Motel Mozaique @ Rotterdam, 13 - 16 april

Partyscene Redactie | 1 januari 2005
party reports

Pendelen tussen Nighttown, TENT en de Schouwburg


Motel Mozaique maakte dit jaar gebruik van semacodes, tweedimensionale barcodes, als een modern promotiemiddel. De semacodes, die op kleine kruiswoordpuzzels lijken, waren terug te vinden op de site, in het programmaboekje, op de flyers en in Nighttown, TENT en de Schouwburg. Met de camera op je mobiele telefoon kan je een foto van de codes maken. In de codes zitten weblinks gecodeerd waarmee je met de browser van de mobiel internetpagina's kan openen. Er komt dan een afbeelding, filmpje of geluidsfragment op je beeldscherm tevoorschijn. Je maakt dus een foto van iets waarvan je niet weet wat er onder schuilt. Het zwart-witte blokkenschema met het tijdschema en het programma van Motel Mozaique was enigszins te vergelijken met een semacode, er is van tevoren niet bekend wat er uit zou komen en of het zou bevallen.

Tekst: JRN
Foto's: Mad'r & Beebz


Motel Mozaique staat bekend om het boeken van nog redelijk onbekende opvallende artiesten en bands. Af en toe staat er een hele bekende naam zoals afgelopen editie The Cardigans. En alsof de organisatie niet had geleerd van hun fouten van vorig jaar toen er geen rekening werd gehouden met de populariteit van LCD Soundsystem en Nighttown op een gegeven moment zo vol was dat er niemand meer in mocht, kwamen er ook geen bezoekers meer binnen net voor aanvang van het concert van de Zweedse band. Liefhebbers die bijvoorbeeld Kieran Hebden en Steve Reid in het Nighttown theater wilden bezoeken, kwamen er helaas ook niet in.

Dan maar terug naar De Schouwburg, een ander podium van het festival, waar Maxence Cyrin achter de piano danceklassiekers uitvoerde. Sommige uitvoeringen zoals Massive Attack's Unfinished Sympathy en Paul Johnson's Down Down waren meteen herkenbaar, bij veel andere tracks bleef het bij raad je plaatje. Ondanks dat veel titels niet meer bij ons opkwamen, was het wel een mooi beeld om zo'n netjes geklede pianist hard op de grond te zien stampen met zijn voeten om de beats te simuleren, terwijl hij met de toetsen de melodieen speelde.

Na afloop was het weer terug naar Nighttown waar Kelley Polar in het theater zou beginnen. Deze jongen uit New York is een geschoolde violist die strijkpartijen gebruikt om zijn elektro te verlevendigen. De violen maakten het soms wat weeig en Kelly Polar zong een beetje vals. Dat werd gelukkig gecompenseerd door de elf-achtige zangeres. Ook de aankleding met de technicus in monnikgewaad met rode lampjes die met eveneens roodverlichte stokjes op een digitaal drumstel speelde en Kelly Polar in een witte jas met lampjes en twee violist en een bassist in de achtergrond maakte het toch een boeiend optreden.

Bij het laatste nummer kwam clown Daniel Wang vanachter de draaitafels boven in de zaal naar het podium. Van tevoren had hij samen met Tako de zaal warmgedraaid met elektro en disco. Gewapend met trommel en drumstokjes deed hij het laatste nummer nog even mee en sloeg af en toe Kelly Polar op zijn billen en danste de Vogue vrouwelijker dan Madonna ooit zou kunnen. Wat een dwaas (in positieve zin). Helaas draaide hij zijn kitscherige disco later voor een lege zaal. In de andere zalen was er immers vergelijkbare verwante elektronische muziek te horen en dat was iets teveel van het goede.

In de kelder draaide DJ Lindsey, een in club APT te New York residerende dj, een flinke portie electrofunk. Enigszins vergelijkbaar met Professor X, die de voorgaande donderdag al een voorproefje van het Motel in TENT gaf. Eens was hij de muzikale partner van Dr Dre maar verliet N.W.A. toen de rapgroep de kant van gangstarap op wilde. Prof X bleef electrofunk trouw. Bij Lindsey en X kwamen bijvoorbeeld nummers als Sexshooter en Supersonic voorbij.

I-F in de grote zaal van Nighttown draaide zoals verwacht geen inkoppertjes. Hij nam zijn publiek in een fenomenale set langs italo, huidige technokrakers, disco, elektro en aanverwanten. Toen hij om kwart over vijf met een nog volle dansvloer moest afsluiten, maar toch nog twee platen mocht draaien, waren dat euforische nummers die zelfs de kenners in het publiek niet herkenden.

Zaterdag bleek achteraf gezien dus een betere programmering te hebben, zaterdag was in tegenstelling tot vrijdag dan ook uitverkocht. Vrijdag was Mogwai in de Schouwburg de grote trekker maar in Nighttown trad op hetzelfde moment Greg Wilson op die ooit de Hacienda in Manchester op stelten zette. De vermaarde dj bewees waarom hij al zo lang meegaat. Zo tilde hij de vocalen van One thing van Amerie over een edit van Sympathy for the devil van The Rolling Stones door Wilson zelf.

