‘Mijn droom is een zwarte variant van Motel Mozaique’

Intro: Als deephouse-icoon Theo Parrish en oprichter van het Stones Throw-label, Peanut Butter Wolf, nog geen blok huizen verderop acte de presence geven, dan is het natuurlijk onvermijdelijk om de Watt op de Rotterdamse West-Kruiskade weer eens te bezoeken. 

Tekst: Marcel

Programma: Zoals gezegd: Theo Parrish en Peanut Butter Wolf, bijgestaan door Strange Fruit dj’s Thelonious en Lucky Dubz.

Bijzonderheden: Het gaat erg ver om te schrijven dat het programma van Watt sinds de opening zwaar teleurstellend is. Echter, als je de affiches van het poppodium in de Maasstad vergelijkt met die van bijvoorbeeld de Amsterdamse Melkweg en Paradiso of zelfs de Tivoli in Utrecht,  kun je concluderen dat er elders in Nederland beter en gedurfder wordt geprogrammeerd.

Maar niet afgelopen vrijdag als dé organisator van ‘black dance music’ in Rotterdam, Strange Fruit, haar vijfjarige bestaan viert.

Gedurfde naam trouwens, dat Strange Fruit. De gelijknamige jazzhit/protestsong van Billy Holiday uit 1938 refereert naar de gruwelijke lynchpartijen van Afro-Amerikanen in voornamelijk het zuiden van de VS tijdens de hoogtijdagen van de slavernij. Strange Fruit is de zwarte, gelynchte Amerikaan, bungelend in een boom als een vreemd fruit.

Ruim 70 jaar later wordt er niet geweend, maar gedanst om Strange Fruit. Al vijf jaar lang. Oprichter Guido van Dieren alias DJ Thelonious kan zijn muzikale ei kwijt in Strange Fruit. Niet alleen als organisator, maar ook als dj. Van de openingsset van Lucky Dubz en DJ Thelonious spatten dan ook de vonken soul, funk, disco en house af. Na afloop van zijn optreden zegt Van Dieren dat zijn ultieme droom het organiseren van een zwarte variant van Motel Mozaique in zijn woonplaats is. Voordat het zo ver is, heeft de Rotterdammer nog wat afleveringen van Strange Fruit te gaan. Als het allemaal een beetje meezit eentje met Dorian Concept, eentje met Benji B, eentje met Floating Points en zelfs eentje met het duo Mark Pritchard en Steve Spacek, die momenteel samen in de studio aan een nieuwe project werken. Fijn lijstje, nietwaar?

Strange Fruit heeft de afgelopen jaren een behoorlijke crowd vaste bezoekers opgebouwd. Het is niet verwonderlijk een multiculturele mix muziekliefhebbers: jonge twintigers en ruime dertigers, afro’s en kaaskoppen, hiphoppers en househeads. Zij dansen in een lekker goedgevulde basement op de oceaandiepe set van Theo Parrish, die zoals verwacht alle kanten op gaat: boogie, disco, funk, soul en dikke deephouse. We horen bekende, oude klappers van Mr. Fingers, een stapeltje JB’s, een dikke track van Floating Points, de diepe flow van Moodymann in zijn beste dagen en veel onbekende platen waarvan je denkt: waar heeft-ie die vandaan gehaald en waarom zijn dat nooit een grote (club)hits geweest? Parrish is een veelzijdig muziekmonster, dat als een medicijnmeester zijn publiek bespeelt met bijna hypnotiserende tracks, die vaak met veel gejuich worden ontvangen.

Een hoop lawaai klinkt ook in het prachtig verbouwde theater van Watt, waar Peanut Butter Wolf de aanwezigen meeneemt naar een trip down memory lane met oldskool hiphop van iedereen die maar wat heeft betekent voor het genre. We dansen op wat oude Guru-producties, joelen op de beats van J Dilla, genieten van A Tribe Called Quest en gaan los op Pete Rock. Leuk zijn de videoclips op het scherm, getoond boven de voorman van het invloedrijke Stones Throw-label, die net als de muziek strakjes in elkaar overlopen. Minder is het feit dat er totaal geen nieuwe tracks voorbijkomen. Alsof er tegenwoordig geen dikke hiphop meer wordt gemaakt!? Maar het gaat natuurlijk om de sfeer tijdens zo’n verjaardagsfeestje, en die is ronduit euforisch.

Guido van Dieren mag trots op zichzelf zijn dat hij in een moeilijke uitgaansstad die Rotterdam nu is, met Strange Fruit een populair partyconcept heeft opgebouwd. Met de basement van Watt (+ soms het theater en/of Rotown) heeft hij een prima plek om zijn pikzwarte dansmuziekgevoelens via Strange Fruit te uiten aan de multiculturele Rotterdammers.

Laten we hopen dat we over vijf jaar het tienjarige bestaan van Strange Fruit mogen vieren. Bij voorkeur met Moodymann in de basement en Q-Tip in het theater. ‘Can He Kick That? Yes He Can!’

Hoogtepunt: Theo Parrish liet het publiek aan het begin van zijn set als geen ander horen dat hij achter de wheels of steel stond, met een dikke Chicago acidhouseknaller van Mr. Fingers. Dak eraf! 

Dieptepunt: Theo ging vervolgens ook heel diep.

Prijs/kwalitieit: 15 euro voor dit soort artiesten is echt wisselgeld.

Opmerking bezoeker: Ruben: ‘Wat is er in hemelsnaam met Nighttown gebeurd!?’

Aantal bezoekers: de basement en het theater waren goed gevuld.

Oordeel: dikke 8.