Deadelus, Ewan Pearson, Buraka Som Sistema en Theo Parrish...

De vrijdag was opnieuw een zinderende dag in Barcelona. Met een muziekmarathon van zo’n vijftien uur en een flinke lijst met favoriete artiesten voor de boeg, was een strakke planning nodig om alles te kunnen zien. Rennen om te genieten op dag twee, de vrijdag.

Tekst & foto’s: Susanne Woning

By Day:

Het laatste beetje slaperigheid dat nog in ons systeem zat, werd er bij binnenkomst meteen fanatiek uitgeramd door de tropische percussie van het duo El Guincho uit Barcelona. De twee Spanjaarden stonden op het hoofpodium op hun drums te meppen alsof hun leven er vanaf hing. Hun geluid neigde naar akoestische zomerse minimal. Een spannende insteek, maar de uitvoering was erg rommelig, zodat het soms bleef steken op niveau ‘teringherrie’.

We vertrokken daarom maar even naar de Ninja Tune Showcase, waar een paar zwaargewichten van dit label geprogrammeerd stonden. We kregen het laatste stukje van de ‘black funky metal’ van The Heavy mee, wat zeker niet verkeerd klonk. Het publiek was in deze tent in ieder geval al flink in beweging gekomen. 

Een gig die we niet wilden missen was die van Quiet Village op het hoofdpodium. Instant loungen in het zonnetje op lome house en exotica van Matt Edwards (a.k.a. Radio Slave) en zijn maatje Joel Martin. Met het dikke geluidssysteem op Sonar, kregen de tracks van hun recente album ‘Silent Movie’ nog een extra dimensie. Overigens werd deze cd wel bijna exact nagespeeld, waardoor we ons afvroegen of dit nou een live gig was, of dat ze gewoon op ‘play’ hadden gedrukt.

De Britse dj J Mountain hield ons bij het Ninja-podium vervolgens goed bezig met een relaxte combi van breakbeat en hiphop, maar het dak ging er pas echt af, toen de charismatische Deadelus op het podium verscheen.

Volledig in driedelig pak gestoken en met flinke oversized bakkebaarden, bespeelde hij zijn apparatuur alsof hij de dirigent van een orkest was. Wanneer hij reactie kreeg uit het publiek op één van zijn eigen tracks, of de live mash-ups die hij maakte van o.m. Aphex Twin’s ‘Window Licker’, keek deze geboren entertainer met trouwe hondeogen het publiek in, waarbij hij gebaren maakte alsof hij ook niet kon geloven dat we ‘het samen zo ontzettend gezellig hadden’. Ook technisch gezien en qua dansbaarheid zat zijn gig goed in elkaar.

We sloten By Day op vrijdag af met de jazzy hiphop van Jneiro Jarel’s Shape Of Broad Minds  uit Amerika. Met een energieke set en een soulvolle sterke mc, waar onze eigen Pete Philly nog maar eens goed naar moet luisteren, zorgde dit collectief ervoor dat het publiek perfect was klaargestoomd voor het avondprogramma.

By Night:

De eerste stop op Sonar By Night was natuurlijk Madness; de legendarische skapop-formatie uit de jaren zeventig. Ze kregen het publiek gelijk op hun hand door te starten met het overbekende ‘One Step Beyond’ en ook tijdens‘Baggy Trousers’ stuiterde iedereen van links naar rechts door de zaal. ‘My House’ werd uit volle borst meegezongen en ook hun versie van Max Romeo’s ‘Chase The Devil’ viel erg goed. Wel was duidelijk te merken dat de bandleden veel ouder waren geworden en dat ze af en toe blij waren met individuele instrumentale solo’s, zodat de rest even op adem kon komen.

Daarna pakten we een stukje mee van de Amerikaanse dj Diplo, die met strakke skills alles tussen hiphop, electro, house en jazz aan elkaar mixte, direct los ging en voor een uitgelaten vrolijk sfeertje zorgde. Totaal het tegen- overgestelde van Ewan Pearson, die in de andere zaal bezig was met een zorgvuldige opbouw van zijn mooie dubtechno en diepe house. Als toehoorder werd je snel lekker meegezogen in de hypnotische klanken van deze Brit, maar na een half uurtje luisteren gingen we toch weer op zoek naar iets met meer energie, want het gevaar van ‘inkakken’ lag op de loer.

