Party blog: Electronic Family [zaterdag 18 juli 2015]

Wat: Electronic Family
Waar: Amsterdamse Bos, Amsterdam
Line-up: ATB, Cosmic Gate, MArkus Schulz, Jochen Miller, Paul van Dyk, Chicane, Johan Gielen en meer
Naam blogger: Wim Neel

Naast ASOT (A State Of Trance) voorziet ALDA Events haar binnenlands publiek sinds vijf jaar ook in een heus outdoor festival onder de noemer Electronic Family. Zelf planden we al jaren een keer te gaan trancen en met de toevoeging van de Legends Area konden we niet anders dan hier eindelijk gevolg aan te geven. In een locatie als het Amsterdamse Bos kun je sowieso niet vaak terecht voor een feestje, dus ook dit was wel een aantrekkelijk idee. De zweefschoenen aan en op naar Amstelveen dus!

Familiefeest

Eenmaal bij het ouderlijk huis aangekomen, was het nog een stuk wandelen tot aan de ingang. Het terrein is grotendeels open, dus echt in het bos rondwandelen kan je helaas niet, wat ook wel te verwachten was. De Grotesque Area gaf je nog het meeste een bosgevoel, omdat deze op een apart deel van het terrein achter een bomenrij lag. Deze area was bovendien openlucht en kende de hele dag een grote opkomst, je stond hier dan ook in een heerlijk warm zonnetje. Simon O’ Shine draaide dan ook nog eens ‘Burned With Desire’ van Armin Van Buuren en Justine Suissa, heel toepasselijk. Behalve een eigen toiletblok vond je hier ook nog een chill-out met zitzakken en schommels. Ook de eetkar met de geniale naam ‘Kok Au Van’ was memorabel, dit soort naamgeving is een duidelijke en leuke trend.

Het terrein was naar ons gevoel nog vrij klein voor een festival met een dergelijke line-up. Aan de rechterzijde van het hoofdpodium lag de Legends Area in een soort hangar, die aan de zijkant open was. Doordat het geluid hier aanvankelijk een beetje wisselend was en de mainstage op een aardig hard geluid kon bogen, was dit wel erg storend voor de beleving van classics als ‘7 Days & One Week’ en ‘Greece 2000’, die op dat moment door de ons onbekende Toyax gedraaid werden. Binnen enkele weken mag hij zijn kunstje overigens alweer herhalen op Nature One en wat ons betreft zien we hem daar graag terug.

https://www.youtube.com/RvtCEBpxSjk

De Belgische retro-held Yves De Ruyter was er ook bij en met zijn leeftijd (mei jongstleden werd zijn 30e jaar als dj gevierd) is ook de bril gekomen. De platenkeuze kon er maar wel bij varen: behalve het verrassende ‘Operation Blade’ was ook de kraker ‘The Message’ van Carat Trax aka Zolex vertegenwoordigd. De hangar werd duidelijk gesponsord door Desperado’s, want op het scherm werd constant reclame gemaakt voor het drankje, alsook net onder de dj-booth. Verder hing er nog een grote fles Desperado’s aan het plafond met daaronder een touw zoals bij ‘Fiets ‘em Erin’. Op een gegeven moment werd hier een snok aan gegeven en vlogen de papiersnippers door de zaal heen, wel een leuk onverwacht effect. Ook de bar verkocht enkel Desperado’s en bier.
Gelukkig waren er voldoende andere bars op het terrein en moest je nooit lang wachten. De munten werden verdeeld via automaten en ook deze waren ruimschoots aanwezig. Voor 20 euro kreeg je zeven munten en wat wisselgeld (60 cent, als we het goed hebben). Met een drankje in de hand trokken we naar het Grotesque-‘eiland’ voor Arctic Moon, waar we al veel goede dingen over gehoord hadden. Een herkenningsmoment kwam er voor ons in de vorm van zijn meeslepende track ‘Revolution’.

De mainstage zelf bestond uit een grote bol met driehoekige vaandels. Links en rechts waren de gekleurde bomen van de flyer te zien. Deze boom kwam ook aan het begin van het terrein terug, waar deze met behulp van houten balken was opgebouwd. Enkele dames deelden alcoholstiften uit, waarmee bezoekers hun persoonlijke boodschap op de boom konden achterlaten. Een tof idee dat uiteraard meteen deed denken aan de Tomorrowland-brug van Arne Quinze. Je kon hier ook duidelijk aflezen welke afstanden het publiek had afgelegd, zelfs uit Vancouver waren er boodschappen achtergelaten.

