Armin Only Bratislava ‘Mirage’, Bratislava, Slowakije

Afgelopen weekend werd (na Nederland, Oekraïne, Argentinië, Australië, Libanon, Polen en Rusland) Slowakije aangedaan voor een editie van Armin Only. Zo’n (naar schatting) 4.000 mensen waren erbij, en ondergetekende was een van hen! De mogelijkheid werd geboden erheen te gaan en zo’n kans moet je natuurlijk niet laten liggen. Het is een ideale combinatie met een stedentripje.

Het hoofdstedelijke Bratislava is eigenlijk maar een kleine stad, met een klein en oud maar gezellig centrum. Veel oude pandjes, steegjes, winkeltjes en lekker veel terrasjes. Het eten is er goed, het bier goedkoop en de mensen vriendelijk. De twee dagen in Bratislava vlogen dan ook voorbij. Ook de oversteek naar het 60 kilometer verderop gelegen Wenen was de moeite waard. Wenen is echt een prachtige stad.

In Bratislava was niet veel te merken van het aankomende feest. Zelfs op de volgeplakte billboards kon ik geen verwijzingen naar Armin Only vinden. Het was dan ook verrassend druk toen we rond half 10 per tram bij de locatie arriveerden, een recent vrijwel compleet vernieuwd ijshockey stadion. Eigenlijk alles was gloednieuw en zo modern als je ook in Nederland mag verwachten.


Na een kleine zoektocht naar de persingang stapten we de Ondrej Nepela Arena binnen. Een garderobe leek er niet te zijn. Of dit gebruikelijk is, of dat er geen garderobe was vanwege het ongewoon warme weer durf ik niet te zeggen. Overigens bleek er ergens in een hoekje wel een kleine garderobe te zijn, zo ontdekten we halverwege de nacht. Onze tas stond toen al lang en breed onder een tribune verstopt (en gelukkig door niemand gevonden).

Zoals gezegd was het flink druk buiten en binnen was het niet anders. De vloer stond al aardig vol en ook de tribunes waren goed bevolkt. Officieel was het feest niet uitverkocht meen ik, maar in de praktijk was het gewoon volle bak.

De muziek bleef nog uit tot 22.00 waardoor iedereen zich vermaakte met een kletspraatje en drankje. Er waren niet veel barren op de vloer en per bar was er maar één biertap, maar opmerkelijk genoeg was dit voldoende. Bier bleek namelijk niet de populairste drank te zijn. De drankkaart bestond voor ruim de helft uit shotjes sterke drank, geschonken in speciale shotglaasjes (die twee uur voor het einde al op waren). Vooral de vodka was erg in trek en daaraan kun je toch merken dat je in Oost-Europa zit.



Het bier was overigens een prima tweede optie, met 0,4 literglazen Heineken voor € 2,-. Een vodka- Red Bull moest € 4,50 kosten en de shotjes € 2,50. Zulke prijzen zijn een verademing in vergelijking met wat we hier gewend zijn.

Zoals gezegd begon het spektakel om 22.00. Op de grote schermen kwamen een aantal spreuken voorbij zoals “every city has the rythem, every city has the bass” waarna levensgroot “Bratislava” verscheen en het feest kon beginnen.

Armin kwam pas vrij laat, tegen half een. Tot die tijd kon de zaal genieten van wat rustigere, relaxte trance met alvast een optreden van Susana met haar plaat Closer. Het was mooi om te zien en horen dat het doodstil werd toen ze Closer inzette, iedereen stond ademloos te luisteren naar haar prachtige zang.

Later kwam Ana Criado on stage om de vocalen van “Down To Love” te verzorgen. Zittend op een kruk en met de muziek wat op de achtergrond leek het haast een akoestisch concert.


De opening van Mirage was zoals vertrouwd: groots. Susana verscheen ten tonele met “Desiderium 207” waarna de band van broer Eller van Buuren en het Metropole Orkest zichtbaar werden en de plaat “Mirage” erin knalde. Het was weer een enorm spektakelstuk met de schitterende overgang van klassieke muziek naar rauwe rock, en dat alles met het trance-dna daarin verwerkt. Armin verscheen niet veel later achter de decks en werd met gejuich en dwarrelende snippertjes begroet. De nacht kon nu echt beginnen!

