The Worlds friendliest party

Southport Weekender, een driedaags festival gehouden in het Engelse kustplaatsje Southport, is het Mekka voor iedereen die van deephouse, nu-jazz, soul, soulfull house, disco, hiphop en aanverwante stromingen houdt. Het festival wordt gehouden op een vakantiepark, dus geen gedoe met tenten. Stel je alleen niet teveel van de huisjes voor. Geen Nederlander die hier in die bouwvallen vakantie wil vieren. Maar als je Southport weekender goed beleefd, is het huisje alleen nodig om zo af en toe een uurtje slaap te pakken.

Tekst: Evert Jan

Foto's: Jos Kottmann

Het hoofdgebouw van het verouderde vakantiepark is omgetoverd tot een feestlocatie die opgedeeld is in vier zalen. Allereerst The Powerhouse, de grootste zaal. Daar hoor je het hele weekend de fijnste soulful house, uk garage en af en toe een discokraker. Voor de liefhebbers van hiphop, soul en r n’ b is er de funkbase. Ook niet te missen: de Bacardi B-Bar. Verwacht hier een eclectische sound van jazz, soul, funk, broken beat, deep house en bossa. Als laatste: de legendarische Connoisseurs Corner, waar connaisseurs Terry Jones en Andy Davies met gast dj’s je het hele weekend verwennen met de mooiste oude en nieuwe soul, rare grooves en disco. Mixen is in deze zaal niet het credo, platen worden hier net als vroeger aan elkaar gepraat. Volgens minister Zalm staan hier dus échte artiesten. Dit terzijde.

Bijzonderheden: Na een vlucht van een uurtje en een korte taxirit kwamen we aan bij het complex in Southport. Omdat we aan de vroege kant waren, konden we nog niet inchecken. Tegenover het complex zit een kroeg waar altijd een pre-party plaats vindt. Pints werden besteld en twee dj’s waren net begonnen met draaien. Rond een uur of twee was het tijd om in te checken en ons onderkomen voor het weekend op te zoeken. Tassen werden uitgepakt, de radio werd geïnstalleerd en sommigen van ons deden een kleine siësta. Na het avondeten, op Southport meestal pizza of hamburger, was het tijd om de feestlocatie op te zoeken. Tijdens het eerste rondje vielen kleine veranderingen op. Zo was de B-bar dit jaar groter en bevond de dj-booth zich op een andere plek. Tegen elf uur zochten we The Funkbase op, want daar zou niemand minder dan Amp Fiddler een concert geven. Een beter begin van de avond hadden we niet kunnen wensen. Eén bonk energie! Zo kon je het optreden van mr. Fiddler en zijn band het best omschrijven. Stuk voor stuk waren zijn bandleden goede muzikanten en Amp zelf zong de sterren van de hemel. Het optreden zat vol swingende funk, jazz en soul. Veel nummers van zijn nieuwe album Afro Strud kwamen voorbij, maar er was ook ruimte voor ouder werk. Zo passeerden ook I believe in you en Love and war de revue. Na een uur was het helaas gedaan met zijn optreden. Tijd om de Funkbase te verlaten en naar de Powerhouse te gaan om Alix Alvarez aan het werk te zien. De set van deze Amerikaan viel helaas wat tegen en was hier en daar erg plat. Na het horen van de eerste klanken van Bodyrox - Yeah Yeah (D-ramirez rmx) werd dan ook besloten om weg te gaan en de platenbakken in de hal van het complex te bekijken. Elk jaar staan er weer standjes in de hal uitgestald van de beste platenzaken uit de UK. Om kwart over één renden we echter weer terug naar de Powerhouse om daar Tracy K (Fish Go Deep) live het nummer the Cure & the Cause te horen zingen, gelukkig in de Dennis Ferrer remix. Een volle zaal genoot van een van de hotste houseplaten van het moment. Het programma werd uit de broekzak gevist en het bleek tijd te zijn voor de B-bar. Gilles Peterson zou daar binnen enkele minuten zijn eerste plaat onder de naald leggen. Welgeteld negentig minuten werd er genoten van een fantastische eclectische set. Het geluid in de B-Bar was formidabel. De BBC-dj liet alles voorbij komen; deephouse, jazz, hiphop, broken beat en vette bossa beats. Afsluiten deed hij met Rasmus Faber- Ever After met de toepasselijke vocal ‘I want to go back to the days in NOVEMBER back when…’

