Muzikale zondagsschool

Tekst & foto’s: Susanne Woning

Sprintend door een heuse wolkbreuk, compleet met onweer en zware windstoten, vonden we aan het begin van de avond met liters water in onze schoenen eindelijk onderdak bij het voormalige kraakpand op de Amsterdamse Overtoom. En Nederlanders eten nou eenmaal stipt om 18:00! In het bargedeelte deden smakkende bezoekers zich daarom al tegoed aan enorme pannen groente en rijst; door de medewerkers van OT301 klaargezet in verband met het vroege tijdstip.

De openingsset was in handen van de uit Los Angeles afkomstige Carlos Niño, die eruit zag alsof hij zo uit een hippiegemeenschap was weggelopen. Hij stond onbewogen in de booth en vinkte elk gedraaid plaatje nauwgezet met pen af op een lijstje. Na een uurtje zware soundscapes, bleek hij toch wel degelijk passie in zijn donder te hebben. En dan vooral voor ‘wereldmuziek’.

We kregen een stortvloed aan vage Zuid-Amerikaanse cumbia, Ethiopische Jazz en Tibetaans klokkenspel voor de kiezen, abrupt gevolgd door de Westcoast-sound, die momenteel vanuit L.A. de wereldwijde dansvloeren verovert. De zaal was inmiddels behoorlijk gevuld en Niño besloot de sfeer erin te houden met samba en salsa vol percussie, tot Theo Parrish rond acht uur aan het roer verscheen. Een bizar brede set van deze hevig bebaarde Amerikaan, waarmee hij onze muzikale ‘reset’-knop telkens goed wist te vinden.

Gezien de schaapachtige glimlach waarmee Parrish vervolgens achter de decks verscheen, was de Detroit-veteraan waarschijnlijk net uit een lokale coffeeshop geplukt. Hij dook gelijk de diepe Detroit en deephouse in, wat echt een te grote overgang was na de culturele overdosis van zijn voorganger. Ook qua skills leek Theo niet in topvorm. Mixen van (digitale) dance naar (analoge) soul en jazz is natuurlijk altijd tricky, maar ook bij de gewone technoplaatjes liep het vaak in de soep.

Gelukkig maakte de inhoud van zijn platentas het gerommel meer dan goed. Nadat hij even wat punten bij het publiek had gescoord met zijn eigen ‘Soul Control’, werd het tijd voor een rondje funky soul waarin James Brown natuurlijk niet mocht ontbreken. Deze keer met ‘We gonna have a funky good time’. Hoewel het publiek toen goed begon los te komen, zette hij ons toch op een streng soulrantsoen door opnieuw de diepte in te gaan met tracks van Larry Heard, Omar S en zijn remix van Rick Wilhite’s ‘Get On Up!!’ (deze week ‘toevallig’ uitgekomen op het label van Rush Hour, de organisator van deze muzikale zondagsschool).

Ook pakte Parrish een mooi momentje toen hij de acapella vocals van Colonel Abrams 80’s-hit ‘Trapped’ losjes over ‘Synthetic Flemm’ (van Parrish en Omar S) drapeerde. Terwijl de zaal daarna helemaal een techno ‘state of mind’ verkeerde, schakelde Ome Theo plotseling weer over op het jazzy Caribische ‘Cubano Chant’ van Art Blakely And The Jazz Messengers.. HUH?

Erg veel lijn viel er op deze avond niet in zijn set te ontdekken, maar de meeste plaatjes die voorbij kwamen waren wel mooie pareltjes. Iedereen stond dus met een vrolijke grijns te genieten, ondanks dat het zwakke geluids-systeem sommige tracks daarnaast ook nog eens redelijk om zeep hielp. Ach, lekker muzikaal aanklieren in een gezellig zaaltje terwijl het buiten beestenweer is: wat maakt het eigenlijk ook uit?

Het grote nadeel van een feest op zondag, dat volgens de eerdere aankondigingen tot een uurtje of tien zou duren en dan flink uit de hand loopt, is dat er de volgende dag helaas weer gewerkt moet worden. Na nog een half uurtje warme deephouse en weer een paar dikke soul-kneiters, moesten we om half elf al in de tram naar het Centraal stappen…