Terug in de Legends stond er een reeks onmisbare helden op het menu en we zouden hier dan ook een tijdje wortel schieten. Rank 1 opende met ‘Greece 2000’, maar kon vervolgens pas opnieuw overtuigen in de tweede helft van zijn set toen een blik classics werd geopend met daarin ‘Taste Of Summer’, ‘Barber’s Adagio For Strings’, ‘Born Slippy’, ‘Gouryella’ en natuurlijk het geweldige ‘Airwave’. Het publiek was enorm enthousiast en klapte massaal mee tijdens deze resem hits. Sowieso was iedereen erg spontaan en vriendelijk, je kreeg regelmatig een handdruk of schouderklopje van volslagen onbekenden van allerlei leeftijden.

https://www.youtube.com/lsrJO3Cz0dQ

Kai Tracid ging natuurlijk een tandje harder met ‘Acid Phase’ van Emmanuel Top. Er was voor groentjes als wij echter veel te veel te ontdekken en telkens wanneer we dachten ook even snel bij ATB te gaan kijken, werden we meteen weer teruggesleurd door tracks als ‘Life Is Too Short’ en ‘Liquid Skies’. Toen we na zijn set dan toch even richting mainstage wandelden, bleek onze timing alweer perfect, want net op dat moment draaide ATB zijn prachtige mashup ‘DJ, Easy My Apollo Road’. Eindelijk dan toch een beetje trance op de mainstage en toen later ook ‘9 PM Till I Come’ (weliswaar niet in de originele versie) langskwam, was ATB voor ons al gauw het hoogtepunt van de main.

Van Johan Gielen hadden we hoge verwachtingen, dus werd de innerlijke mens versterkt met een portie friet. Een broodje warme beenham voor twee munten ging er ook goed in en dan maar wat drank halen, want het aangekondigde tapwater was een dode mus. Je betaalde hier immers naargelang het aantal gewenste bijvullingen, waardoor het niet bepaald aanmoedigend werkte. Nochtans zijn er voldoende voorbeelden (Decibel, Q-Base) waarbij je een waterzak koopt en deze ongelimiteerd kan bijvullen.

Maar goed, op naar Johan Gielen dus. Dat dachten duidelijk wel meer mensen en dus schoven we achter de hangaar aan. Gelukkig was het geluid al een tijdje opgeschroefd en kon er dus zorgeloos in de zon gedanst worden op (hou je vast!) ‘The Bongo Song’, ‘The Beauty Of Silence’, ‘Junk Project – Control’, ‘Sandstorm’, ‘For An Angel’, ‘Drop That Beat’, ‘Taste Of Summer’ en ‘Oceanlab – Sattelite’. Ons voorgevoel had ons dus niet bedrogen, de oudgediende bewees dat hij in dit segment nog steeds een topper is. Ook Marco V had enkele leuke tracks voor ons in petto, zoals ‘Godd’, ‘Firewire’ en uiteraard ‘Simulated’, maar hield de schwung er niet zo goed in als zijn voorganger.

Paul Van Dyk was wellicht voor velen top of the bill en mocht dan ook de mainstage afsluiten. Gezien zijn laatste album hadden we toch een hernieuwd respect voor de Duitser en besloten we het familiefeest in minder intieme kring af te sluiten op de main. Scott Project startte immers erg vreemd met een remix van Robin S en ook bij latere passages vonden we de set niet zo beukend als we verwacht hadden van een afsluiter met zo’n reputatie. Gelukkig wist de heer Van Dyk het trance-gehalte hoog te houden en bracht hij ons ‘Greece 2000’ (waar hadden we die nog gehoord?) en verder zijn moderne producties als ‘Love Is’ en ‘Home’ onder een intieme vuurwerkshow. De kluissleutel kon daarna opvallend snel weer ingewisseld worden. Jammer dat er geen flyerboekjes waren om ons volgende trancefeest vast te leggen, want dat moet toch echt gebeuren.

Afscheid

Het moge duidelijk zijn: ons eerste volwaardige trancefeest was een daverend succes en schreeuwde dezelfde dag eigenlijk al om een vervolg. Door het heerlijke weer kwam de muziek perfect tot z’n recht en was het des te intenser zweven. Ook het publiek verdient een pluim voor hun goede en vooral gezellige gedrag. Fijn dat er op alle stages vaak goed geklapt werd, alleen het echte losgaan zat er iets minder in.