The Qontinent 2009, Domein Puyenbroek, België

Vorig jaar kwam Q-dance België met een nieuw concept: The Qontinent. Een kleinschalig festival in een mooi natuurgebied met een drietal stages. Partyscene was er vorig jaar bij en ging ook dit jaar weer kijken.

De Belgen hebben een heuse kampeercultuur als het om festivals gaat. Zodoende was The Qontinent dit jaar tweedaags en kon er gekampeerd worden. Een mooie gelegenheid voor een weekendje weg.

Het festival was niet alleen qua dagen uitgebreid ten opzichte van vorig jaar, maar ook qua stages. Op de vrijdag kon er geluisterd worden naar classics, jump en hardstyle, en (hard)techno. Op zaterdag was er ruimte gemaakt voor jump, hardstyle in twee buiten-area’s en hardcore.

Na een lange rit van ruim twee uur verscheen Domein Puyenbroeck op de borden. Via wat zoeken en een wandeling van een paar minuten werd de camping bereikt. Het ophalen van de persbandjes en campingbandjes ging voorspoedig en gelukkig was er nog wat plek vrij op de al behoorlijk volle camping.

Deze camping was met een capaciteit van 1.500 mensen ruim 8,5 keer zo klein als op Tomorrowland, en dat was wel fijn. Op Tomorrowland twee weken daarvoor was de camping erg massaal, druk en zo groot dat je al snel vijf minuten aan het lopen was om de uitgang te bereiken.

Het relatief kleine campingveldje van The Qontinent was veel overzichtelijker. Wel bleek de camping ietwat drukker dan voorzien was. De afzetting binnen de campinghekken waarbinnen tenten mochten staan werd meerdere keren verplaatst en uiteindelijk maar helemaal weggehaald.

Na het opzetten van de tent, een lekker biertje en een Belgisch patatteke kon het feest beginnen. De schranz van Jamie Ball kwam ons bij de ingang al tegemoet geschald. Deze hardtechno area was klein maar open-air en leuk aangekleed.

Niet veel later werd het interessant in de hardstyle-tent, waar de upcoming dj’s Ran-D en B-Front hun kunsten mochten vertonen. Erg verrassend waren hun platen niet, maar verder was het een aardige set. De blonde schone Dailucia liet aansluitend zien dat goed kunnen mixen blijkbaar geen vereiste meer is om geboekt te worden.

Gelukkig was het kwaliteitsniveau in de set daarna een stuk hoger. Nieuwe naam Crypsis mocht zijn kunsten komen vertonen. Hij is de scene min of meer binnen komen vallen met een compleet album, en wat voor een!

De variatie qua gebruikte geluiden en stijl enzovoort tussen de platen is niet enorm groot, maar hij heeft wel meteen de juiste stijl en geluiden gekozen. Dat album heb ik al aardig grijs gedraaid en zijn set was dan ook haast vanzelfsprekend genieten. Met name “Get Hit” en “Chaser” knalden heerlijk de tent door, super!

Jammer was wel dat het geluid tijdens zijn set meerdere keren bijna volledig weg viel. Echt fatsoenlijk volume was er overigens de hele avond niet in die tent. De aankleding was ook een beetje typisch. Palmbomen en ander tropisch gedoe zijn grappig maar ik miste de relatie met het feest of een eventueel thema.

Na de set van Crypsis werd het op de mainstage interessant. Deze area zou eigenlijk alleen zaterdag gebruikt worden maar de organisatie had besloten de classics area vanaf tien uur naar buiten te verplaatsen. Zo konden de lasers, het licht en de aankleding daar al meteen gebruikt worden.

Dj Yves draaide een redelijk setje early hardcore maar G-Town Madness deed het toch net iets beter en leuker, vooral qua platenkeuze. Ondertussen schoten de groene laserstralen overal vandaan over me heen. De sfeer zat er lekker in en met een vestje was het tot aan het einde toe ook absoluut niet koud.

Beelden van de vrijdag

De eerste dag van The Qontinent kwam zo aan zijn einde, dit beloofde wat voor de volgende dag. Een goede sfeer, leuke sets en gezelligheid waren de drie kernwoorden van de eerste dag.

Op de camping ging het feest ondertussen nog een paar uurtjes door. Dankzij naar binnen gesmokkelde wodka en een grote groep gezellige Nederlanders heb ik twee uur lang pijn gehad van het lachen. Om half vijf werd het tijd eens wat te gaan slapen. Onze Franse hardcore-buren vonden het helaas niet nodig de hardcore ’s nachts uit te zetten, maar gelukkig hinderde dat verder niet teveel.