Gilles Peterson zat er op en het was tijd voor de verrassing van vorig jaar: Karizma. Hij stond inmiddels klaar achter de booth en het zou twee uur onafgebroken dansen worden. De mooiste soulfulle houseplaten kwamen voorbij. Zette hij vorig jaar nog de Powerhouse op zijn kop met het schitterende Fantasy van Earth, Wind and Fire, dit jaar had hij een andere verrassing in petto. Na ongeveer een uur werd het tempo wat teruggedraaid en knalde hij vol de klassieker Lovely Day van Bill withers er in. De goedgevulde Powerhouse ontving de plaat onder luid gejuich en barste bijna uit zijn voegen. Zelf kwam hij achter zijn booth vandaan en danste met het publiek mee. Na dit spetterende uitstapje, ging hij weer onverstoord verder met het draaien van schitterende houseplaten: Donnie - Cloud 9 (shelter remix) was een ander mooi hoogtepunt in zijn set. De tijd vloog voorbij en zijn set zat er op. Paul “trouble” Anderson nam het stokje over, maar in de Connoisseurs Corner stond Joey Negro klaar om een vintage garage set te draaien. Vol goede moed liepen we de zaal binnen. Garage- en houseplaten uit de jaren 80 en 90 kwamen voorbij. Het klonk allemaal prima, alleen zat de sfeer er niet echt in. Besloten werd om een kijkje te nemen in de B-bar. Daar stond net oude rot in het vak Larry “mr. Fingers” Heard te draaien. Dit zou een hoogtepunt worden van deze SPW editie. Vanaf begin af aan nam de uit Memphis afkomstige houselegende ons mee op een reis door de tijd van deephouse. En dan bedoel ik ook echte deephouse. Oud en nieuw wisselde elkaar af. Zijn eigen classic ‘Can U feel it’, Joey Beltrams ‘Energy Flash’ en Carl Craigs schitterende remix van Theo Parrish - ‘Falling Up’ werden feilloos met elkaar gemixt. De B-bar stond vol en iedereen genoot.

Gelukkig was er dit jaar een nieuwe airco aangebracht, waardoor het goed vol te houden was in de voorheen snikhete ruimte. Ook kreeg hij de nodige aandacht van zijn collega’s. Osunlade, King Britt en Karizma; allen genoten van zijn set. Laatstgenoemde kon zich niet langer inhouden en besloot zijn dansmoves op het podium te laten zien. Toen mr. Fingers tegen het einde ‘Rej’ van Ame onder de naald legde, was de dansvloer te klein. Helaas was het inmiddels acht uur en dat betekende het einde van de eerste nacht. Het publiek dacht hier echter anders over en schreeuwde om meer muziek. Larry heard genoot en wilde er net een nieuwe plaat ingooien toen iemand van de securiy dit feestje tegenhield. Een luid fluitconcert volgde richting de uitsmijter. Het was echt gedaan voor deze avond, want de man hield voet bij stuk. Tevreden maar vermoeid werd het bed opgezocht en met een lach op het gezicht viel iedereen in slaap. Morgen nog een dag.

Rond drie uur ontwaakten de meeste van ons uit een diep coma. Er werd snel gedoucht, want het feest was inmiddels al weer in volle gang. Ieder jaar vindt er op zaterdagmiddag in de Conneisseurs Corner en terugkerende happening plaats. Andy Davies en Terry Jones trakteren het publiek op de beste soulkrakers van de afgelopen decennia. De twee zijn inmiddels de 50 gepasseerd en hebben van mixen geen kaas gegeten. Elke plaat wordt afgekondigd en de volgende wordt aangekondigd. In principe hebben de mannen maar een draaitafel nodig. Dit neemt niet weg dat er 4 uur lang verschrikkelijk veel mooie muziek voorbij komt. Een gemêleerd publiek tussen de 18 en 50 geniet van onder andere Luther Vandross, Ten City en The O’jays. Met als hoogtepunt elk jaar weer, If you really love me van Stevie Wonder. Iedereen die aanwezig is, zingt uit volle borst mee. Om vijf uur was het toch echt tijd voor het volgende optreden Omar. Hij stond inmiddels al klaar op het podium van de Funkbase. Het was allemaal erg rustig en ook de muzikanten haalden bij lange na niet het niveau van Amp Fiddler. Allen het nummer It’s so kon een beetje boeien. Verder was het niet bijzonder spannend. De Powerhouse werd weer opgezocht om voor een uurtje te genieten van de houseklanken van Jon Cutler. Zijn platenkeuze was prima. Alleen was het geluid niet super.

