De 'hustle' van Mike Banks

Tekst en ADE-foto's: Susanne Woning

Wie op de laatste conferentiedag van het ADE 2009 opzienbarende anekdotes en de inspirerende bevlogenheid van een technolegende verwachtte, was aan het verkeerde adres.

Het zou ermee te maken kunnen hebben dat Mike Banks -samen met Carl Craig- de avond ervoor tot in de late uurtjes op het Trouw-podium had gestaan. Maar we kregen sterk de indruk dat de oprichter van het bekende Underground Resistance-label sowieso bescheiden en zelfs verlegen is. Medewerkers van het ADE liepen de rijen met stoelen af om ons op het hart te drukken dat er absoluut geen foto’s gemaakt mochten worden.

Het optreden in Trouw was de kick-off geweest van een nieuwe samenwerking tussen Craig en Banks binnen Craigs Innerzone Orchestra. Op de eerste vraag waarom de twee grootheden nooit eerder op deze manier hadden samengewerkt, was Banks simpele antwoord: “Omdat Carl het me nog nooit eerder heeft gevraagd”. Daarmee was de ontnuchterende toon voor de rest van het uur wel gezet.

Als je twee technohelden op de ADE-bank hebt zitten is een rondje herinneringen ophalen natuurlijk verplichte kost. Banks vertelde dat zijn jeugd vooral draaide om het ‘uit de problemen blijven’: “Ik kom uit een arbeidersgezin en wist niets van de wereld buiten mijn buurt. Ik hield me bezig met trainen en sporten, vooral honkbal, dat is echt mijn sport. Verder ging ik naar de kerk en was ik vaak aan het ‘hustlen’ (klusjes, red.) met mijn opa om een paar centen bij te verdienen. Ik ben eigenlijk monteur en supersnelle ‘evil ass’ auto’s waren mijn grote passie. Alles wat ik verdiende ging daar dus inzitten.”

Door de vraag hoe beide mannen in aanraking waren gekomen met elektronische muziek, werd het verschil tussen de karakters van Banks en Craig goed duidelijk. Carl Craig begon gelijk te vertellen dat hij altijd al serieus met muziek bezig was geweest: “Als 8-jarig jongetje kreeg ik mijn eerste gitaarlessen. Ik leerde soundtracks van films na te spelen. Mijn ouders hoopten dat ik de nieuwe BB King zou worden, maar ik had meer met Prince en deed hem na door met gitaar en al van de veranda over de heg te springen. Op de middelbare school kwam ik via iemand die een radioprogramma voor onze school maakte, in contact met Derrick May.”

Banks daarentegen, schetste een nogal sober verhaal: “Ik speelde sinds mijn elfde in ‘top 40’-bandjes met mijn broers en vrienden, waarvan sommigen nu nog in Galaxy2Galaxy zitten. Voor ons was het gewoon weer een ander soort ‘hustle’; weer iets om geld mee te verdienen. We deden vooral begrafenissen, want die leverden het meest op. Mijn moeder was allang blij, want als we in de kelder lawaai zaten te maken waren we niet op straat rottigheid aan het uithalen. ‘My boy Pope’ (William Pope, red.) kwam op een gegeven moment aanzetten met muziek van Kraftwerk. Vooral ‘Numbers’ was speciaal, want het lukte me maar niet om die muzikale patronen na te spelen. Ik heb trouwens lang serieus gedacht dat de vocals in die track echt van robots afkomstig waren.”

Beide mannen vertelden sterk beïnvloed te zijn door de legendarische radio-dj The Electrifying Mojo, die aan de wieg heeft gestaan van de Detroit Techno van o.a. Derrick May en Juan Atkins (Craig: “Hij zou hier moeten zitten en niet wij.”). Ook werd de onderlinge band tussen de Detroit-artiesten in die tijd nog weer eens benadrukt. Zo oefende Mike Banks op de synths van de familie Atkins. Carl Craig leende de meeste apparatuur van bevriende artiesten, die hij vervolgens heel lang niet meer teruggaf aan de eigenaren. Craig (grinnikt): “Het is was zeker een erg hechte familie, maar we moeten het ook niet overdrijven. Het was niet zo dat we elkaar rugmassages gaven, terwijl we in elkaars oor fluisterden (zet pornostem op): ‘Oh yeah baby, that music is so hót’.”

Hoewel Banks in die beginjaren dus vooral bezig was met geld verdienen en het maken van muziek op zich geen missie voor hem was, betrapten we hem aan het eind van het uur toch wel degelijk op bevlogenheid: “In de jaren tachtig waren er veel ‘Milli Vanilli-praktijken’ binnen de muziekindustrie. Zwarte artiesten maakten hun huid lichter en ze lieten zich aan hun neus opereren. Dat vond ik een erg slechte zaak en ik besloot daarom te proberen een ander, meer positief beeld van zwarte artiesten neer te zetten.”

Alle toehoorders hadden duidelijk genoten van de verhalen van Banks en Craig, maar één terechte vraag uit het publiek gaf goed weer wat we gemist hadden tijdens dit gezellige bankgesprek: Leuk al die verhalen uit de oude doos, maar hoe is het nu in 2009 met de muziekscene in Detroit?

Nadat Craig de vragensteller even op haar plaats probeerde te zetten met de woorden: “Dat is nogal bot, je weet blijkbaar niet helemaal hoe bijzonder deze bijeenkomst is”, ging hij er toch op in: “Nu de economische situatie in Detroit opnieuw erg slecht is, verwacht ik dat er een renaissance van de muziekscene zal komen. Mensen kunnen geen werk vinden en besluiten dan misschien toch hun muzikale passie te gaan volgen”. Ook Banks had vertrouwen in de muzikale toekomst van Detroit: “Ik zie in mijn gebouw nog altijd veel nieuwe artiesten binnenlopen om muziek te luisteren of te oefenen. Ik denk dat er binnenkort veel hybride en experimentele stijlen uit onze stad zullen komen.” We helpen het de heren hopen….

Carl Craig en Mike Banks @ Trouw op de ADE-vrijdag

Meer lezen over ADE 2009?

ADE 2009, donderdag: Artist Debate

ADE 2009, donderdag: Innervisions @ Trouw

ADE 2009, vrijdag: Richie Hawtin blikt vooruit

ADE 2009, vrijdag: Laurent Garnier @ Melkweg

ADE 2009, zaterdag: Report Melkweg en Trouw

ADE-interview met Henrik Schwarz

De 10 van... Nuno dos Santos en Agoria