We kwamen uit bij het Sonarlab buitenpodium waar Flying Lotus duidelijk geen gebrek aan energie had. Deze stage werd, na het succes van vorig jaar, opnieuw gehost door Mary Ann Hobbs van BBC Radio 1 en had weer een fijne experimentele line-up. De sfeervolle (bij vlagen bizarre) hiphop, dubstep en grime van Flying Lotus klonk perfect onder de heldere sterrenhemel en de Amerikaan had het zelf misschien nog het meest naar zijn zin. Met een brede glimlach keek hij op zijn laptop en hij danste zelf ook hard mee.

Terwijl het halve SonarPark verliefd werd op Roisin Murphy, die volgens de berichten goed bij stem was en een sterke show neerzette, en we bij Justice mensen letterlijk zagen knielen om deze Fransmannen eer te bewijzen, besloten we toch nog even te blijven hangen bij Mala en de zweverige lyrics van MC Sgt. Pokes, die met hun mooie reggae-georiënteerde dubstep goede tegenhangers waren van al het pop en electrogeweld.

De Portugees/Angolsese kuduroband Buraka Som Sistema bracht vervolgens een enorm opzwepende en overdonderde gig, met de gastvocals van de Angolese zangeres Pongolove die waarschijnlijk de gecancelde M.I.A. moest vervangen. Dit pittige onderdeurtje deed dat met verve en de mannen in het publiek keken met grote ogen naar haar -in een strak roze rokje verpakte- schuddende billen. De feeststemming was compleet toen de band aan het eind hun hit ‘Sound Of Kuduro’ inzette.

Hoewel het een dik optreden was, waren we deze Braziliaans/Afrikaanse snelkookpan na een uurtje ook wel zat. Aan Theo Parrish de lastige taak om, na deze explosie, de goede toon aan te slaan. Maar dat we ons daar geen zorgen over hoefden te maken bleek al snel: Meneer Parrish had blijkbaar zijn plantenkast even omgespit en veranderde de dansvloer binnen een mum van tijd in een gezellig nachtclub. In een werkelijk briljante set, wisselde hij moeiteloos tussen dikke soul, downtempo slepende house, freejazz en de vetste funk. We hoorden de vocals van Amerie’s ‘One Thing’ terug in een stuwende tegendraadse remix en langzaam maar zeker bouwde hij op naar zijn kenmerkende jazzy Detroit.

Ondanks onze zorgvuldige voorbereiding de dag ervoor, waren we na deze set echt gesloopt en maakten we Frankie Knuckles niet meer mee. We liepen nog wel even door de zaal waar deze legendarische houseproducer stond te draaien en het redelijk mat en rustig was. Waarschijnlijk zat het grootste deel van de Sonar-bezoekers er, net als wij, ook doorheen. Op naar dag drie!

Hoogtepunt: Deadelus (de prefecte combi van entertainment en goede muziek), Ewan Pearson (prachtige melodielijnen en dikke dubtechno), Buraka Som Sistema (de ultieme feestband) en Theo Parrish (gruwelijk dikke set).

Dieptepunt: Justice deed min of meer hetzelfde dingetje als vorig jaar (okee, hun ‘kruisgimmick’ op het podium was dit jaar wit én rood gekleurd in plaats van alleen wit, maar verder weinig verrassingen) en scoort bij ons ook dit jaar weinig kudo’s.

Opmerking bezoeker: ‘All The Girls Standing In The Line For The Bathroom’ (Spaanse grapjas irriteert dames in de rij voor de WC, met de nieuwe track van N.E.R.D. op zijn mobieltje).

Wat beter mag: Het geluid in de Ninja Tune-tent op Sonar By Day was erg slecht waardoor sommige acts niet goed uit de verf kwamen.

Oordeel: Wat ons betreft was de line-up voor deze vrijdag al de beste, met veel diversiteit en een aantal artiesten die al erg lang op ons verlanglijstje stonden. Sonar 2008 kan dus al bijna niet meer stuk en dan komt er zelfs nog een hele zaterdag aan...

Lees ook de verslagen van: Preparty Sonar 2008 / Sonar by Day (donderdag)/ Sonar By Night (zaterdag).