Het was inmiddels tijd voor een andere grote act. Hiphopformatie The Pharcyde was aan de beurt. Erg veel werd hier niet van verwacht, omdat voorman Fat Lip de groep heeft verlaten. Maar de twee overgebleven mannen Booty Brown en Imani wisten een spetterende show neer te zetten. De twee MC’s werden begeleid door een drummer, een dj en iemand achter de toetsen. Een half uur langen brachten ze nummers van 1992 tot nu ten gehore. Yo mama en Drop waren twee klassiekers die het erg goed deden. Uiteraard sloten ze af met hun grootste succes Runnin.

De rest van de avond waren we bijna alleen maar in de Powerhouse te vinden. Daar stonden drie iconen uit de housewereld achter elkaar geprogrammeerd: Tony Humphries, Joe Claussell en Ron Carroll. Allereerst Tony Humphries. Viel hij vorig jaar erg tegen, dit jaar maakte hij alles goed. Soulfulle house met veel vocalen knalde uit de speakers. Af en toe nam hij je mee terug de tijd in naar de legendarische New Yorkse club Zanzibar, waar hij resident was. Het hoogtepunt van deze avond was toch wel Joe Claussell. Wat deze man kan met zijn rotary mixer en twee pioneers is niet te geloven. Hij heeft er instrumenten van gemaakt. Zelfs Dan Hartmans Relight My fire klinkt fantastisch op de manier hoe hij het brengt. Verder werd het publiek verwend met de mooiste houseplaten. Of het nu de gospelhouse van Roland Clark met God is Good was of de shelter remix van Leela James My joy - alles klonk fantastisch. Er was geen mens in de zaal die stil stond. Als hij zijn trukendoos dan echt helemaal open gooit en de eerste klanken van Stevie Wonders - Another Star te horen zijn, ontploft de zaal bijna. Ron Carroll die vanaf de zijkant alles gade sloeg, begon een beetje te zweten. Hoe moest hij dit optreden in hemelsnaam evenaren? Gelukkig heeft Ron een troef achter de hand; zijn stem en die zal hij gebruiken ook die avond. De laatste twee uur van de zaterdagavond waren aangebroken en Ron Carroll nam plaats achter de decks. Het niveau qua platen en mixen van Claussell haalde hij niet, maar zijn stem maakte een hoop goed. Elke keer als hij de microfoon pakte, sprong hij achter zijn booth vandaan en zong hij het publiek toe. Zo zong hij zijn oude hit Lucky Star en zijn nieuwe plaat At Last. Maar voor de aanwezige Nederlanders misschien wel het mooist, Back Together. Zijn set zat er nu dan echt op. Ron Carroll bedankte het publiek en gaf een aantal mensen zijn nieuwste album weg. Het was een mooi einde van een geweldige avond. Het bed werd opgezocht en na een paar uurtjes slaap, was het inpakken -  nog éven de Powerhouse in om Dr. Bob Jones te checken - en wegwezen.

Hoogtepunt: Twee dagen lang een fantastische sfeer en nog betere muziek.

Dieptepunt: Echt niet

Decoratie: In de Powerhouse super. Deze zaal heeft ook als enige visuals. In de overige zalen is de decoratie minimaal. Bij SPW gaat het om de muziek, dus elke euro die je aan decoratie uitgeeft, gaat van je programmering af.

Wat mag beter: De toiletten in het hoofdgebouw. Ze zijn weliswaar gratis, maar echt zo smerig. Gelukkig is je huisje in de buurt en heb je daar je private pot.

Prijs/Kwaliteit: Ongeveer 150 euro voor zo’n line up en twee overnachtingen in een huisje is keurig. Drankprijzen verschillen per bar, maar ongeveer drie euro voor een halve liter water of een halve liter bier. Verder 4,50 euro voor een mixje.

Oordeel: Geweldig weekend voor soulvolle housemuziekliefhebbers en een sfeer die super is. De mensen zijn erg vriendelijk en vechtpartijen of andere vormen van agressiviteit kom je er niet tegen.

L2P-report Southport Weekender 37
L2P-report Southport Weekender 34
L2P-report Southport Weekender 33
L2P-report Southport Weekender 32

Southport Weekender