Altijd blijven lachen!

Na de goede recensies van de eerste editie van STRP in 2006 waren wij erg nieuwsgierig wat ze deze keer in Eindhoven bekokstoofd hadden. Op naar de lichtstad dus, voor een avond die uiteindelijk niet helemaal liep zoals we verwacht hadden.

Tekst en foto’s: Susanne Woning

Geestelijke ondersteuning: Zodiakk

Gezien: 5MM, Monolake, Trentemøller (live), Daniel Bell, 2000 and one, Aufgang, YOTR, District One, Speedy J, DJ Robob, 303 Allstars.

Bijzonderheden: Beperkt door de standaard ongemakken van de fulltime baan, konden we dit jaar helaas alleen de zaterdag van het STRP-fesival bezoeken, maar ook op die dag viel er volgens de planning genoeg te beleven. Het muziekprogramma was een mooie mengelmoes van interessante artiesten uit allerlei genres. Hoewel de hoeveelheid technische exposities bij binnenkomst wat tegenviel, zagen we wel gelijk een paar erg inventieve en leuke projecten.

Zo werd er bij ‘Vinyl Workout’ een afbeelding van een 12” van Daft Punk’s ‘Around The World’ op de vloer geprojecteerd, die werd afgespeeld wanneer de bezoekers rondjes over het vinyl renden (ook gezien tijdens REMF, vorig jaar). Abrupt stoppen klonk dan natuurlijk als een scratch. Ook de interactieve game ‘Motor Karaoke’ waarbij deelnemers hun virtuele Formule 1-wagen over een racecircuit konden jagen door zo hard mogelijk racegeluiden te maken, zorgde de hele dag voor grappig gejoel en ‘gevroem’ uit die hoek.

Bij het interactieve ballonnenballet ‘Electric Moons’ waren zitzakken neergezet, waardoor er lekker onderuitgezakt genoten kon worden van driedimensionele figuren, die werden gevormd door ritmisch verlichte, stijgende en dalende ballonnen. Dit alles op sferische muziek van Monolake.

De ‘Lightbox Sequencer’, een sequencer gemaakt uit lichtbakken met drukknopjes, vond gretig aftrek bij de aspirerende producers onder de bezoekers, maar maakte ook nog maar eens duidelijk dat lang niet iedereen talent heeft. Het drukken op de knopjes mondde, ondanks de trotse gezichten van de producers in spé, maar al te vaak uit in een zeurderige ‘gabber-loop’.

De grote publiekstrekker dit jaar was een live cinema act (voor mensen met een sterk fysiek gestel): ‘Feed’. Hiervoor moest zelfs een ondertekend EHBO-formulier ingeleverd worden met de verklaring dat je niet aan epilepsie leed (stoerrrr!), in verband met de vele desoriënterende elementen in de voorstelling (rook, stroboscopen, lasers en erg veel lawaai). Helaas bleek Feed wel heel erg in trek, zodat alle voorstellingen al snel uitverkocht waren en we deze ‘grensoverschrijdende ervaring’ dus helaas hebben moeten missen.

Tijd voor muziek dan maar en het avondprogramma begon gelijk goed met 5MM in de kleine zaal. De mooie ritmische soundscapes, experimentele jazzy microhouse en sferische dubtechno van Akufen werden perfect met visuals aangevuld door VJ Gabriel Coutu-Dumont, waardoor je snel werd meegevoerd in een stroom van diepe, gerustellende klanken.

Geluidsperfectionist Robert Henke a.k.a. Monolake moest tijdens het optreden van 5MM toch al wel gehoord hebben dat het geluidssysteem kraakhelder was, maar dit weerhield hem er niet van om het geluid aan het begin van zijn optreden nogmaals te checken, door voor in de zaal te gaan staan. Tevreden kroop hij daarna achter zijn apparatuur en trakteerde hij het publiek op een staaltje techno in zijn zuiverste vorm.

Zijn sound heeft veel weg van de tooltechno van Jeff Mills, maar dan in een mechanisch en puur Kraftwerk-jasje. Henke bouwde eerst flink door en begon pas later in zijn set een beetje te teasen. De zaal genoot en hij had er zelf ook wel lol in; een klein glimlachje krulde om zijn mond bij elk geluidje dat hij aan de muziek toevoegde.

Vervolgens namen we een kijkje bij het live-optreden van Trentemøllers’ band in de grote zaal. Met een mooi in elkaar geknutselde show en sterke visuals kreeg de Deen het publiek dat vooraan bij het podium stond redelijk mee. Vooral de beelden van een stripteasedanseres uit de jaren vijftig, tijdens de meer slepende rocktracks met slidegitaar, creëerden een obscuur sfeertje waar een Tarantino of David Lynch nog een puntje aan konden zuigen.

