Gilles Peterson @ Sugar Factory

Partyscene Redactie | 18 juni 2007
party reports

Aangename herhalingsoefening

Intro: Het is ook niet gemakkelijk om elke keer een nieuwe playlist te hanteren bij je dj-set. Het is ook niet gemakkelijk om altijd maar breeduit te glimlachen naar je publiek tijdens dat moordende dj-schema. De grootheden onder de draaitafelvirtuozen komen er mee weg, zo ook Gilles Peterson vorige week zondag in de Sugar Factory.

Tekst: Marcel

Foto’s: Jos Kottmann

Bijzonderheden: Download de mix van Gilles Peterson tijdens het Southport Weekender en je weet wat de Britse radio-dj een maand later heeft laten horen in de Sugar Factory. Is dat erg? Neen. En al helemaal niet voor de meegereisde Southporters onder ons. Zij zingen uit volle borst mee en weten precies wanneer de handen de lucht in kunnen. Gemakzuchtig is het wel. Je zou toch denken dat elke promotor voor die vierduizend Britse ponden een verrassende exclusieve set voorgeschoteld krijgt van Engeland’s meest eclectische dj? Zeker, aangezien de goede man beschikt over een platen- en cd-collectie waar een paard de hik van krijgt. Niets is minder waar in Amsterdam, de stad waar Gilles eerder twee slechte clubavonden als dj heeft meegemaakt. Tenminste, dat geeft hij aan het begin van zijn optreden aan. “Het zal mij benieuwen of het vanavond wél een feestje wordt”, leidt de dj annex mc zijn optreden met ietwat cynisch toon in.

          De dansvloer van Sugad Factory is bevolkt door zo'n 150 man          

Toch is zijn eerste plaat meteen een schot in de roos: het carnavaleske ‘Mr. President’ van The Soul Jazz Orchestra. De dansvloer, gevuld door zo’n honderdvijftig bezoekers, is meteen te klein. De zichtbaar vermoeide dj deelt kwa enthousiasme echter niet mee in de feestvreugde. Zelfs niet als hij de honderdduizendste remix, maar misschien wel beste ooit gemaakt, draait van ‘String of Life’ - met dank aan Christian prommer en Roland Appel. Het publiek gaat er nu echt voor. Ook voor de nieuwe single van Osunlade, een ouwe Tribe Called Quest en een nog veel oudere Minie Riperton. Eclectisch is de muziekkeus van Gilles Peterson zeker, al zijn alle tracks geïnfecteerd door het jazzvirus. De platen worden soms aangekondigd door de radio-dj, dan weer strak aan elkaar gemixt. Als Gilles na z'n job van anderhalf uur zijn laatste track aankondigt, hebben de bezoekers de betere, door jazz beïnvloede, bossa nova, house, broken beat, soul, hiphop gehoord. Zij blij, Gilles blij. En de boys van Wicked Jazz Sounds (Phil Horneman en Leroy Rey) blij. Zij maken tot sluitingstijd gretig gebruik van de uitgelaten stemming die hun idool zojuist gecreëerd heeft. Is dit dan zijn eerste goede clubervaring in onze hoofdstad? We komen er niet achter, want de eclectische muziekmeester kiest, na zijn laatste plaat te hebben gedraaid, meteen het hazenpad.

          Een zichtbaar vermoeide Gilles Peterson draait een verdienstelijke set          

Hoogtepunt: Die ene Motwon-plaat die Gilles na pak hem beet een half uur draaide. Zucht, uw recensent is een jaar of twintig te laat geboren, zoveel is zeker. Verder maakte een vrouw in een rolstoel diepe indruk op ondergetekende. Ze had geen benen, amper armen, vrijwel geen zicht, maar Godsamme, wat swingde dat lichaam (lees: bestuurbare rolstoel).

Dieptepunt: Toch wel de ietwat stijve houding van Gilles. Had hem veel enthousiaster verwacht. Zeker tijdens het draaien van zulke mooie platen. 

Opmerking bezoeker Rudy:“Vond het een prima avond. Heb prachtige muziek gehoord, maar toch is Gilles geen echte club-dj. Eigenlijk zijn Leroy, Missing Links of Phil Horneman minstens zo goed. Bovendien hebben zij meer oog voor de dansvloer.”

Prijskwaliteit: Vijftien euro voor een gezellig feest met nog gezelligere muziek is een prima prijs.

Aantal bezoekers: De Sugar Factory was niet afgeladen, maar wel goedgevuld.

Gilles Peterson

Wicked Jazz Sounds

Sugar Factory

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws