James Pants, Orbital, Moderat en Carl Craig

Zitten de blarenpleisters, zonnebrandcrème en koude biertjes en wijntjes in de tas? Mooi zo; helemaal klaar voor laatste dag van Sonar 2009.

Tekst en foto's: Susanne Woning

In een iets minder zonnig, maar daardoor niet minder broeierig Barcelona, begonnen we lekker lui en laat aan dag 3 van Sonar. We vielen midden in het feestje dat de Ed Banger-crew inmiddels op poten had weten te zetten op het hoofdpodium.

Na twee succesvolle jaren van uitpuilende Ed Banger-podia op Sonar By Night, serveerden o.a. DSL, Breakbot en James Pants ons de welbekende mash-ups van electro, house, disco en hiphop nu eens een keer overdag. Met name James Pants, die zichzelf voor de gelegenheid had omgedoopt tot ‘Gamès Pantaloni’, wist de Sonar-harten te winnen met een mix van vooral hiphop, funk en soul. Het publiek ging helemaal los op het onverwachte ‘CannonBall’ van The Breeders en Pants sloot de set af met zijn eigen karaoke-versie van The Doors’ ‘Touch Me’ en een uitnodiging voor een karaoke-festijn in zijn hotelkamer, later die avond.

Vervolgens was het tijd voor een stukje bezinning bij de Red Bull Music Academy-sessie van Carl Craig, die ons liet zien hoe hij de remix van Faze Actions ‘In The Trees’ in elkaar had gesleuteld. Hij legde uit dat hij niet met grids in zijn software werkt, maar het editten eigenlijk bijna helemaal op gehoor doet (oldskool tape deck-stijl), zodat de tracks een analoog gevoel houden. Tussendoor mijmerde hij over het eerste stukje apparatuur dat hij ooit kocht (de Prophet 600) en de bizarre hoeveelheden cassettebandjes die vroeger rondslingerden in Derrick May’s studio. We hadden er graag meer van verstaan, maar het ‘kijk mij eens, ik was erbij’-gehalte was helaas erg hoog en zo’n 50 man was blijkbaar totaal niet geïnteresseerd in Craigs verhaal. Ze stonden onafgebroken door de sessie heen te blaten.

Terug naar buiten dan maar, waar de melodramatische poptunes van Barcelona’s eigen Guillamino op de Red Bull-stage echt te sloom waren om ons op gang te houden op deze warme middag. We doken de kelder in om de showcase van het label Raster-Noton te checken en kregen nog net een staartje mee van de straffe ambient en elektronica van het Britse duo SND, voordat Byetone de nietsontziende furie van ‘Plastic Star’ op ons los liet. Het origineel van vijf minuten werd voor deze sessie uitgesmeerd over maar liefst 1063 beats, die we precies konden volgen op een teller op het grote scherm achter de booth. Het was een indrukwekkende showcase van het obscure Duitse label, dat dit jaar harder dan ooit aan de weg lijkt te timmeren.

Onze laatste Sonar By Night werd afgetrapt door BBC-dj Rob Da Bank op het kleine buitenpodium, die ook al vastbesloten leek om zoveel mogelijk dancegeschiedenis in één set te proppen. Van Max Romeo’s ‘I Chase The Devil’, naar de Prodigy-variant ‘Out Of Space’ om vervolgens uit te komen op de drum & bass van Ganja Kru’s ‘Super Sharp Shooter’. Stonden we op vrijdag en op zaterdagmiddag nog vol in de 70’s en 80’s-sound; nu waren we blijkbaar gelanceerd naar de jaren negentig.

Want ook het grote binnenpodium stond op dat moment in het teken van die periode uit de dance met de terugkeer van Orbital op Sonar. De enorme hal was van voor tot achter compleet vol en veranderde in een enorme zee van lichtjes, omdat bijna alle bezoekers probeerden stukken van deze gig vast te leggen op hun mobieltjes. Natuurlijk werden klassiekers  als ‘Chyme’, ‘Halcyon’ en ‘The Box’ met luid gejuich ontvangen en de blije saamhorigheid van het publiek droop van de muren. Nou hebben we echt niets tegen Orbital, in tegendeel zelfs: het was leuk om ze weer genietend achter de apparatuur te zien. Ook hebben we niets tegen mash-ups en een lekkere klassieker op zijn tijd. Maar hallo, was dit niet het festival van de vooruitstrevende muziek?

