James Brown @ Ahoy - Rdam, 1 juli

Routineklus voor Godfather of Soul

Terwijl de bandleden van voorprogramma Pete Philly & Perquisite tijdens het diner dollen, grappen uithalen en sterke verhalen ophangen, knibbelt het gevolg van James Brown ingetogen aan het voedsel. De leden van de band van James Brown moeten straks weer aan het werk. Voor de geschoolde musici van The Soul Generals is het optreden van vanavond pure routine, ze werken het draaiboek zoals het Amerikanen betaamt glimlachend af. Ze pakken na afloop weer in en gaan op weg naar het volgende optreden.

Tekst: JRN
Foto's: Jos Kottmann

Saxofonist Remco Keijzer van Pete Philly & Perquisite gaat op zijn beurt na afloop nog het publiek in. Terwijl St. Paul en Leroy Rey de bekendere soulplaatjes opleggen, vertelt hij zijn Rotterdamse neef Ruben over het verschil van voorbereiding.

Het is verschil tussen onbevangen jonge honden die nog aan het begin van hun loopbaan staan en een al lang gearriveerde 73-jarige ster met zijn begeleidende muzikanten. Je kan, en mag, het natuurlijk niet met elkaar vergelijken, maar het is wel grappig om te zien.

Pete Philly bedenkt zich als hij een nummer wil inzetten. "Nee, die ga ik toch niet doen.'' Het gaat allemaal wat spontaner bij de jonge muzikanten die na opener Patrick Watson het optreden van James Brown mogen inleiden. Watson is de vaste voorganger van Brown en heeft een stem als Chris Martin van Coldplay waarmee hij soulachtige liedjes zingt. Niet al te opvallend en hij moet dan ook moeite doen het publiek mee te krijgen.

Pete Philly & Perquisite krijgen in ieder geval de jongeren in het publiek wat meer mee met hun toegankelijke hiphop, die verschillende gemoedstoestanden behandelt. Hun album mindstate heeft gemoedstoestanden als luiheid, arrogantie en motivatie als onderwerp. De bandleden spelen met plezier en bewijzen als geheel dat er een mooie toekomst voor de band is weggelegd. Met de zangerige rapstem van Pete Philly en de funky beats van Perquisite is niets mis en ze zijn inmiddels al in de Verenigde Staten opgemerkt. Pete Philly roept dat hiphop en funk leeft in Rotterdam. De opkomst doet anders vermoeden. Slechts een paar duizend man zijn naar het concert gekomen.

Oorspronkelijk zou het concert een afsluiting zijn van een dag durend festival in het Zuiderpark. Toen de animo tegenviel, werd het festival afgelast, maar de afterparty met James ging door. Ook daar viel de belangstelling voor tegen.

Het zal James Brown echter niet deren. Zijn optredens zijn verworden tot routineuze handelingen. Drie jaar geleden voerde hij in de Heineken Musical Hall vrijwel dezelfde show op. Maar toch is het een belevenis om een concert van Brown mee te maken. Bovendien sijpelt er af en toe echt wel enthousiasme uit de gelederen van de band en de oude meester zelf. Onverstaanbaar, maar met een welgemeende glimlach, kondigt hij bekende nummers aan. De uitgebreide band, met twee drummers die elkaar afwisselen, de achtergrondzangeressen en twee dansende cheerleaders zorgen voor spektakel op het podium.

Elke keer is er wel iets anders te zien. Ook als James Brown zijn secondanten inschakelt om liederen te zingen of een solo uit te voeren kruipt Brown achter zijn orgeltje. Het is allemaal entertainment en de muziek is enkel de aanleiding. Maar het zijn dan wel tijdloze nummers die hele generaties met funk en soul, en in gesamplede vorm hiphop en house hebben opgevoed. Living in America, It's a Man's Man's Man's World, Sex Machine, The Payback en Papa's got a brand new bag zijn al genoeg reden om de stramme godfather of soul te aanschouwen. En dat de show in een vermakelijke vorm is gegoten maakt het alleen maar aangenamer. Sommige bezoekers wilden na afloop niet meteen weg en kwamen aan hun trekken bij Leroy Rey en St.Paul die als de Soul Clap dj's nog even doorgingen met overbekende toegankelijke platen als the Clapping Song, The Twist en Rapper's Delight en het publiek nog even door lieten dansen.

De organisatie had dus een vol programma samengesteld waarbij zelfs was gedacht aan de mensen die nog niet huis wilden. Blijkbaar was dat niet genoeg. Wellicht dat mensen geen funk willen ondergaan in een kille zaal als Ahoy'.

James Brown