietkraam en hamburgerstand niet ontbreken, standaard festivalkost dus. Benny Cobra draaide ‘7 Days & One Week’ toen we ons door het zand een weg baanden naar de mainstage (90’s Dance). Het publiek was hier overwegend vrouwelijk en eye-candy ontbrak alleszins niet. Snel naar de Retro-tent voor het optreden van DJ Glenn. Aanvankelijk klonk het geluid nog redelijk zacht, maar dat werd al snel opgelost.

Glenn draaide enkele sterke platen als ‘Three O Three’, ‘Acid Phase’, ‘Born Slippy’, ‘The Jumper’ en zijn eigen ‘I Love You’, maar liet helaas tussenin vaak het tempo nogal vallen, waardoor zijn set teveel dieptepunten kende en het moeilijk was om in de flow te blijven. Ook Phi-Phi, die hem opvolgde, deed het rustig aan totdat het heerlijke ‘Acid Creek’ gedropt werd. Tussenin nog maar even de inwendige mens versterkt en een ommetje gemaakt.  Helaas was er dit jaar geen New Beat area, terwijl het feest zichzelf verkoopt als ‘Tribute to the 80’s, 90’s and 00’s’.  Vorig jaar konden we er niet bij zijn en hadden we bijvoorbeeld graag Anne Clarke gezien, misschien volgend jaar nog een herkansing?

Op de terugweg naar de retro-tent hoorden we Franky Kloeck al goed van start gaan met Jordan & Baker – ‘Explode’. Wie deze man al eens heeft horen draaien, weet dat hij een van de ruigere dj’s van de avond zou worden. Alleen maar pompende sfeerplaten als ‘I’m A Raver Baby’, ‘Drop That Beat’, ‘Acid Dream’, ‘Hardcore Vibes’, ‘Fuck On Cocaine’ en ‘Save The Day’. Cherry Moon was luid en duidelijk vertegenwoordigd en dat zou de komende uren ook zo blijven met nog Ghost, Bountyhunter en Yves Deruyter op het menu.

Tijdens een set als Franky Kloeck kan je gewoon niet weglopen, dus hierna (toen Ghost weer eens teveel tracks/mashups in sneltempo liet volgen) konden we even snel naar het toilet.  Opvallend was dat mannen en vrouwen niet gescheiden werden, waardoor er al snel rijen voor de Dixies stonden vlak naast de plaszuilen. Ook niet erg handig voor mannen die ‘gun shy’ zijn, lijkt ons. Even later passeerden we de Back 2 Basicz tent en werden naar binnen gezogen toen we het meesterlijke ‘Never (Filterheads Love Tina Remix)’ hoorden, gedraaid door Christophe vs Gee.  Toch weer zo’n onvergetelijk en onverwachts momentje.

Inmiddels was ook Bountyhunter op tempo geraakt en hoorden we verrassend genoeg ‘Halloween’ passeren, gevolgd door ‘Don’t Deny The Beat’, ‘98 To Piano’, ‘Face Down, Ass Up’ en het melancholische Marusha – ‘Somewhere Over The Rainbow’. De sfeer was dan ook op en top, veel mensen spraken je out of the blue aan en het ging telkens helemaal los. Omdat DJ Wout in december zo’n perfecte retroset had afgeleverd in Diest, moesten we hem toch ook even gaan aanschouwen op de mainstage.

Wat bleek, Wout was weer in prima vorm en meteen kregen we voor de tweede keer vandaag ‘Explode’ voor de kiezen. Daarna wat meer echte Belgische dance-tracks als ‘Feel The Fire’ en 2 Fabiola – ‘Freak Out’, alvorens het roer helemaal omgegooid werd en (zoals Regi op I Love The 90’s ook al vaker deed) een aantal rock anthems als Liquido – ‘Narcotic’ en Offspring – ‘Self Esteem’ hun moment in de spotlight kregen. Daarna werd er gewoon weer elektronisch gepompt met Marco Bailey’s ‘Sniff’ en ‘This Is How It Started’.

Terwijl sommigen zich alweer opmaakten om de avond te besluiten in de retro-tent, werd er onverwachts toch ook op de mainstage doorgedraaid tot middernacht. Geen idee wie de honneurs mocht waarnemen, maar alleszins had hij zeker tijdens de eerste vijftal nummers met fameuze technische problemen te kampen. De cd’s sloegen regelmatig over, maar voor de afwisseling bleven we toch luisteren naar bijvoorbeeld Haddaway’s ‘What Is Love’, ‘Dominator’, ‘Innocence’, ‘Fiësta’ en ‘Technocat’.  Op deze manier hadden we het hele gamma van de Belgische scene wel gehoord en konden we tevreden huiswaarts keren.

Eindoordeel

We hebben ons absoluut prima vermaakt op Legacy, maar de prijs mag volgend jaar toch iets zachter als je alle kinderziektes in rekening neemt. Zeker voor een feest dat nog maar aan z’n tweede editie toe is, was deze prijszetting te hoog.  Het zou de bezoekersaantallen volgens ons alleen maar ten goede komen, want soms was het toch wat rustig bij bijvoorbeeld grote namen als Ken Ishii. Ook de mainstage kon een pak meer volk herbergen, maar leek qua aantallen evenwaardig aan de Kings Of Retro-tent, die eigenlijk veel te klein was.