Static in Trouw

redactie | 1 april 2009
party reports

De nieuwe Amsterdamse club ‘van de makers van 11’ houdt de gemoederen bezig. Zaterdag vond de tweede editie van Static plaats op de nieuwe locatie. Maar het Post CS-spook lag op de loer.


Trouw is nu ruim een maand geopend. De club is genoemd naar de oud-drukkerij van de gelijknamige krant. Waar vroeger de drukpersen stonden te walsen, dreunen nu beats in een extra-geïsoleerde setting.


De tweede editie van Static had als gast Pole. De Duitser, wiens echte naam Stefan Betke is, heeft een nogal opmerkelijke biografie. Waar de meeste artiesten op hun zolderkamertjes ‘besmet raken met het housevirus’, liet Betke zijn Waldorff keyboard vallen.


Door deze kennismaking met de zwaartekracht, bleek zijn Pole-4 filter kapot. Normaal muziek produceren, was niet meer mogelijk. Maar toch ging hij ermee aan de slag. Al snel ontdekte hij dat zijn producties doordrenkt waren van vreemde ‘his’ en ‘sis-geluiden’. Zo raakte de Duitser besmet met ‘Der Tanzmuzik’, werd zijn artiestennaam geboren en stond hij vanavond op Static in Trouw.


Trouw Amsterdam


Het is druk in de Wibautstraat. Verkeer rijdt af en aan. Een touringcar stopt. Uit de bus stappen in oranje gedoste mensen. Ze zijn blij met de overwinning van ‘onze jongens’. Schotten laten zich hier niet zien, maar zullen ongetwijfeld meer richting het Rembrandtlein tevergeefs binnen proberen te komen in menig club. “Sorry mate, no kilts allowed”.


In niets deed de rij naast het ROC van Amsterdam geloven dat er hier ergens een club was gevestigd. De enige andere manier is naar binnenkijken, want de benedenverdieping was voorzien van luxaflex. Een blik naar binnen leerde dat het druk was, maar nog niet vol.


Na de entree leidt een iel trapje naar de kelder. Daar is de garderobe en een provisorisch in elkaar getimmerde toiletgroep met-toilet-juffrouw-en-snoeptafel. Net zoals in… Vroegere tijden. In de toiletten is constant beveiliging aanwezig. De toiletten zijn half open.


Onder de deuropeningen veel vrouwenbenen -en schoenen in de meest uiteenlopende vormen en maten. Soms een rokje, soms een broek op de enkels. Wie nog niet wist dat hij voyeuristische trekjes bezat, komt dat hier te weten. De toiletten zullen ongetwijfeld met reden open zijn, maar echt privacygevoelig is het niet.


Op de grond liggen rails, ongetwijfeld van de karren die papier of kranten vervoerden. Via een ander iel trapje sta je weer op de begane grond en kijk je direct uit op de zaal. De rookruimte bevindt zich aan de linkerzijde van de zaal en was opvallend druk. De zaal zelf was opvallend smal, maar wel lang. Met aan weerszijde trapjes, waardoor je boven het publiek uit kon kijken.


Trouw Amsterdam


De aankleding in de zaal was minimaal en tegenover de ingang van de zaal één bar. De eerste indruk was intiem. Door de smalle zaal kon je eigenlijk niet om de andere bezoekers heen. Het uitzicht, de Wibautstraat, is… Zoals het hier geschreven staat.


Pole begon aan zijn live-set, die – godzijdank – niet langer dan 45 minuten duurde. Erg veel broken beats, leuk voor thuis. Maar niet echt om in een ‘dance mode’ van te raken. De broken beats werden gerepareerd bij de overgangen en het publiek reageerde meteen door te dansen. Maar de climax verdween even snel als dat deze verscheen bij de volgende ‘gebroken plaat’.


Betke draaide het tweede gedeelte van zijn set minder experimenteel en liet nu de vierkwartsmaat regelmatig terugkomen. Maar dat mocht eigenlijk niet meer baten, want stiekem was het publiek zich al aan het voorbereiden op resident Skils. Luid gejuich steeg op, toen hij om klokslag één het roer overnam. Dansbaar, funky, swingend, kortom: lekker!


Het publiek was weer ouderwets gemêleerd, met een verdwaalde dj ertussen. Jong, oud, hip, a-hip: deze mengelmoes kwam me bekend voor. De wodka smaakte goed, maar het bocht dat voor cola door moest gaan niet: Fritz Kola. Wie aan Fritzel of één of andere flauwe grap denkt; think again. Het bestaat echt!


Fritzel Kola a.k.a. bocht


Fritz Kola is een statement tegen de cola-monopolie, verspilling van plastic flessen en voor coolness mét cafeïne. Het is alleen niet binnen te houden en smaakt naar karton (althans: ik denk dat karton zo smaakt, zou het drinkbaar zijn). Gelukkig was er nog de immer biologische appelsap, waardoor de avond toch nog in het teken stond van milieubewust feesten. Of zo.


Al met al heeft Trouw potentie, zeker als je je bedenkt dat het 11-spook immer op de loer ligt in en bij vergelijkingen. Deze club is echter totaal anders, maar toch vertrouwd. ‘The look and feel’ zijn goed en het voelde okay vanaf moment één.


De rookruimte is zowaar gezellig – voor degenen die nog roken dan – en het publiek lekker divers. De toiletten en ‘de kelder’ zijn minder. Deze ruimtes mogen onder handen worden genomen. Ook iets minder spiedende security in het toilet graag. Hoewel uiterst vriendelijk én professioneel: ik kan me voorstellen dat je misschien wat privacy wilt tijdens een toiletbezoek.


Skils redde de avond en die sluitingstijd van drie uur… Zullen we maar snel vergeten… Deze week zijn er gesprekken met de stadsdeelvoorzitter daarover. Laten we hopen op een uurtje extra, met optie naar vijf uur!


Dan E

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws