Loveland festival - Sloterpark - Adam, 5 aug

Intiem festival

Intro: Het zat de organisatie van Loveland wel mee. Nadat de regen een week lang met bakken uit de hemel kwam, brandde de zon zaterdag op het Sloterparkbad. En hiermee was een van de balangrijkste voorwaarden voor een geslaagd festival al geschapen. Het prachtige weer bleek een voorbode voor de rest van de dag: geen wolkje aan de lucht.

Tekst: Roelf Jan Duin
Foto's: Roeland Oevering

Gezien/gehoord: Cassie 6, Kerri Chandler, Marnix, Benny Rodrigues, Joey Negro, Chuckie, Derrick May.

Bijzonderheden: De feesten die Marnix c.s. organiseert, staan bekend om de vlekkeloze organisatie. Kosten noch moeite worden gespaard om de bezoekers in de watten te leggen. De toegangsprijs is dan ook navenant: 40 euro voor een kaartje is niet goedkoop. Kost wat, heb je ook iets. Gasten en pers waren helemaal spekkoper: met bootjes werden zij van de ene naar andere kant van de Sloterplas gevaren, en afgezet op een van de twee fraai ingerichte 'chillout-eilandjes' die vlak voor het Sloterparkbad liggen.

Aangekomen op het festivalterrein was de sfeer al opperbest. De lachende gezichten, trendy zonnebrillen en mooie mensen waren niet van de lucht, en voorzichtig werden de eerste danspasjes gepleegd. Loveland bleek, zoals beloofd, een intiem festival. Het terrein was verdeeld in vier area's, waaromheen genoeg plek was om in het gras, of nog beter, in een van de luie stoelen of zitzakken, de benen de nodige rust te geven.

Dit was niet nodig voor diegenen die in de T-Dansant tent Cassie 6 aan het werk zagen. De Amsterdammer zette de toon voor de rest van de dag, met een fraaie set, die tijdens Mr. V's "Let's get Jazzy" werd opgeleukt door Kerri Chandler die geen enkele toets op zijn keyboard onaangeroerd liet. Dezelfde Chandler mocht hierna de draaitafels overnemen, en gaf direct zijn visitekaartje af. Zijn eigen "Bar a thyme" is inmiddels uitgegroeid tot een ware klassieker, en ook nu bleek hij weer het gewenste effect te sorteren: fluiten, gillen, handen in de lucht, dat werk.

Joey Negro zette de lijn van Chandler voort en draaide zoals dat hoort op een festival: niks opbouwen, maar plaat na plaat knallen. De disco was, zoals je kunt verwachten bij Joey Negro, het leitmotiv, met platen als Munich Machine's "Get on the funktrain", Jackie Moore's "This time baby" en zelfs The Clash met "Rock the Casbah".

En toen bleek het, bij het verlaten van de enige overdekte area van het festival, alweer donker te zijn geworden. Afsluiter op de Fire!-stage was Derrick May. Derrick was deze zomer op nagenoeg ieder festival in Nederland te zien. En alhoewel hij een mooie set draaide, was het toch iets te diep en ingetogen voor een laatste set van een festival. Uiteindelijk was het Marnix zelf die de laatste plaat van de dag op mocht zetten. Joe Smooth's "Promised Land", alsmede de sterretjes die aan het publiek uitgedeeld werden, zorgden voor een welhaast magisch moment en een waardig einde van een prachtige dag.

Alhoewel, voor de gastenlijst-mensen had de organisatie nog een verassing in petto: een afterparty in club Opium, waar iedereen weer met bootjes naar overgescheept werd. Hier ging het feest nog eens vrolijk door: Cassie 6, Kerri Chandler en Joey Negro achter de draaitafels, je kunt het slechter treffen aan het eind van je dag. Derrick May was ook niet te beroerd om een paar plaatjes mee te draaien, en hier liet hij wel zien waarom hij nog steeds een van 's werelds beste dj's kan zijn. Onnavolgbaar met de cross-fader, effecten en eq's in de weer: de meester kan het nog steeds!

Hoogtepunten: Met de strak blauwe hemel boven Amsterdam kon er eigenlijk al weinig mis gaan. En dat ging er ook niet: het was een heerlijke dag.
Dieptepunt: Ach, een kniesoor zal zeuren over de rijen bij het eten en drinken en de wc, maar dit hoort er nu eenmaal bij.
Sfeer/Decoratie: De sfeer was top, decoratie idem dito.
Wat mag beter: Voor de eerder genoemde kniesoren zouden de rijen wat korter mogen zijn.
Eten en drinken: Je kon een heuse picknickmand kopen, net als vers fruit, een onvermijdelijk patatje met en aan de bar was zelfs een Toppertje verkrijgbaar!
Sanitair: Prima. Wellicht wat lange rijen voor de vrouwen, maar niet zelden is de rij van de wc de gezelligste plek op het terrein.
Muzikaal hoogtepunt: "Promised Land" als laatste plaat: kippenvelmoment!
Muzikaal dieptepunt: Ik zou er geen een kunnen noemen
Volgend jaar: Laten we het hopen!

Loveland festival