Na een korte maar lekkere slaap en een warm stokbroodje ontbrak alleen een warme douche nog. Na een tijdje vonden we die, op de naastgelegen golfbaan. We konden er weer fris en fruitig tegenaan!

De zaterdag van het festival zag er iets anders uit dan de vrijdag. Op de mainstage stond de hele dag jump en hardstyle op het programma. De jump-tent, Italiaanse hardstyle-stage en hardcore-tent spraken voor zich.

In diezelfde hardcore-tent stond Endymion te draaien van één tot twee. Het klonk best aardig maar het ietwat typische volk daar zorgde ervoor dat ik toch snel weer weg was. Via een stukje van de set van Ivan Carsten en een beetje relaxen in het gras belandde ik om vier uur op de mainstage, waar eindelijk het Nederlandse hardstyle-geweld ging losbarsten. De aanwezige Nederlanders kwamen ook ineens uit alle hoeken en gaten tevoorschijn, het leek haast afgesproken werk. Door alle gezelligheid vloog de set van A-lusion en Scope DJ werkelijk voorbij.

Deepack draaide na hen een lekkere set met veel variatie. Zoals gewoonlijk bij hen weet je van tevoren nooit precies wat ze gaan draaien. Dat is weleens prettig in deze tijden, waarin je de tracklists vaak van tevoren al kunt uitschrijven.

Veel verassingen waren er bij Tatanka en Technoboy niet, maar dat was weer niet verrassend. Coone draaide wel verrassend. Deze held in België is enige tijd geleden geswitched van jump naar (matige) hardstyle en stond nu op prime-time in zijn eigen landje. Volledig tegen de lijn van de dag in begon het met jump, behoorlijk misplaatst in mijn ogen. Zo belandde ik bij gebrek aan beter bij Unexist, die niet eens heel erg tegen viel.

Inmiddels was het alweer tien uur, en stonden Headhunterz en Wildstylez samen op de mainstage. Hun set was muzikaal gezien best lekker, maar het beste dit uurtje was het vuurwerk. Het vuurwerk mocht niet na elf uur de lucht in dus besloot de organisatie - tegen het gebruikelijke in – het vuurwerk gewoon anderhalf uur voor het einde aan te steken. Dat was een goede beslissing, en het was genieten! Minutenlang vloog er van alles de lucht in, begeleidt door dikke platen van de twee heren achter de decks. Het was een erg mooi visueel spektakel, ook mede dankzij de lasers en lichten.

Het afsluitende uur van de Noisecontrollers was ook top. Hun set was erg lekker, het was nog altijd lekker warm, de sfeer was goed en het zag er allemaal nog steeds fantastisch uit. De vele lasers vormden een prachtig schouwspel daar op dat Belgische party-eiland.

Zo kwam The Qontinent mooi aan zijn einde en konden eindelijk de tentjes weer opgezocht worden. Na twee dagen feesten was de energie behoorlijk op, eindelijk lekker slapen!

Beelden van de zaterdag

Terugkijkend op dit mooie weekend schiet continue één woord me te bieden: relaxed! Natuurlijk, de muziek was goed, het weer was mooi en organisatorisch zat alles prima in elkaar. Maar bovenal was het gewoon een heel relaxed weekendje. Ruimte zat om met een biertje in het gras te liggen, vrijwel nergens hoeven wachten, nooit te druk, gewoon even heen en weer naar de camping kunnen lopen (die pal naast het terrein lag). Allemaal van die kleine dingen die het tot een heerlijk relaxed chill-weekendje maken.

Onbewust ging ik dit weekend toch vergelijken met Tomorrowland, het weekendfestival waar ik twee weken daarvoor geweest was. Tomorrowland heeft meer extraatjes en meer variatie qua muziek, maar het is ook vele malen drukker. En die drukte leidt er weer toe dat je af en toe moet wachten, dat de camping door ruimtegebrek relatief ver van het festivalterrein was en dat de loopafstanden op het festival en de camping best groot zijn.

Op The Qontinent was alles dichtbij en heb ik geen seconde staan wachten. Best relaxed!

In vergelijking met vorig jaar was het festival goed vooruit gegaan. De kleine en intieme setting was behouden gebleven, de camping was haast ideaal en organisatorisch was het weer een tikje beter. Alleen kwamen sommige niet helemaal perfect uit de verf door die kleine setting. Wellicht is het verstandiger gewoon met twee – drie stages te blijven werken in plaats van drie à vier.

Wat mij betreft mag alles zo blijven en dan zal ik volgend jaar zeker weer aanwezig zijn!

Steven