Space is the Place @ Gashouder - Adam, 12 mrt

Gashouder vol met 'shiny happy people'

De gashouder is niet de meest voor de hand liggende locatie voor een feest met als motto 'Funky Musique'. Bij de imposante ronde gastank denk je eerder aan het harde technogeweld van Awakenings dan aan de subtiele acid jazz van Roy Ayers. En toch was deze Amsterdamse 'technoton' afgelopen zaterdag decor van een feest van Supernatural, de organisatie die nota bene een grote afropuik als logo voert.

Tekst: Roelf Jan
Foto's: Jos Kottmann en FF Erik










De naam van het feest, "Space is the place" leek het noodlot te tarten. Want zou een enorme hal wel vol raken met zo'n gedurfde programmering? De zorgen bleken ongegrond. Na een vlotte binnenkomst werden de jassen in krappe kluisjes gepropt en leerde een snelle verkenningsronde dat kosten noch moeite waren gespaard om het indrukwekkende monument aan te kleden. Met doeken waren aparte ruimtes gemaakt waar hongerige mensen konden eten, gezonde mensen fruitcocktails konden drinken en vermoeide mensen konden uitrusten. Aangezien ik bij geen van deze drie categorieen hoorde, zocht ik de dansvloer op, waar Phil 'Wickedjazzsounds' Horneman met platen als BT Express "Peace Pipe" de zaal opwarmde voor de hoofdact van de avond: Roy Ayers.

...en vermoeide mensen konden uitrusten.

De legendarische vibrafonist, grondlegger van de jazz-funk en misschien wel de meest gesamplede artiest ooit, bereikt dit jaar de pensioen gerechtigde leeftijd. Maar aan stoppen denkt Roy nog lang niet. En terecht, zo bleek. Met het enthousiasme van iemand die voor het eerst op het podium staat speelde hij de zaal plat met klassiekers als "We live in Brooklyn", "Sweet tears", "Love will bring us back together" en natuurlijk "Everybody loves te sunshine". Roy, (iets te strak t-shirt aan, baseballpetje op) werd bijgestaan door een strakke band, waarbij vooral de saxofonist, die ook de keyboards en zang voor zijn rekening nam, liet zien dat je ook na je zestigste nog als een dolle kan funken.

...de saxofonist liet zien dat je ook na je zestigste nog als een dolle kan funken.

Inmiddels was de gashouder bomvol gestroomd, en mocht alleskunner KC the Funkaholic het roer overnemen. De oprichter van Kindred Spirits label hield met niet voor de hand liggende muziek de grote dansvloer met gemak in beweging. Een sublieme mix van hiphop, soul, broken beats en disco zorgde voor een uitgelaten stemming en zelfs een technisch mankement kon hier geen verandering in brengen. Hoogtepunt was Bugz in the Attic's "Booty lala", een plaat die je wel mee moet zingen, al heb je hem nog nooit eerder gehoord. En toen de bandleden van Roy Ayers weer op het podium verschenen en, duidelijk met een paar drankjes teveel op, mee begonnen te zingen met Fela Kuti, was het feest compleet. Er werd gelachen, er werd gedanst, er werd geflirt: hier had REM het over in dat vreselijke nummer "Shiny happy people".

...de bandleden weer op het podium...

Hierna was het de beurt aan dj Svendex. Die begon veelbelovend, met obscure funkkletsers als "Hunk of Heaven van Lemuria, maar al snel sloeg hij een andere weg in. En aan het einde van zijn set was het eigenlijk gewoon platte house dat de klok sloeg. En alhoewel de zaal het prima vond, was het toch jammer dat de funk op een gegeven moment ver te zoeken was. Bij het Franse drietal "Superdiscount" was dit niet anders. Achter een enorme verzameling elektronica stonden Etienne de Crecy, Alex Gopher, en Julien Delfault fanatiek aan knoppen te draaien. Het wordt bij dit soort live optredens nooit helemaal duidelijk wat er nu precies gebeurt. Drie mannen die geconcentreerd voorovergebogen op knopjes drukken en naar computerschermen starten: een live optreden is doorgaans weinig spectaculair om te zien. Ook Superdiscount gebruikte een ruime definitie van het begrip "funky musique". Het was lang niet slecht wat ze uit hun machines knalden, maar op een gegeven moment begon het wel erg te lijken op de eerder genoemde technodreun van Awakings. Een tsunami aan beats werd de nog steeds overvolle zaal ingepompt, en na een uur haakte ik, volledig murw gebeukt, af. Het was een wat vreemde afsluiting van een verder fantastisch feest dat nu al hoog in de nominatielijst "gezelligste feest van het jaar" komt te staan. Supernatural bewijst dat je met een niet voor de hand liggende programmering toch een grote zaal kunt vullen en dat je met een relatief lage entree bezoekers een prima verzorgd feest kan bieden. Maar vooral bewijst Supernatural dat uitgaan om niets meer gaat dan mensen een leuke avond bieden. En op "Space is the Place" zijn ze daar moeiteloos in geslaagd.

Supernatural