Kriskras door de stad, om overal even bij te zijn

Tijdens Motel Mozaique, het unieke meerkunstenfestival, treden de artiesten gewoon op zoals bij elk optreden. Daarom is het verstandig om, met het oog op het volle schema, rond de helft van de optredens binnen te komen, zodra de artiesten en het publiek al flink zijn opgewarmd.

Tekst: JRN

Foto's: Marcel

Bovendien wordt op die manier de wachttijd van te voren in de rij vermeden, want die waren er genoeg. Want helemaal uitverkocht, voor het eerst in de historie van Motel Mozaique, kon er niemand meer bij. Vooral bij het concert van dEUS was het duidelijk toen de rij belangstellenden tot voorbij het oude Luxor theater reikte. Ook onder meer de concerten van Goldfrapp en Ebony Bones zorgden voor lange wachttijden.

Tegelijkertijd met dEUS (die optrad in Off_corso) stond Jamie Lidell in de grote zaal van de Schouwburg. Ook daar was het druk, maar nog genoeg ruimte om vrij te bewegen op de aanstekelijke muziek. Want Lidell is aanstonds terug met een nieuw album. De sympathieke, Britse zanger/producer presenteerde Jim. Waar hij op zijn vorige album Multiply de soul van Otis ontdekte, zo gaat Lidell op het nieuwe album meer richting Quincy Jones en Stevie Wonder. Funk en soul met een vrolijke uitgelaten inslag. Vanwege de jonge nieuwe band (het was hun tweede optreden in de huidige bezetting, met onder meer Taylor Savvy) soms nog zoekend en rauw. Rond het middenstuk komt toch nog even de samplefreak in Lidell naar boven als hij zijn aloude kunstje van alleen met behulp van apparatuur zijn stem opneemt en het er uitermate dansbare beats uit fabriceert als een meester over de machinerie.

Een dag later trad Lidell vroeg in de middag weer aan in het gratis toegankelijke Tent aan de Witte de With voor onze collega's van 3voor12. Helaas werkte hij ongeveer dezelfde show af als een de avond ervoor. Van een eigenzinnige artiest als Lidell had je toch wat anders verwacht in die aparte setting die het kleine podium in Tent is, en niet dat vrijwel dezelfde volgorde van nummers en opbouw volgt. Met evenals een dag ervoor inderdaad Multiply in een snelle jazzy versie als uitsmijter.

Maar aangezien er niet veel bezoekers waren die hem een dag eerder hadden gezien, kwam hij er mee weg. Waarschijnlijk had de absentie ook te maken met het feit dat de vrijdagavond wat betreft de dance-programmering lang doorging met een heftig optreden van Trentemoller waarna werd afgetopt met Nuno dos Santos en Joris Voorn. Trentemoller haalt als het ware de synth-pop uit de jaren tachtig van Joy Division en opvolger New Order terug in een nieuw nog elektronischere variant met een hoofdrol voor de bas. De nummers werden steeds opgebouwd naar een climax.

De prima house- en technosets van Nuno dos Santos en Joris Voorn waren vervolgens toch iets te gespecialiseerd voor de MoMo-bezoeker, waardoor het publiek langzaam maar zeker afdroop. De lounge was echter afgeladen en zoals altijd gezellig met veel bekende koppen uit de Rotterdamse nachtscene. Met een opzwepende mix van baile-funk, hiphop, reggae, baltimore-sound hield het pas opgerichte Ghettoblaster-collectief de uitgelaten sfeer erin. Hun platenkeuze van soms ook oude bekenden in hedendaagse remixen sloeg toch meer aan bij de bezoekers dan de warme minimale dance van Nuno en Joris.

Een dag later op zaterdag, kreeg ook Goldfrapp te maken met een lange rij voor de ingang van de grote schouwburg. Dus even rondkijken zodat er op het Japanse Yura Yura Teikoku werd gestuit. Het viertal viel eerder die dag al in de straten van Rotterdam: vier Japanners van middelbare leeftijd, waarvan één met mondkapje. Het bleek hun eigen geluidsman die in de kleine zaal van de Schouwburg achter de apparatuur nog steeds zijn kap ophad, terwijl hij de psychedelische rock goed te laten klinken. Na een aantal nummers werd er weer in de wat kortere rij voor Goldfrapp aangesloten die met het principe een er in, een er uit slonk. Precies op het goede moment bleek. Kwamen bekenden nog enigszins bedwelmd de trap af met de toevoeging: Mooi maar esoterisch, want ik val bijna in slaap. Eenmaal in de overvolle zaal speelde de band nog het zeer mooie nummer Little Bird van de nieuwe plaat. Maar daarna werd teruggegrepen op oude bekenden als Number 1. Gezien het enthousiasme in de zaal met groot genoegen, vooral Strict Machine zoog het publiek met de inhalige beat mee.

