'Kostbare' editie met veel verrassingen

Intro: Het begint een vaste prik te worden, zo midden in december zorgt State-X New Forms voor een lekkere portie verrassende muziek. Al vier jaar worden uit alle hoeken en gaten van de wereld getalenteerde acts gehaald om in twee dagen de bezoekers van het Paard de oren te wassen. Daar zitten goeie dingen tussen, maar ook slechte. Zolang je met een 'open mind' gaat luisteren, valt er een boel te beleven.

Programma: Veel bands, veel live acts, een paar dj's.

Gezien of gehoord: Op vrijdag viel al vroeg op de avond een van de hoogtepunten van die nacht te horen. Het Belgische Kiss The Anus Of A Black Cat gaat er niet alleen vandoor met de award voor de mooiste bandnaam van de avond, maar zette gelijk een van de meest indrukwekkende optredens neer. Duistere folk, strak gespeeld, met een prachtige zanger. Verrassend en van hoogstaande kwaliteit. Naar verluid was het optreden van Olafur Arnalds ook erg goed, alleen mochten we in verband met de drukte de zaal niet meer in. Bij de abstracte hiphop van Food for Animals stond het geluid zo slecht afgesteld, dat veel mensen hun heil zochten bij Spires that in the Sunset Rise. Geen verkeerde keuze, want deze twee dames op Turkse mini luit en cello gaven een overtuigende performance weg.

De eerste goeie beats van de avond kwamen van Jackson and his Computerband. Ook hier stond het geluid niet optimaal afgesteld, maar wat het publiek te horen kreeg was een niet te versmaden potje elektronische lekkernijen. Het Noorse Kill is een van de vele projecten die uit Jaga Jazzist zijn voort gekomen. Deze noisemetal/electronica band doet niet aan albums. Dus het live optreden op State-X was een uitgelezen kans om hun muziek eens te horen. De op de deur geplakte papiertjes waarop gewaarschuwd werd voor epileptische aanvallen waren enigszins overbodig. Er was een leuke lichtshow met LED-lampjes in veel kleuren, maar zo zwaar was het niet. De muziek wel. Meerdere gitaren en drummer gingen allemaal door een verscheurende electronische eindmix.

De grote publiekstrekker van het festival was natuurlijk Aphex Twin. De een vond het geweldig, de ander minder. Feit is dat zijn set niet heel erg bijzonder was. Het was een mooie mix van ouwe acid en techno die toewerkte naar ragga-jungle en helemaal op het einde overging in wat gebeuk. Het zat goed in elkaar, maar het was geen set waar men nog jaren over na zal praten. En dan te bedenken dat er geruchten de ronde deden dat de beste man 30.000 euro voor dit uurtje spelen kreeg! (Sommige mensen beweerden zelfs 75 tot 125 duizend, maar dat gaat zelfs ons wat te ver.) Als aflsuitertje konden de laatste restjes energie er nog bij Rotator uitgebeukt worden. Lekkere breakcore, zonder pretenties.

Op zaterdag waren het vooral Michael Gira en Sun O))) die de show stalen. Beide op een totaal andere manier. Het intieme optreden van Gira bewees hoe het tijdloze concept van een man met een gitaar op een barkruk nog altijd indruk weet te maken. Vooral als die man Michael Gira is en zulke mooie teksten op zo'n mooie manier zingt. Sun O))) staat aan het andere uiteinde. Vijf in monnikspijen geklede duistere gedaantes staan een uur lang half in de rook verscholen een bizar ritueel op te voeren. Feedback en resonantie is waar het om draait bij dit stel. Het geluid staat zo hard dat je ingewanden door je lichaam trillen. Beide optredens delen eenzelfde soort duisterheid en intensiteit. Verfrissend is hierdoor het optreden van YMCK. Drie Japanners die het idee van gameboy muziek naar een volgend niveau hebben getild. Jazzy ritmes, onmogelijke melodietjes en schattige samenzang, allemaal live! Of is het playback? Het is moeilijk te zeggen maar leuk is het wel. De enthousiaste frontman verovert met zijn ingestudeerde Nederlandse zinnetjes de harten van het publiek.

Bijzonderheden: Beide dagen was er een levendige platen- en cdmarkt, er kon gegeten worden, er was videokunst en live-cinema voor hen die even wilden uitrusten.

Hoogtepunt: Sun O))) maakte het meeste indruk.

Dieptepunt: The Strange Death Of Liberal England, wil ik verder niet op ingaan.

Decoratie: Paar grote doeken hier en daar, en klaar.

Sfeer: Op vrijdag was het uitverkocht waardoor het er nog wel eens verhit aan toe ging. Zaterdag was het een stuk gemoedelijker.

Wat mag beter: Zie prijs kwaliteit.

Prijs/Kwaliteitsverhouding: 40 euro voor vrijdag, 30 euro voor zaterdag, 60 euro voor het weekend. Dat is gewoon duur. Te duur eigenlijk. Maar ja met Aphex Twin verkoop je toch wel uit. De persberichten dat de zaterdag ook bijna uitverkocht was, waren gezien het aantal bezoekers ook alleen maar een truc om meer kaartjes te verkopen. Een paar jaar geleden was het gewoon 25 euro per avond. Mooie prijs, niks aan doen.

Bezoekersaantal: Vrijdag uitverkocht. Zaterdag voelde het op sommige momenten zelfs leeg aan.

Love2party Tip: Sonic Acts, 21 t/m 24 februari, Amsterdam

Oordeel: Veel moois gezien en gehoord, zoals het hoort!

Love2party @ State-X 2006

Love2party @ State-X 2005

State-X New Forms