We snakten inmiddels naar wat verse electronica en Moderat moest onze redding worden. Helaas waren Modeselektor en Apparat op de geplande tijd in geen velden of wegen te bekennen, waardoor we ons ook nog eens drie kwartier door de gortdroge minimal van Tadeo moesten worstelen. Gelukkig maakten de drie mannen de verwachting daarna alsnog helemaal waar. In een heerlijk dikke liveset met strakke visuals, brachten ze –op het wat oudere ‘Let Your Love Grow’ na- alleen maar uitgebreide versies van de tracks op hun nieuwe album, waarbij Apparat de vocals voor zijn rekening nam en ook nog een stukje op zijn gitaar stond te plukken. ‘Rusty Nails’ en ‘Sea Monkey’ gierden snoeihard door de zaal en zorgden voor oprecht kippenvel.

Door de vertraging van Moderat misten we de Duitse technoproducer Shed op het kleine buitenpodium en Marcel Dettmann hadden we in de afgelopen tijd al veel te vaak gezien. Het werd dus afsluiten bij de oude bekenden Jeff Mills en Carl Craig. Mills werd in het laatste half uur van zijn set getergd door uitvallende speakers, waardoor hij iedere keer opnieuw een plaat moest instarten. De sympathieke, maar toch behoorlijk neurotische technoveteraan keek daarom niet bepaald blij toen wij bij het grote buitenpodium aankwamen. Toch bleef hij het proberen en dat kon rekenen op een warm applaus van het publiek, dat hij met een verontschuldigende blik in ontvangst nam.

Bij Carl Craig hoopten we stiekem op een ’Parrishje’ (Theo Parrish verraste vorig jaar vriend en vijand door om vijf uur  ’s nachts de dansvloer om te toveren tot een sfeervolle nachtclub vol soul, jazz en funk). Toen bleek dat Craig ook weer kwam aanzetten met geijkte technotracks die in 2005 al achterhaald waren, hielden we het voor gezien. Fysiek moe, klassieker-moe en mash up-moe verlieten we Sonar 2009.

Hoogtepunt: Sfeermaker James Pants, de Raster Noton-showcase, Moderat en toch ook wel Orbital.
Dieptepunt: We hoeven  de eerstvolgende paar weken echt geen hiphop-, funk-, soul-, house- of technoklassieker meer te horen!!!
Opmerking bezoeker: “Stop nou maar met praten en zet eens wat muziek op” (Dronken Brit heeft het concept van de RBMA-sessie met Carl Craig duidelijk niet begrepen).

Prijs/ kwaliteit: Drie euro voor fris, 3,50 voor bier en 7,50 voor een mixdrankje. Niet echt goedkoop, maar daar staat tegenover dat je eigen bier en wijn redelijk makkelijk mee naar binnen kunt smokkelen.
Wat beter mag: Ook dit jaar moest je weer eerst bij de bar in de rij staan voor drankbonnen, die je dan vervolgens één meter verderop aan diezelfde bar kunt inleveren voor je drankje. Een lastige constructie die voor lange rijen zorgt. Verder was het festival dit jaar kleiner van opzet, waardoor het vooral op vrijdag en zaterdag veel te druk was.
Decoratie: Op de decoratie van Sonar By Night valt weinig aan te merken: de lichtshows en visuals zijn vaak spectaculair en de optredens zijn goed te volgen op grote schermen in de zaal. Ook het geluidssysteem is over het algemeen erg dik en loepzuiver (behalve dan bij Jeff Mills)

Oordeel: Sonar 2009 was weer oergezellig en qua line-ups blijft het een dik feestje. Maar de bijzondere vooruitstrevendheid waar het festival om bekend staat, was dit jaar –op een paar uitzonderingen na- ver te zoeken. We zijn werkelijk platgegooid met classics en mash-ups. Ook was er weinig aandacht voor de meer subtiele stijlen binnen de elektronische muziek en werd er vooral veel gebeukt met electro, dubstep, techno en hiphop. Hopelijk is de programmering volgend jaar weer wat spannender, anders zit het er dik in dat we een jaartje overslaan.

Orbital @ Sonar 2009

Moderat @ Sonar 2009

Verslag Sonar 2009, dag 1

Verslag Sonar 2009, dag 2

Sonar Festival