Decibel Outdoor Festival, Beekse Bergen, Hilvarenbeek

Afgelopen zaterdag konden liefhebbers van de hardere stijlen weer los op de elf stages van Decibel, het festival van organisator b2s. Diverse substijlen van hardstyle en hardcore waren te beluisteren op dit met 45.000 bezoekers stijf uitverkochte festival. Daarnaast was er nog techno, jump en oldschool. Kortom voor ieder wat wils.

Na twee weken wisselvallig weer had de zon zich ook weer gemeld dit weekend dus de korte broek kon weer uit de kast. De dag begon na een korte file en soepele binnenkomst met een open mond van verbazing. Vanuit de ingang was de enorme mainstage namelijk het eerste wat je zag, en dit was een indrukwekkend gezicht! De stage was enorm groot, en mooi gedecoreerd. De stage was enigszins rond, wat echt een arenagevoel creëerde. Het podium liep zelfs door over het pad heen en tussen de bomen door. B2s had hier duidelijk veel tijd in gestoken.

Op zoek naar een muntverkoop waar het niet enorm druk was, dwaalden we op het gemakje het terrein over, om uit te komen bij de Loudness area. Hier konden bezoekers de meest rauwe hardstyle-platen verwachten. Voor het eerst was er in de programmering onderscheid gemaakt in normale en rauwe hardstyle, mijns inziens een goede keuze. Eindelijk verlost van die 'gezapige blije plaatjes'! En liefhebbers van die plaatjes zullen blij zijn dat ze dat 'lompe gebeuk' niet meer hoeven aan te horen. 

Helaas viel het geluid in deze rauwe area erg tegen. Het stond erg zacht waardoor de platen niet echt over kwamen. Gelukkig verbeterde dit later op de dag nog wel. Aan de paal midden voor de booth viel helaas weinig te verbeteren.

Even later belandden we op de Pussy Lounge area, die dit jaar buiten was. Ook hier zag de stage er piekfijn uit, mooier dan menig mainstage die ik de afgelopen weken gezien heb. Dj Yves gooide net "Marco V - Indicator" erop, een plaat die ik al eeuwen niet meer gehoord had. Het werd meteen een stuk drukker op deze area.

Ook de Euphoria-stage (de normale hardstyle) zag er bijzonder mooi uit. De ligging, direct aan het water, was perfect. The Pitcher draaide hier lekkere plaatjes in een nog niet erg volle tent.

Na wat verder dwalen kwamen we op de mainstage uit, die inmiddels is uitgegroeid naar een area ter grootte van (ruim) een voetbalveld. Vroeger stonden er ook twee area's op dit gebied maar nu was alle ruimte dus nodig voor de mainstage. De zag er zoals gezegd fantastisch uit met het enorme podium en verhoogde area's aan de zijkanten boven de barren. Zo konden ook niet-vips de boel vanuit de hoogte overzien. 

De sets van Psycho Punkz en Deepack gingen min of meer geruisloos voorbij. Ze draaiden allen geen platen die er voor mij echt uit springen, en anderzijds was er genoeg afleiding door de vele bekenden, de goudgele rakkers en het lekkere weertje. 

De daarop volgende set van Crypsis was goed qua platen maar op de plek waar ik stond was het geluid vrij matig. Hierdoor kwamen de platen niet echt goed door.

Maar even naar de techno dus, om Miss Djax te aanschouwen. De ietwat saai aangeklede tent was niet druk en een tikje sfeerloos maar het ging wel lekker los. En dat ondanks dat ze niet eens een geweldige set draaide.  De hele setting viel wel een beetje tegen in vergelijking met sets van haar op onder andere Awakenings Festival, met een tent barstenvol schranz-liefhebbers. Toch jammer. 

Na een voedzame hotdog (enige kraampje zonder lange rij) besloot ik Kai Tracid eens met een bezoekje te vereren. Deze Duitse tranceheld stond op de Remember stage, waar de oude hardstyle en voorlopers daarvan uit de periode tot 2004 ongeveer aan bod kwamen.

Kai had het concept van deze area goed begrepen. Hij draaide lekkere oude plaatjes zoals "Trance & Acid" en hield het tempo relatief laag. Het verschil in tempo in vergelijking met de hardstyle is echt enorm, zo viel me deze dag weer op. 

De anderhalf uur daarna stonden aangekruist op de mainstage in mijn time-table. Eerst een live-act van de Donkey Rollers en daarna (eindelijk weer eens) Zatox! 

De Donkey’s verrasten mij niet met hun optreden. Het was wel aardig maar een gevoel van verzadiging maakte zich meester van mij. Of dat nu komt doordat de act verzadigt of doordat ik ze te vaak gehoord heb weet ik niet, maar het kon me echt boeien. Dat ultieme losgaan is er bij mij wel af als de Donkey’s achter de booth staan.

Bij de act van Zatox was dit gelukkig niet het geval. Na maanden stond hij eindelijk weer eens (alleen) op een groot podium, en hij deed dit verdienstelijk. Veel platen die ik verwachte (en hoopte) kwamen helaas niet voorbij maar toch was het een goede set. Die Italiaanse, Zatox-style hardstyle-beats zijn een genot voor het oor. Hulde voor deze man.

Vlak na de set van Zatox kon er in de Loudness area genoten worden van een andere Italiaan die we te weinig op de grote feesten zien: Activator. Bij UDC mag ‘ie af en toe nog op komen draven maar ook dit is maar een enkele keer per jaar. Het moet dan ook echt al jaren geleden zijn dat ik hem op een groot event gezien heb.

Ik kan kort zijn: Activator’s set was een genot! Hij trok de lijn die B-Front inzette moeiteloos door en liet degenen die de moeite namen om niet meteen weg te lopen toen B-Front klaar was zien dat hij het trucje nog steeds kan. Met een salvo aan bekende en minder bekende platen roste hij muzikaal de tent door. Het was een genot voor het oor en een heerlijke afsluiter van Decibel.

Weliswaar ben ik daarna nog naar de mainstage gegaan om de laatste plaatjes van Neophyte te horen en het vuurwerk te bekijken, maar het geluid was achteraan zo zacht dat het meer op achtergrondmuziek leek. De vergunning liet blijkbaar geen hard geluid na 22.30 meer toe.

De eindshow zelf was overigens wel dik in orde. Elke stage kreeg een eigen momentje met typerend plaatje, afkondiging en show-elementjes. Het mooiste vuurwerk was bewaard voor de Euphoria stage, en de afsluitende mainstage.

Een redelijke Decibel dus, deze editie. De decoratie was vrijwel overal erg goed, de sets waren redelijk tot goed en qua show had men ook niets te klagen. De sfeer was ook goed, al werd er niet overal even hard los gegaan.

Het was helaas wel wat druk overal, niet vreemd gezien het feit dat er naar schatting 10.000 meer bezoekers waren dan vorig jaar, terwijl het festival niet substantieel groter geworden was. Hopelijk wordt dat volgend jaar beter geregeld.

Maar al met al viel de balans voor mij positief uit, en ik durf voorzichtig wel te zeggen dat Decibel haar grote concurrent, Defqon, voorbij gestreefd is.

Steven

Foto’s met dank aan b2s.