Jimpster, Soulwax, Radioactive Man, Mehdi en A-Trak...

Veel te snel was het ineens de laatste dag van Sonar 2008. De middag was al omgevlogen met afspraken en interviews en voor de laatste keer trokken we naar het Sonar By Night-complex net buiten Barcelona. Dansen tot het licht werd op dag 3, de zaterdag.

Tekst & foto’s: Susanne Woning

Eigenlijk hoopten we op harde en genadeloze muziek die avond; in een overvolle Engelse pub hadden we net Nederland op groot scherm weggespeeld zien worden door de Russen van Guus. Daar hadden we dan ook nog eens het optreden van The Black Dog voor laten schieten! Deze teleurstelling moest er dus uitgedreund worden met hele dikke, nietsontziende beats.

Maar tot onze verbazing waren het de relaxte tunes van Jimpster - onze eerste stop die avond - die de perfecte remedie tegen de enorme oranjeknoop in onze maag bleken te zijn. Normaal gesproken geen enorme fans van zijn producties, gaven we nu lekker toe aan de groovy, zwoele house van deze Brit en kregen we langzaam maar zeker weer zin in een avondje feesten.

Natuurlijk is Sonar geen Sonar zonder een bezoekje aan het altijd drukbezochte Ed Banger-podium, waar Busy P. voor een hel verlicht LED-scherm zijn scheurende electrotrash over het publiek stond uit te stortten. In een allerlaatste poging om de totale gekte rond Ed Banger te begrijpen, stelden we ons nog maar weer een keer helemaal open voor wat de Fransman door de speakers liet knallen, maar opnieuw werden we er niet door gegrepen: geen rauwe onderbuikbassen, geen 'ik-kan-niet-meer-stilstaan'-ritmes en zelfs geen opzwepende percussie. Het blijft voor ons een compleet gevoelloze bak lichte synthesizerzooi, die niets meer echte electro te maken heeft.

We maakten een uitstapje naar Sonarclub waar de voltallige Soulwax-liveband, in strakke witte pakken, een overdonderende mix van eigen nummers en mash-ups van oude ‘Turn Up The Bass’-klassiekers bracht. Met humor en veel creativiteit maakten ze zelfs de meest belegen en achterhaalde housesamples weer actueel en de totale devotie en energie van de band sloeg al snel over op de zaal, die aan het eind uitzinnig stond te juichen. Vooral het strakke slagwerk op hoog tempo van de drummer maakte flink indruk.

Iemand die de kunst van de electro nog wel bleek te verstaan en liet horen dat niet alles in dit genre ‘plat hakken’ hoeft te zijn was Radioactive Man, die na Soulwax het podium overnam. Deze Brit stond al erg lang op ons verlanglijstje en we keken met grote ogen naar de videoschermen waarop te zien was hoeveel apparatuur hij had meegesleept voor zijn liveset. Met de dikke tracks van zijn recente album ‘Growl’, lekkere percussie-rides en een geinig geklier met zijn vocoder, trok hij helaas een stuk minder toehoorders dan de Ed Banger-crew, maar het publiek dat deze techneut wel had gevonden, genoot volop van zijn kunsten.

Vervolgens was het tijd voor de grote reünie van Jeff Mills en UR’s Mike Banks. Na begin jaren negentig regelmatig te hebben samengewerkt, onder meer onder het alias X-102, waren de twee met ruzie uit elkaar gegaan en hadden ze zo’n vijftien jaar niet meer samen op de planken gestaan. De titel van hun album ‘X-102 Discovers The Rings Of Saturn’ uit 1992 was ook het thema voor deze live-reünie. Spacy strings werden de zaal ingejaagd en via de grote videoschermen met daarop kleurrijke sterrenstelsels en flikkerende alarmlampjes, moest het publiek de indruk krijgen dat ze aan boord van een ruimteschip waren, dat Saturnus aan het naderen was.

