Grace Jones, LCD en The Gaslamp Killer…

Hoelahoeps, stilettohakken, luxaflex-zonnebrillen en heel veel classics. De jaren tachtig voerden de boventoon op de vrijdag van Sonar 2009.

Tekst en foto's: Susanne Woning

Op de vrijdag van Sonar By Day struikelden we bij binnenkomst gelijk over de meest melige act van Sonar 2009, de Young Fathers. ‘Take That meets electro’ in deze driekoppige boyband, waarbij de heren ons er krampachtig van probeerden te overtuigen dat ze toch echt jongens van de straat waren. Misschien was dat beter gelukt als ze tijdens het zingen van de woorden ‘I’m a bad, bad boy’ niet allemaal tegelijk  dezelfde cheesy armbewegingen maakten en dromerig in de lucht keken. Muzikaal behoorlijk plat dus, al gaan deze mannen ongetwijfeld nog vele 13-jarige meisjesharten breken.

Meer retro kregen we in de Sonar Dome voorgeschoteld door de Amerikaanse Muhsinah. De laid back soul en hiphop van deze vrolijke volslanke zangeres heeft potentie, maar het plaatje klopte deze dag totaal niet. Mevrouw had haar gesponsorde Moog prominent op het podium staan en raakte het apparaat nauwelijks aan. Ze werd begeleid door een ongeïnteresseerde achtergrondzangeres (compleet met opgeschoren blockhead en de onvermijdelijke luxaflex-zonnebril) en een dj die op zijn gemakje foto’s stond te nemen tijdens het ‘mixen’. Als Muhsinah de marketing en sponsoring lekker laat voor wat het is, zou het nog best wel goed kunnen komen.

Op hetzelfde podium trad later Hank Schocklee van The Bomb Squad op, die eerder die dag ook een Red Bull Music Academy-sessie had gedaan (‘It’s all about creating a massive hook, aaaiiiggght’). Het kostte Schocklee, onder meer bekend van zijn samenwerking met Chuck D van Public Enemy, een tijdje om de juiste vibe te vinden, maar al snel werden we overdonderd met in dub doordrenkte hiphop en drillende dubstep. Het dak ging eraf en ook Jeff Mills, die vlak voor ons stond te genieten van zijn dagje vrij, trok deze sound blijkbaar prima.

Eén van de grote publiekstrekker van vrijdag was de Syrische volkszanger Omar Souleyman. Hij sloot het dagprogramma af op het hoofdpodium. In eerste instantie werd er wat gegrinnikt om de nogal achterhaalde synthklanken en de schijnbaar onbeweeglijke Omar. Al snel kregen de exotische melodielijnen en aanstekelijke percussie echter grip op het publiek en bleek iedereen opeens een buikdanser-in-de-dop te zijn. Helaas konden we niet zijn hele gig volgen, want er moest gehaast worden om op tijd bij Sonar By Night te komen.

Daar stond namelijk die andere hoofdact: Grace Jones. De diva der diva’s deed haar reputatie weer eer aan door doodleuk een uur te laat te beginnen met een casual ‘Ola Barcelona’ aan de zaal.  Sinds haar recente album ‘Hurricane’ staat ze weer volop in de belangstelling, maar het opvallend oudere publiek was deze avond toch echt gekomen voor haar bekende hits. ‘La Vie En Rose’ en ‘Nightclubbing’ vonden gretig aftrek en het nummer ’Slave To Rhythm’ wist deze grand dame, die inmiddels over de zestig is, al hoelahoepend in stilettohakken tot een goed einde te brengen. Leuk om een keer gezien te hebben, maar door de vele kostuumwisselingen leek het geheel  toch vooral op een uur durende parfumreclame.

De vertraging van La Jones gooide ons zorgvuldig uitgedokterde programma ook flink in de war. Er moesten opeens moeilijke keuzes gemaakt worden. The Gaslamp Killer –de muppet van de dubstepwereld- kondigde zichzelf met de woorden ‘Barcelooonaaaa, L.A. is in de biatch’ al luidruchtig aan op het podium dat gehost werd door BBC-dj Mary Anne Hobbs, terwijl LCD Soundsystem in de binnenzaal ook op het punt van beginnen stond.

Terwijl de rest van de posse besloot zich scheel te gaan lopen springen op hiphop, dubstep, Flying Lotus- en  Hendrix-tracks, gokte uw reporter toch op LCD's James Murphy. Samen met Pat Mahoney wist hij de enorme fabriekshal van Sonar binnen no time om te toveren tot een sfeervolle club, met veel onbekende en obscure house, electro en down tempo techno, wat eens even hard nodig was na al het hiphop en dubstep-geweld van de eerste twee Sonardagen.  

Terug bij het Mary Ann Hobbs podium bracht onze eigen Martyn niet helemaal waar we op gehoopt hadden. In plaats van tracks van zijn dikke recente album ‘Great Lenghts’, startte hij in het eerste half uur met  erg lichte techy dubstep gevolgd door zijn oude remix van ‘Epileptic’ en Shinedoe’s ‘Phunk’. Hoewel wij dat laatste stukje Holland-promotie natuurlijk van harte toejuichen, hadden we even geen zin meer in dit soort grijsgedraaide plaatjes. Verder deed zijn platenkeuze ook veel te luchtig aan, na de moddervette set van The Gaslamp Killer.

Dan nog maar even naar één van de twee grote binnenzalen, waar Richie Hawtin met snoeiharde beats op de bezoekers stond in te rammen. De Minus-man draait de laatste tijd weer vaker lekkere relaxte setjes, maar dit was er nog zo eentje waarbij zelfs de meest doorgewinterde Awakenings-ganger even uit de wind was gaan zitten. We hadden onze portie ook eigenlijk wel gehad voor deze dag…. Dus terug naar de stad en ons bed, om energie op te doen voor de laatste dag.

Hoogtepunt: LCD Soundsystem en The Gaslamp Killer
Dieptepunt: Dat deze twee gigs tegelijkertijd waren. Verder is ook bij het Sonar By Night-programma één grote zaal weg, waardoor het muzikale aanbod minder divers is en het overal gigantisch druk is.
Opmerking bezoeker: “Don’t you just love her?” Twee verliefde gays stralen van geluk bij de gig van Grace Jones, terwijl ze uw reporter die foto’s probeert te maken afkoelen met een waaier.
Oordeel: Een leuke dag met veel goede muziek, maar helaas nog geen dikke muzikale verrassingen zoals we normaal gesproken van Sonar gewend zijn.

Grace Jones- ‘Slave To The Rhythm’@ Sonar 2009

Verslag Sonar 2009, dag 1

Verslag Sonar 2009, dag 3

Sonar Festival