Armin voelde aan dat hij zijn late aantreden moest goedmaken en begon dan ook heerlijk. Hij knalde er meteen goed in met een lange serie heerlijke platen, met dito tempo zoals Sander van Doorn’s “Love Is Darkness”.

Na een supervet eerste half uur kwam Christian Burns onstage voor een optreden. Hij zong “This Light Between Us” weer met verve. Ook zijn bijna-naamgenoot (Chris Jones) was er vanavond en zong prachtig “Going Wrong” van het vorige album.



Daarna ging Armin weer een tijd solo verder. De Slowaken sprongen ondertussen nog enthousiast rond op zijn muziek, de sfeer was echt top. Of dit dankzij of ondanks de alcoholconsumptie was zou ik niet durven zeggen, maar feit is dat het bier, de Red Bull en de shotglaasjes ruimschoots voor het einde al op waren. Gelukkig was er nog wel wodka.

Vanaf de tribune was duidelijk te zien dat het aardig volle bak was en dat iedereen flink los ging. Elke plaat weer gingen de handjes omhoog voor de break en zag je even later iedereen op en neer springen op de prachtige platen die Armin er op gooide. Ik noem een “Sail”, “System F - Exhale”,  “Communication Part 3” en Aly & Fila’s prachtige plaat “We Control the Sunglight”. De teksten liepen mee op het scherm en er werd haast prevelend meegezonden.

Maar dit was niet het mooiste momnet van de nacht, dat was zonder twijfel Sebastian Brandt’s “Ashes”. Echt een plaat zoals trance hoort te zijn met een geweldige opbouw, heerlijke melodie en genoeg power en energie om de tent van voor tot achter los te krijgen. Wat mij betreft is dit echt de plaat van het jaar en het kippenvel stond dan ook metersdik op mijn armen.



Na vier uur begon het was rustiger te worden op de vloer. Het werd langzaamaan ook wat leger en Armin had het tempo wat terug geschroefd. Het einde van deze worldtour van Armin begon langzaam te naderen.

Gelukkig mochten we nog een hoogtepunt meemaken, Armin’s tribute aan de Loveparade samen met Paul Oakenfold en Paul van Dyk. “Remember Love” is sowieso al een prachtige plaat maar in combinatie met beelden van de Loveparade op de schermen en een knielende Armin werd het best een emotioneel momentje. Volgende maand is het drama een jaar geleden en er zal ongetwijfeld nog aandacht aan besteed gaan worden.

Maar goed, terug naar Armin. Hij zette dus wederom een prachtige show neer en eveneens een supergoede set. Eigenlijk kwamen alle topplaten wel voorbij. De show was in veel opzichten wel een kopie van de editie in Utrecht (waarschijnlijk is dat het geval voor alle edities) maar dit was absoluut niet storend, daar is de show te goed voor. Armin Only is gewoon een enorm goed concept, absoluut de beste in het trance-genre. De show is fantastisch, er wordt aan details gedacht, de sfeer is altijd goed en Armin draait zelden een slechte set. Helaas moeten we waarschijnlijk weer een jaar of twee wachten op de volgende serie Armin Only’s.



De feestervaring in Slowakije was een minder grote cultuurshock dan ik van tevoren had verwacht, in Zwitserland was ‘ie groter. De Slowaken gaan redelijk hetzelfde gekleed als Nederlanders en dansen hetzelfde. Ze gooien zich alleen vol met wodka in plaats van bier, en gaan gewoon veel harder los! Dat is in bijna elk land wel zo trouwens. Nederland heeft de beste feesten, maar door de verwendheid denk ik niet het beste publiek. Daarvoor moet je vaak toch de grens over, en de iets mindere (organisatie)kwaliteit zoals garderobes, betalen met muntjes, voldoende drank en veel lasers maar voor lief nemen.

Ik heb alweer zin in de volgende keer!

Steven