Al na een paar minuten gingen de lichten plotseling weer aan en verdwenen de mannen backstage. Hadden Banks en Mills nu alweer ruzie? Dat was snel! Gelukkig bleek het om technische problemen te gaan en na een kwartier deden ze een tweede poging. De snoeiharde percussietechno van Mills werd afgewisseld met live-keyboard door Banks en even was er een fijn gevoel van herkenning bij deze jaren negentig oldskool acid en techno. Toch begon het gehak snel te vervelen: in 1992 was dit ongetwijfeld baanbrekend, maar in 2008 bleef er uiteindelijk niet veel meer van over dan een korte ‘trip down memory lane’ en het mooie plaatje van twee oude helden tegen een achtergrond van planeten en sterren.

Intussen stonden Mehdi en A-Trak in SonarPark het publiek op te hitsen door er binnen drie minuten twintig hiphopklassiekers door te jassen, bij elkaar op de schouders te klimmen, de mc van Buraka Som Sistema te pesten en er één groot feest van te maken achter de decks. Een energieke en supergezellige gig, al hadden we de afgelopen dagen een hiphopoverdosis gehad. De vermoeidheid begon ook zijn tol te eisen, maar we waren vastbesloten: we gingen door tot het licht werd! Dus op naar de volgende artiest.

Op het buitenpodium kregen we nog net een stukje mee van de set van Dubfire, die tot onze verrassing nogal inspiratieloos en monotoon stond te draaien. Er was geen spoortje te bekennen van de sneaky shuffeltjes en catchy melodielijntjes die we uit zijn producties kennen. De bezoekers die met hun tengels aan de gekleurde snoepjes hadden gezeten konden deze stuwende minimale afterparty-sound wel waarderen, maar wij werden toch een stuk vrolijker van de subtiele breaks en zweverige tunes van Pantha Du Prince die na Dubfire een strakke set neerzette.

Terwijl het eerste ochtendlicht de komst van een nieuwe hete Spaanse dag aankondigde, kregen we tot slot nog een duistere portie Efdemin te verwerken. Door de dikke vage releases die we van hem kennen waren de verwachtingen hoog. Maar de Duitser leek zelf ook al erg hard gefeest te hebben en had misschien zelf niet eens meer door dat hij ruim twintig minuten lang dezelfde track liet horen. De stemming was rond half zes 's ochtends overigens nog prima en er werd nog altijd enthousiast gedanst, zowel door het publiek als door Dubfire en Pantha Du Prince achter de booth. Hoewel deze allerlaatste gig ons dus kwalitatief tegenviel, was het toch een sfeervolle afsluiter van Sonar 2008.

Hoogtepunt: De dikke groovy set van Jimpster, de energie van Soulwax, de militaire precisie van Radioactive Man en de gezellige chaos bij Mehdi en A-Trak.

Dieptepunt: We geven het nu officieel op: Ed Banger is niets voor ons. Verder kwam de met veel bombarie aangekondigde reünie van Banks en Mills niet uit de verf.

Wat beter mag: De line-ups waren dit jaar meer op elkaar afgestemd, zodat bezoekers vaker een aaneengesloten hiphop, electrohouse en minimal-programmering voorgeschoteld kregen. Wat ons betreft kan de organisatie dit beter weer door elkaar gooien, want Sonar draait nou juist om het brede aanbod en de confrontatie met stromingen en artiesten die je nog niet kent.

Mening bezoeker: ‘Ik wil nu worst! Zoek jij er maar eentje uit’ (Dronken amigo legt het lot van zijn spijsvertering moedig in de handen van uw reporter, bij de ranzige eettentjes buiten het Sonarcomplex).

Oordeel: Ondanks het feit dat de line-up dit jaar wat minder spannend was, blijft Sonar een absolute aanrader. De brede programmering, de lekkere combi van helden en onbekend talent en de complete muzikale overdosis zorgen er ieder jaar weer voor dat je totaal geïnspireerd naar huis gaat. Tel daar nog de relaxte sfeer van een stad als Barcelona bij op en je kunt wel raden waar wij volgend jaar rond deze tijd te vinden zijn.

Love2Party-tip: Niet aan de Engelsen doorvertellen dat Sonar vet is, want dit jaar zagen we al veel te veel van die irritante dronken Britse campinggasten rondlopen.

Lees ook de verslagen van:

Preparty Sonar 2008

Sonar by Day (donderdag)

Sonar by Day & Night (vrijdag)