Ook Coldcut trad aan. Door de grootsheid van het project, vier muzikanten/technici achter drie tafels vol apparatuur, sleepte de show zich voort. Alles was natuurlijk van te voren gepland, zodat er weinig mogelijkheden waren voor improvisatie. Gastrapper Mike Ladd en gastzanger Robert Owens moesten op gezette tijden aantreden, terwijl op de achtergrond visuals te zien waren. Het deed te vooropgezet aan en daarom viel de show van de pioniers van de samples dan ook wat tegen met de uitvoering van hun remix van Paid in Full van Eric B & Rakim als hoogtepunt. Daarna was het tijd voor dj's St. Paul in de grote zaal en Idjut Boys. St. Paul deed zijn vertrouwde act en slingerde alle eclectische hits de zaal in. Idjut Boys zijn dance-connaisseurs en hadden misschien beter ook op zaterdag geprogrammeerd kunnen worden, hoewel de 'zaternacht' eigenlijk met te veel van hetzelfde vol zat.

Gezien en gehoord: De lieflijke Emmiliana Torrini. Innemend en schattig zong zij haar gevoelige liedjes. We are scientists, een aftreksel van Franz Ferdinand, dus maar 1 nummer bijgewoond. Greg Wilson, Coldcut, Black Dice, St. Paul, Idjut Boys, CocoRosie in TENT tijdens een intieme opname voor 3voor12 (met in hun gevolg een meisje, vermoedelijk het jongere zusje, dat de twintig minuten durende show achter op het podium meerdere glazen whisky in een keer achterover sloeg), het gedragen optreden van het stemmige Paavoharju uit Finland in de Arminiuskerk, CocoRosie in de grote zaal van (het meisje zat nog steeds aan de whisky, maar danste nu af en toe mee op het podium tijdens de meer opzwepende nummers), Wolf Eyes, Maxince Cyrin, Tako, Daniel Wang, Kelley Polar, DJ Lindsey (Negro Clash), David V en I-F.

Dieptepunt: het feit dat Nighttown zaterdagavond even niet toegankelijk was
Hoogtepunt: CocoRosie en I-F. CocoRosie kan je misschien als een soort alternatieve Treble beschouwen. Meisjes die in een soort zelfverzonnen taaltje nummers maken. Maar wel van een onvergelijkbare, aangrijpende soort. Het enige verstaanbare nummer is hun onwaarschijnlijke cover van Let me hold you van dancehall-artiest Kevin Little. Met ook nog een beatboxer en een tutu met masker, een normale gitarist en het af en toe opduikende jongere meisje met dorst een uitermate bont en boeiend gezelschap dat sprookjesachtige muziek maakt met behulp van hun veelzijdige zang, instrumenten als harp en piano en gebrekkige apparatuur. I-F spreekt voor zich.

Het MM-gevoel van Mad'r


Waarom naar Motel Mozaique: Beste line up van 2006 tot nu toe, wat mij betreft !
Voor de hoeveelste keer: Voor de tweede keer. Al was de eerste keer een inval dj-klus tussen de acts van 2004 door. Toen niet veel gezien. Dit was dus eigenlijk de eerste keer.
Van - tot: Donderdag tot en met zaterdag
Hoogtepunt: Toch die stilte in de Schouwburg bij Zita Swoon. Erg indrukwekkend en ook goede teksten!
Dieptepunt: Geen echte dieptepunten. Misschien het tamme publiek bij Robert Owens.
Garderobe: Op de problemen van vorig jaar is goed geanticipeerd. Er stond een heuze garderobetent in de cafetuin van Nighttown. Nice!
Gezien en/of gehoord: Greg Wilson: Met een real to real tape voor de effecten en een computer toverde Greg de heerlijkste tunes uit de speakers. Coldcut, St Paul, Black Dice, Idjut Boys: Vettttt! stonden er al eerder op een vervlogen Chesterfield, Zita Swoon 'Band in a box', I-F, Kelley Polar: Right in the night was een mooie binnenkomer, maar ik heb zo'n vermoeden dat ze hun set aangepast hebben, want officieel is natuurlijk Cosmological Constancy DE opener. Daniel Wang: Naast Morgan Geist; 1 van de echte heruitvinders van de kille electro boogie. De man kan i.i.g. alles! Van vogue-en op het podium met Kelley Polar tot aan conga's bespelen, niks is hem vreemd. Dj Linsey: Naast een verschijning achter de decks ook nog dikke electrofunk draaien. Deze dame moet in de gaten gehouden worden. Maxence Cyrin: Op aanvragen van Rhythim Is Rhythim met Strings Of Life ging 'ie niet in. Helaas zijn bewerking van Choice - Acid Eiffel ook niet gehoord. David V: Dikke italo!, Prof X: Ja dik! Zelfs B. Banassi met Satisfaction dropte hij zonder blikken of blozen. Maar natuurlijk ook Kraftwerk met Numbers & Tour De France. Een goed begin van het Motel Mozaique festival.
Gemist: Steve Reid, The Cardigans, Mogwai.
Publiek: Zeer divers, al had creatief en alternatief wel een beetje de overhand. Gezellig sfeer iig van donderdag tot zaterdag.
Grootste verrassing: Zita Swoon 'Band in a box': Van de 5 minuten die ik heb meegepikt, was het diep en vet. Heerlijk stil ook in de zaal.
Muzikaal hoogtepunt: Teveel: Right here in the night van Kelley Polar, Complete Idjut Boys-set, I-F set (incl. Carl Craig!), Robert Owens, Greg Wilson.
Muzikaal dieptepunt: Geen Tiesto gezien of gehoord... niets dus.
Mijn absolute MM-gevoel: Jointjes roken met de Idjut boys, Diepe muziekale gesprekken met Franky D en en beetje flierfluiten met Madelijn en Mark Boon op zaterdag tijdens de 'smeuig tot op de bodem' set van I-F. Volgend jaar weer!

Motel Mozaique

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws