Dansen met een brok in je keel

Intro: De Fuse in Brussel had voor het kerstweekend een erg gezellig en ongedwongen feestje in de planning, met veel residents en dj’s die al jaren verbonden zijn aan de club, waaronder headliner Dave Clarke. Met het plotselinge overlijden van Pascal 'St. Dic', resident van de Fuse sinds 1998, werden deze verwachtingen echter bruut verstoord. Er werd nu niet alleen meer hard gedanst om te feesten, maar ook om deze Belgische dj te eren.

Tekst & foto's: Susanne Woning

Gezien: Dave Clarke, T-Quest, Deg en Frederik

Bijzonderheden: Muziek is emotie. Vreugde, liefde, rust en ook verdriet; alles vind je er in terug. Het is dan ook een mooie gewoonte in de muziekwereld om de artiesten die ons ontvallen te herdenken met een goed feest. Pascal St. Dic had volgens de ingewijden een goedlachse persoonlijkheid en een positieve kijk op het leven. Voor velen in de Belgische dancescene was het dan ook onbegrijpelijk dat juist hij vorige week op 32-jarige leeftijd besloot een einde aan zijn leven te maken. De medewerkers en bezoekers van de Fuse waren afgelopen zaterdag vastbesloten om er een gedenkwaardige avond van te maken, als eerbetoon aan hun geliefde resident.

In eerste instantie leek het een gewone clubavond te worden in de Fuse. Deg warmde het publiek in de grote zaal op met lekkere diepe techno. De sfeer zat er al goed in bij ‘Shut The Lights Off’ van DJ Bone en naarmate het optreden van Dave Clarke dichterbij kwam, werden de tracks energieker en vetter. Onder luid applaus van het publiek nam Clarke de draaitafels vervolgens over. Het tempo lag al snel erg hoog: hij draaide Steve Rachmad’s remix van ‘Work’ in de opbouw van de set en ook het vadsige ‘Youth’ van Anthony Rother kwam vroeg voorbij. Energieke electroclash, old skool percussietechno en smerige turbopunk werden, met veel effecten en perfecte timing, naadloos met elkaar gemixt. De VJ had er ook zin in en een liet grappige beelden zien van de speelgoedbeestjes Tijgetje en Elmo in zeer compromitterende standjes. Toen Clarke na een set van twee uur afsloot met wat strakke gettotech, was de dansvloer veranderd in een broeierige mierenhoop van juichende en dansende mensen.

Dat was ook het moment waarop de muziek werd stilgelegd en Clarke het woord nam om even stil te staan bij het overlijden van St. Dic. Hij vroeg het publiek hun respect voor de dj te laten horen en de aanwezigen voldeden aan dit verzoek met een indrukwekkende staande ovatie, waar je een enorme brok van in je keel kreeg. T-Quest had de moeilijke taak om hierna de juiste toon aan te slaan. Hij koos voor zware electro, wat voor ons een te grote omschakeling was na het muzikale geweld van Clarke. We besloten daarom naar de bovenzaal te gaan om even bij te komen.

Frederik was daar hele dikke stemmige tech house aan het draaien. Af en toe maakte hij een uitstapje naar het verleden met ‘First Power’ van Revelation of ‘Blue Monday’ van New Order. In die bovenzaal was de afwezigheid van St. Dic nog het meest voelbaar, aangezien hij er die avond ook had moeten staan draaien. Op de muur werd een vrolijke lachende foto van de dj verlicht door een enkel spotje. Collega’s en vrienden liepen, met rode ogen en veelbetekende blikken, af en aan bij de dj-booth. We hadden veel respect voor Frederik die ondanks de emotionele lading van de avond, zijn mooie platen erg strak aan elkaar stond te mixen. Na een tijdje bekroop ons wel een beetje een voyeuristisch gevoel. Dit was duidelijk een ‘Fuse-aangelegenheid’ en wij waren buitenstaanders die min of meer per ongeluk op deze avond verzeild waren geraakt. We besloten daarom dat het beter was om de afsluiting van het eerbetoon over te laten aan de vaste Fuse-bezoekers en begonnen aan de terugreis, door een nacht die toepasselijk was gehuld in een melancholische dikke mist.

Hoogtepunt: Het hartverwarmende applaus voor ‘St. Dic’ door alle dj’s, medewerkers en bezoekers van de Fuse.

De bezoekers: Wij nuchtere Nederlanders liepen ons voor de zoveelste keer te verbazen over het enorme enthousiasme van het Belgische publiek. Vlak voor ons stonden twee jongens op het podium, die alle tracks die Clarke draaide uit hun hoofd kenden. Ze slingerden de teksten met zoveel passie en handgebaren het publiek in, dat het leek of ze de tracks hoogstpersoonlijk samen hadden geproduceerd. Het is hoog tijd dat deze Belgische vrolijkheid eens een beetje overwaait naar de Nederlandse technoscene.

Decoratie: In de grote zaal zijn veel videoschermen te vinden, waardoor de VJ zijn stempel op de avond kan drukken. Ook de laser en de stroboscoop dragen goed bij aan de sfeer. In de bovenzaal is het wat rustiger, met een kleine tribune waar je lekker kunt chillen. Ook mooi is de gouden ‘wall of fame’ met alle namen van dj’s die er in het verleden te zien zijn geweest.

Prijs/ Kwaliteit: Voor middernacht 5 euro en daarna 10 euro. Dat is echt een prikkie voor een set van Dave Clarke in deze befaamde technoclub.

Aantal bezoekers: Maximale capaciteit is 1500 mensen. De club was voor ongeveer 2/3 deel vol.

Oordeel: Het getuigt van erg veel kwaliteit en liefde voor muziek, dat de Fuse ondanks deze omstandigheden zo’n gezellig en goed feest wist neer te zetten. Het was een gedenkwaardige avond en indrukwekkend eerbetoon. Love2Party wenst de familie en vrienden van Pascal ‘St. Dic’ veel sterkte toe in deze moeilijke tijd.

Fuse