In Off_Corso was het inmiddels tijd voor Foals, een band naar eigen zeggen graag op raves speelt. Het was duidelijk waarom; ze hebben zich iets te duidelijk laten inspireren door Bloc Party en The Killers. Leuk, maar die voorbeelden zijn dan toch iets beter. Snel dus weer richting Nieuwe Binnenweg waar Ebony Bones in Rotown en Bass Fiction (Kode 9 & Spaceape) in Lantaren/Venster zouden staan. Een dikke rij bij Rotown, dus werd het Bass Fiction. Ook omdat een eerdere ontmoeting met de dubsteppers in hetzelfde theater goed was bevallen. Maar helaas, bij binnenkomst bleek de het nodig heel lang de apparatuur op te bouwen. Het publiek werd ongeduldig en het was dan ook niet handig van de producer om toen de techniek in orde was het optreden te starten met een wel heel lange intro met omtrekkende bewegingen. Het publiek, het lange wachten beu, vertrok. Een dikke baslijn en begeleidende beats klonk nog wel even op, maar zakte daarna weer weg.

Toch nog even naar Ebony Bones dan. Het enige nog meegemaakte nummer overtuigde eigenlijk al wel. Want de volle zaal ging volledig mee in de dynamiek van de carnavaleske Britse dame. Helaas dus enkel het eind meegemaakt. Van Rotown weer terug naar Off_Corso. Weer veel mensen in de lounge waar Code Red voor een net zo'n vrolijke sfeer als een dag ervoor zorgde. Hij staat bekend als zeer bekwame hiphop-dj maar voor de gelegenheid haalde hij bijvoorbeeld zomaar The Arctic Monkey's en andere goede toepasselijke nummers uit zijn platenkoffer.

Ook gezien PIPS:lab. Geen muziek maar een cabaretvoorstelling van het multimediacollectief dat genoemd mag worden. De cabaretvorm, waarin vooruit wordt gekeken naar de dood in Diespace, dient eigenlijk als vehikel voor hun technische verbazende vondsten. Vrijgevig als ze zijn, ontvangt iedereen een lampje dat een belangrijke rol vormt in de show. Iedereen wordt opgeroepen met de lampjes bewegingen te maken, zoals de letters van je eigen naam. Met behulp van een camera worden de beweging met de lampjes opgenomen die meteen in de processor gingen zodat daarna die bewegingen op groot scherm terug waren te zien, dus ook je eigen naam in 3D. Heel apart en wellicht een prelude van wat er straks allemaal met techniek mogelijk is tijdens feesten, een wel heel directe publieksparticipatie qua visuals bijvoorbeeld.

Hoewel de meeste bezoekers voor de muziek komen, versterken de larderende voorstellingen als Diespace van PIPS:lab het festival. Zoals ook de tochten die speciale gidsen in het kader van Motel Mozaique aanboden het festival verrijken. Er is door de organisatie derhalve een perfecte mix gevonden om Rotterdam en het culturele aanbod van de stad in een relatief korte periode even helemaal ongedwongen op te laten leven.

Waarom naar MoMo? Spannende programmering, maar inmiddels ook al wel traditie. Zoals je ook elk jaar naar het filmfestival gaat en (vooral om je te verkneukelen) de danceparade aanschouwt.

Hoogtepunt: De concerten van Jamie Lidell, Trentemoller en Goldfrapp. De grote namen maakten hun faam waar.

Dieptepunt: Het concert van Jamie Lidell in Tent (want hetzelfde) en de te lange intro van Kode 9 & Spaceape.

Prijs/Kwaliteit: Dagkaarten waren dertig euro, passe-partouts vijftig. Het event was uitverkocht, dus vinden mensen het waard. Logisch. Avonden in clubs met lokale dj's kosten met vijftien euro, de helft van een MoMo-dagticket.

Decors/entertainment:In de basis kaal. De artiesten werd de gelegenheid geboden huneigen dingen te doen. Trentemoller en Goldfrapp maakten daar gebruik vooral van. Zo liet Trentemoller gigantische ballonen het publiek in gaan terwijl op het scherm een klein meisje eveneens met een ballon speelde. 

Wat mag beter? Het blijft lastig vaak te moeten kiezen binnen het overvolle aanbod. Maar dat is eigenlijk een luxe probleem.

Mijn absolute MoMo-gevoel: Flink doorstappen van de Schouwburg naar Off_Corso, de pas er in zetten van Tent naar Lantaren/Venster en ingehouden rennen van het NAi naar Rotown. Kriskras door de stad dus, om overal toch maar even bij te zijn.

Oordeel: 8

Motel Mozaique