Toch reageerde de zaal vooral op de meer dansbare tracks (zoals ‘Moan’ en het creatief hergebruiken van ‘Plastic Dreams’). De gevoelige snaar werd niet echt geraakt. Opnieuw hadden we het zeepbelgevoel dat we wel vaker bij gigs van de Deen hebben: leuk om even naar te kijken, kleurrijk en glinsterend, maar met een beetje scherpte prik je er toch vrij snel doorheen.

Om onduidelijke redenen leek het trouwens de hele avond of de vonk tussen het publiek en de artiesten in de grote zaal maar niet echt over wou slaan. Het werd nooit echt uitzinnig, of zelfs maar broeierig. Er volgden vlakke sets van 2000 And One, District One en zelfs onze held Speedy J begon nogal inspiratieloos. Alleen vooraan bij het podium werd redelijk gedanst.

Nog maar even gluren in de kleine zaal dan, waar de meer onbekende acts stonden. Helaas werden we daar niet veel vrolijker van. Detroit-veteraan Daniel Bell stond er achterhaalde plaatjes te draaien die zelfs in 1996 tijdens bijvoorbeeld een Chemistry-avond al geen voetjes meer van de vloer hadden gekregen.

Verder was er het Franse Aufgang; een drummer met twee live pianisten. Uit zo’n nieuw concept zouden erg leuke dingen kunnen voortkomen en wij houden best van een stevig potje free jazz, maar jammer genoeg kozen de pianisten voor zodanig abstracte en onsamenhangende akkoorden dat uw reportersteam echt totaal geen harmonie in de nummers kon ontdekken.

Misschien dat YOTR wat leven in de brouwerij kon brengen? De drie heren hadden tenslotte veel indruk gemaakt tijdens Sonar in Barcelona eerder dit jaar met twee laptops, live gitaar, basgitaar en geïntegreerde visuals. Voor de verandering stonden ze met de rug naar het publiek, waardoor alle aandacht automatisch naar de visuals op het scherm werd getrokken.

We hebben al heel wat vage audiovisuele gigs mee mogen maken, maar ook hier werd ons totaal niet duidelijk wat nou eigenlijk de boodschap van het trio was. Aan de passie lag het zeker niet, met bijvoorbeeld een bevlogen gitarist die aan een elektronische Jimmy Hendrix deed denken. Toch trokken wij de chaotische sound van YOTR niet langer dan drie nummers.

In afwachting van de dubstep van Various Production en Loefah, lieten we ons dan maar even in de zitzakken vallen, met uitzicht op ‘Cheese’: een project met vijf grote videoschermen waarop vijf dames langdurig probeerden te blijven glimlachen. Hun pogingen werden bijgehouden door een statusbalk die rood werd als de glimlach vervaagde en groen als de dames zich herstelden.

Het leek nogal op onze eigen situatie. We hadden er ook erg graag met een brede glimlach de moed in gehouden, maar hadden nu al zo’n drie uur niets meer gehoord wat ons enigszins aansprak.

Nog even bracht de Eindhovense DJ Robob ons in een wat beter humeur met een vrolijke oldskool acidset. Maar toen vervolgens bleek dat Loefah zijn vliegtuig gemist had, Various Production een uur later dan gepland zou beginnen en we ons dus eerst nog een uur door de gezellige, maar ook al gedateerde house van de 303 Allstars moesten worstelen, besloten we het voor gezien te houden.

Hoogtepunt: De indrukwekkende gigs van 5MM en Monolake.

Dieptepunt: Eigenlijk hadden we iets na middernacht al wel naar huis kunnen gaan.

Decoratie: Uiteraard veel aandacht voor kunst, techniek en de audiovisuele combinaties, wat een aantal erg mooie optredens opleverde. De meest installaties waren interactief, wat altijd leuk is, als je je bijvoorbeeld stierlijk verveelt op muzikaal gebied.

Opmerking: (Dude met zachte ‘G’ bij 303 Allstars) “Geweldig toch, zes mannen die allemaal tegelijk met hun hoofd op de maat van de muziek meeknikken!” Tja, inderdaad echt geweldig en nog nooit eerder voorgekomen in de geschiedenis van de dance…

Aantal bezoekers: Circa 20.000

Oordeel: Zoals gezegd hebben we alleen de zaterdag bezocht. We kunnen dus niet oordelen over het hele festival, maar persoonlijk vonden we die dag nogal tegenvallen. De scheidslijn tussen vernieuwende acts en ‘pretentieus gedoe’ is soms erg dun en veel acts vielen wat ons betreft uit naar de verkeerde kant. Aan de inzet en bedoelingen van de organisatie lag het, gezien de programmering, in ieder geval niet en bij een eventuele derde editie van dit nog altijd groeiende festival laten we ons graag wél overtuigen.

STRP